Słowa Świadectwa

Chodziłam do kościoła, lekcje religii, różaniec… Życie się toczyło, założyłam rodzinę. Ale w tym kościele, a nawet w rodzinie, gdzie był ksiądz, brakowało radości, Ducha. Mijały lata. I spotkała mnie osobista tragedia. Trudno o tym mówić. Zostałam z tym sama. Ale zaczęli pojawiać się ludzie jak Boży posłańcy, tylko tacy.

W kościele protestanckim spotkałam ludzi uśmiechniętych, szczęśliwych mimo przeżytych tragedii, śpiewających takie pieśni, że serce się raduje. Mówili o Bogu, który zmienił ich życie. Poznałam Jezusa i to jest piękne! Zaczęłam inaczej postrzegać ludzi, z miłością.

Gdy moja młodsza siostra się nawróciła, widziałam w tym sektę, byłam sceptyczna, wręcz wojująca. Mimo to pojechałam na obóz chrześcijański, gdzie... doświadczyłam Boga. Za namową siostry zgodziłam się, aby ktoś pomodlił się o moje uzdrowienie. To było kilka słów o zdrowiu. A ja zaczęłam płakać. I nie przestawałam. Po dwóch dniach ochrzciłam się.

Następne lata były czasem wzrostu i... wygranej walki z lękiem, demonami. Stałam mocno na Słowie Bożym. Nie wyobrażam sobie, gdzie bym była (i czy w ogóle bym była) w swoim życiu, gdybym nie spotkała Jezusa. On jest fundamentem i prowadzi mnie.

Za fasadą udanego życia, pełnego sukcesu, kryje się tak naprawdę cierpienie duszy i tęsknota do Boga. Byłam studentką, gdy rozpadł się mój związek. Pustkę po nim chciałam zagłuszyć życiem kobiety wyzwolonej. Nic nie może mi się stać – myślałam.

Skończyło się niechcianą ciążą i aborcją. Jak się okazało, z grona imprezowego zostałam sama, znajomi się odsunęli. Wokół mnie zaczęli się pojawiać ludzie wierzący.

Pokazali mi miłość Bożą i niezwykłą mądrość, pokorę, niezłomność. Zrozumiałam, że jestem spętana przez Złego, nawróciłam się. Jednak całkowita, dogłębna przemiana przyszła później, w szpitalu, gdy czekałam na usunięcie nowotworu…

Jako dziecko nauczyłam się, że Bóg za dobre wynagradza, a za złe – karze. I raczej spodziewałam się tego drugiego. Dziś bojaźń Boża nie jest już dla mnie strachem, ale pokorą i oddaniem. On jest dobrym, kochającym, łaskawym Ojcem.

Zrozumiałam to na drodze wielu doświadczeń, bo jestem uparta. Musiałam odpowiedzieć na trudne, mocne i poruszające pytania: czy masz pewność zbawienia? Czy wierzysz, że Bóg cię kocha?

Oddałam życie Jezusowi i później przez lata wielokrotnie doświadczałam Bożej miłości, także jako samodzielna (nie lubię słowa „samotna”) matka. Mam wszystko, czego potrzebuję.

Potknęłam się o własne sposoby na życie. Zobaczyłam, że powtarzam historię moich rodziców, których oceniałam bardzo surowo. Jako dziecko szybko straciłam wiarę, że świat może być sprawiedliwy. Dobrze znałam Stary Testament, ale nie docierała do mnie ewangelia. Nie chciałam znać miłosierdzia. Ani wobec innych ludzi, ani wobec… siebie.

W końcu jednak, po latach, byłam tak zraniona i pogubiona, że… przeprosiłam Jezusa. Oddałam mu wszystko, ale w zamian dostałam nowe życie. Weszłam nad przepaść po cienkiej lince. Zaczęły się cuda, przebaczenie, uzdrowienie relacji i inne przełomy.

Świadectwo

Wychowałam się w religijnej rodzinie, chodziłam do kościoła, modliłam się i starałam, żyłam tak pod dyktando rodziców. Ale często nudziło mnie to. Kiedyś, gdy złamałam nogę, zaczęłam rozmyślać o cierpieniu Jezusa, i że to dla mnie.

Była już we mnie wtedy tęsknota za żywą relacją z Bogiem. I zapragnęłam żyć dla Niego, zadeklarowałam to. Bóg zaskakuje mnie zawsze tym, jak odpowiada na moje modlitwy – po swojemu, lepiej i na ogół… niezgodnie z moim planem.

Tak było z moim mężem, wspólnotą, dziećmi, domem… Wciąż mam pasję do dzielenia się ewangelią i uczę się bliskich relacji, dawania świadectwa.

Jako chłopiec myślałem, że zostanę papieżem. Z biegiem czasu grzech coraz bardziej wchodził w moje życie. Na studiach moja przyszła żona, świeżo nawrócona, przez rok zapraszała mnie na spotkania wspólnoty. Dla mnie to był obciach.

Ale w końcu się zgodziłem, zaskoczyli mnie wzajemną miłością, nikt nikogo nie obgadywał, nie oceniał. Po przeczytaniu „Więcej niż cieśla” McDowella zobaczyłem dowody, których potrzebowałem.

Po nawróceniu przestałem patrzeć na ludzi z góry, rzuciłem pornografię. Mam cudowną rodzinę, pracę. Dzięki Bogu i wierzącym przyjaciołom, mentorom idę dalej.

W moim życiu nie było nic fantastycznego ani dramatycznego, ale Bóg wykorzystał taką lukę: po co żyję, dokąd zmierzam? Gdy zajrzałam do kościoła z moją mamą, dopiero nawróconą, wiedziałam, że za drugim razem… już tam zostanę.

I tak się stało, ten zbór stał się moją drugą rodziną. Ale zajęło więcej czasu, żebym oddała swoje życie Bogu, a jeszcze później doświadczyła chrztu w Duchu.

Po pięciu latach służby tam Bóg dopiero zbudował fundament dla mojej dalszej drogi i powołania: „kocham cię taką, jaka jesteś”. Dziś nadal pracuję z bezdomnymi i uzależnionymi, i uczę innych, jak to robić.

Zdałem sobie sprawę z bezsensu, zagubienia, pustki. Zamiast popełnić samobójstwo, przeżyłem coś dziwnego: zobaczyłem film z własnego życia. Coś we mnie pękło, padłem na kolana, zawołałem do Boga o pomoc. Po raz pierwszy pomodliłem się szczerze. Koleżanka powiedziała mi: "moje życie przestało być teorią". To mi nie dawało spokoju. Trafiłem do ludzi nawróconych, atmosfera ich domu i Boża obecność były tak pociągające i... tak inne od mojego życia dilera. W końcu stanąłem przed wyborem: odrzucić lub uznać Jezusa. Oddałem Jemu życie, a na drugi dzień już nie było żadnego ciężaru.

"Chodzi o poznanie Jezusa" – Mirek Kolczyk, znany jako Kolah

W dzieciństwie doświadczałem agresji ze strony zastępczego ojca. Dość szybko, w towarzystwie kolegów uzależniłem się od marihuany. Później wpadłem w hazard. W domu o Bogu się nie mówiło, nie był odpowiedzią na moje problemy.

Po nawróceniu zostałem uwolniony od wszystkich nałogów. Najtrudniej było z hazardem, ale Jezus wyprowadził mnie ze wszystkiego i zaczął w cudowny sposób używać dla Ewangelii.

Dzisiaj rapuję na kościele ulicznym, piszę wiersze dla Boga, jestem wdzięczny, że mogę być Jego dzieckiem i Jego narzędziem. Bóg spełnia pragnienia mojego serca.

Jestem dość otwartą osobą, więc kiedy ludzie pytają, jak to jest żyć bez rąk, to opowiadam im moją historię. Straciłem ręce pod kołami pociągu. Prawdopodobnie chciałem wtedy z sobą skończyć. Po wypadku czułem wstyd i ból, przegrałem swoje życie. Moi bliscy też cierpieli z tego powodu.

Pewnego dnia zawołałem do Boga: jeśli jest dla mnie szansa, przyjdź do mojego życia i zrób z nim cokolwiek. I podniosłem się z dna. Zajęło jednak sporo czasu, zanim naprawdę oddałem życie Bogu.

Głoszenie Jezusa – to sens mojego życia. I to, co zrobił dla mnie, traktuję serio.

W moim domu była przemoc przekraczająca granice wytrzymałości. Rodziła się we mnie tęsknota za innym życiem. Wołałam do Ojca w niebie, a On dał mi siłę i miłość do taty, która go zmieniała. Zło jest wobec tego bezbronne!

Doświadczałam później cudownego, Bożego zaopatrzenia i opieki. A nawróciłam się, gdy usłyszałam Jego głos upomnienia: nie musisz kraść, masz godność, bo Jezus za ciebie umarł.

Bóg wyrwał mnie spod opresji demonicznej, gdy w nieświadomości weszłam głęboko w new age. Nadnaturalnie uwolnił od strachu, od długów. I w cudowny sposób dał męża.

Przyjąłem ewangelię w czasach szkolnych, na obozie, gdzie zabrała mnie moja dziewczyna (dziś już żona). Mój umysł zaczął się zmieniać, zacząłem dostrzegać Boga, który interesuje się moim życiem. Mój wzrost był powolny, bo nie miałem wokół siebie innych wierzących.

Dopiero na studiach zacząłem lepiej rozumieć, co czytam w Biblii. Jeszcze później, gdy doświadczyłem napełnienia Duchem Świętym, to otworzyło mnie na zupełnie nowy rodzaj doświadczania Boga.

Niezwykłym dowodem mocy Bożej są również moje dzieci – narodzone mimo obiektywnych trudności.

Nigdy Boga nie szukałam. Ale zmagałam się z pustką w sercu, z natrętnymi, beznadziejnymi myślami, ze strasznym gniewem, ze słabym zdrowiem. Gdy mój brat opowiadał mi Ewangelię, pomodlił się o moje uzdrowienie. Wtedy cały ból ustąpił i – teraz to wiem – napełnił mnie Duch Święty.

Wkrótce mój kręgosłup był zdrowy! Później ochrzciłam się, znalazłam społeczność.

Bóg uwolnił mnie od tych złych myśli, od wulgarnego języka, dał mi miłość do ludzi, zdolność i pragnienie relacji. Z czasem nakłonił mnie do pokuty. Dzisiaj chcę we wszystkim podobać się Jezusowi.

Nigdy nie szukałam, nie zdawałam sobie sprawy, co znaczy krzyż. Zaproszona przez koleżankę poszłam na spotkanie i usłyszałam Ewangelię. Zapytali, czy coś mi dolega i po modlitwie zostałam uzdrowiona. Po pół roku przyjęłam chrzest. I… to wciąż „nie było to”. Jednak pewnego dnia przyszła prawdziwa pokuta. Kiedy mówisz Bogu „tak”, On chce twojego serca. Przepraszasz Boga za całe swoje zaśmiecone życie, to daje lekkość. Dziś życie bez Niego nie ma dla mnie sensu. Dał mi miłość do ludzi, do bezdomnych, bez oceniania ich. Oczyścił moje słowa. I nigdy nie odrzuca.

Historię opowiada Ewa Franielczyk. (27 X 2021)

Mój brat zabił się, kiedy był w wojsku. Od tego czasu nie chciałem znać Boga. Obwiniałem Jego i siebie. Jedenaście lat słuchania satanistycznej muzyki i wchodzenia coraz głębiej w bagno. Ostatni koncert, czarna msza... poczułem się, jakby moje wnętrze zaczęło się palić. Wróciłem, położyłem się i miałem wizję Jezusa na krzyżu, jego oczy...

"Dokąd idziesz i co robisz?" Ksiądz z Odnowy poprowadził mnie do nawrócenia. Potem nowa społeczność, ludzie uczyli mnie drogi z Jezusem. Doświadczenie ogromnej miłości i akceptacji - to było i jest dla mnie najważniejsze.

Żyłam w świecie przestępczym, człowiek się nie liczył. Wydawało się, że jestem szczęśliwa, radosna, uwielbiana i niczego mi nie brakuje, a tak naprawdę byłam postrzępiona od środka, złamana – rozsypany pustostan. Raniłam ludzi, najbardziej własną córkę. I w tym wszystkim wołałam do Boga, nie wiedząc, czy On w ogóle jest.

„Chcę nowe życie!” Bóg odpowiedział; usłyszałam, że ten Jezus, którego mam na krzyżu, On żyje!

Oddałam Mu wszystko, a Bóg dał mi nową naturę, karmił, wyciągnął z więzienia, naprawił relacje, dał męża. I uzdrowił, chociaż miałam już nigdy nie chodzić.

Oddałem życie Jezusowi w wieku 10 lat, ale dopiero po 7 latach zdecydowałem się na chrzest i prawdziwe upamiętanie. Dostrzegłem wartość pokuty, prawdziwej spowiedzi, wpuszczania światła, dawania zaufanej osobie wglądu we własne życie, korekty.

Wiara przybrała dla mnie wreszcie praktyczny wymiar.

Jestem dziś wdzięczny Bogu za rodziców, za kościół - ludzi wspierających mnie, za uchronienie od wielu grzechów, za tożsamość dziecka, za wolność od smutku i strachu przed śmiercią, za żonę i dzieci, za Jego zaopatrzenie i... cierpliwość dla mnie.

Kiedy dorastałem, cieszyły mnie: dom, rodzina, samochód, dobra praca. Ale widziałem też, że stopniowo staję się coraz gorszym człowiekiem. W nałogach, wulgarności, wystarczyła mała rzecz, żeby mnie zdenerwować. I nie wiedziałem, jak zawrócić. Pewnej nocy pomyślałem o piekle. Jeśli ono jest, to na pewno tam trafię. Gdy zawołałem do Boga, przyszła olbrzymia miłość.

Chciałem żeby to trwało wiecznie, ale czułem, że coś w tym przeszkadza. Gdy Duch Święty mnie wypełnił, życie naprawdę się zmieniło.

Jestem wolnym człowiekiem.

W domu nie było tematu wiary. Ale dzięki babci jeździłem na obozy chrześcijańskie. Widziałem nawrócenia i pragnąłem tego na maksa. A potem wracałem i nic. Było coraz gorzej. Był też moment spotkania ze śmiercią, kiedy dotarło do mnie, że idę do piekła! Wołałem w myślach: Jezu, ratuj! Później odkryłem, że w moich poszukiwaniach zabrakło… Ducha Świętego. Nowego narodzenia.

Gdy poprosiłem o to Boga, spadł ze mnie wielki ciężar.

Dziś mam wszystko: bożą miłość, duchowego mentora, rodzinę, pracę, kościół – taki "życie do życia".

Gnębiłem osoby wierzące, totalnie na bakier z wiarą. Cały proces zmian i poszukiwania Boga zaczęły się od rozmów z moim bratem, który się nawrócił. Okazało się, że nie wiem nic o Bogu albo wiem rzeczy nieprawdziwe. Byłem na rozstaju. Wtedy pomógł mi mój dzisiejszy lider. Pokazał mi Boga w pełnej krasie: jako kochającego Ojca, przyjaciela, kogoś, kto stworzył nas do relacji ze sobą, opiekuna. Byłem głodny tego.

Przyjąłem chrzest i zacząłem uczyć się fundamentów. Bóg troszczy się o moje relacje, finanse, dom, pracę…

Jako młody chłopak patrzyłem na mapę świata i myślałem o religiach. Chciałem dowiedzieć się: czy istnieje jeden Bóg? Wtedy też mocno pracowałem nad sobą, ale byłem rozczarowany swoimi słabościami. Udawałem, że jestem lepszy. Miałem też poczucie bezsensu; co zimę nachodziły mnie myśli: po co ja żyję?! Zacząłem więc szukać Boga.

Poznałem Biblię przez podcasty, potem zacząłem czytać i odkryłem, że jest bardzo konkretna, prawdziwa. Uwierzyłem w Boga. Ale dopiero po czasie poddałem się Jezusowi. To dopiero mnie zmieniło.

W dzieciństwie rodzice ciągali mnie do kościoła na siłę. Później nie chciałem mieć nic wspólnego z Bogiem. Ale poznałem Gosię, dzisiaj moją żonę, która miała wiele problemów, ale... była uśmiechnięta. I wierzyła.

Myślałem: jak to jest możliwe w tym świecie? Była przykładem takiego "bożego szaleńca". Dla mnie dojście do takiego miejsca było długim, frustrującym procesem, bo chciałem to zrobić sam. W końcu... poddałem się i Bóg zaczął mnie zmieniać. Przy tym uwolnił mnie od depresji, umocnił, dał mi też kościół - wspierającą rodzinę.

Wychowałam się w rodzinie patologicznej, ojciec pił, doświadczałam przemocy fizycznej i psychicznej. Trafiłam do domu dziecka, potem do domu cioci, niekochana i niepotrzebna. I odkąd pamiętam, szukałam Boga. Jeszcze jako dziecko śpiewałam Mu, wiedziałam, że jest i pomagał mi w trudnych momentach. Ale poznałam Go dopiero później, po latach cierpień, po nawróceniu i po uzdrowieniu. To Duch Święty pokazał mi prawdziwy obraz Ojca. To był długi proces, w którym nauczyłam się m.in. pokory.

W dzieciństwie kochałam Pana Boga, ale dziś widzę, że była to tylko religijność, brakowało Ducha Świętego. Czułam odrzucenie w szkole, a chciałam takiej światowej akceptacji, jako nastolatka. Śmieję się ze swoich marzeń wtedy: mąż gangster, blachara, piękny dom. Siedem lat spędziłam „w świecie”: psychiatryki, próby samobójcze, nałogi, żądza pieniędzy, wpakowałam się w prostytucję. I wtedy, leżąc pod respiratorem, zdecydowałam, że z tym skończę. Duch Święty zmienił wszystko…

"Diabeł próbował ze mnie zrobić szmatę". Świadectwo opowiada Marcin Kornacki.

Posłuszeństwo i nagroda. Opowiada Emilia Szymczewska.

"Nikt nie dał mi tyle, co Bóg". Świadectwem dzieli się Anna Radomska.

Pierwsza praca to było zderzenie z prawdziwym życiem. Kiedyś po alkoholu przewróciłem się na rowerze i poprosiłem Boga o pomoc. – Skoro już jesteś to pomóż! – Od tego się zaczęło.

Wielokrotnie prosiłem o ratunek, a On odpowiadał. A przy okazji zmieniał mnie. Musiałem rzucić alkohol, przepraszać, wybaczać, odstawić dumę na bok, czytać Biblię, kierować się miłością, być cierpliwym, nie oceniać, odpuszczać rzeczy, na które nie mam wpływu…

Od paru lat nie znam uczucia, że się na kogoś gniewam. Odważ się i zaufaj! Jeżeli masz Boga, masz wszystko.

Gdy zacząłem dorastać, chciałem żyć inaczej. Sport, ekologia, subkultura punków... Zaraz po 18. urodzinach wyszedłem z izby wytrzeźwień z kumplami. Spotkaliśmy w pociągu człowieka, który opowiedział nam o Jezusie, który zmienił jego życie i uwolnił od alkoholu. To mnie bardzo zaintrygowało.

Później zacząłem czytać Biblię ze Świadkami Jehowy i przy tym dystansować się od ich nauk. Jednak Ewangelia mnie zmieniała.

W końcu oddałem życie Jezusowi. Pozbyłem się lęku przed śmiercią. Moje życie nabrało sensu. Jezus okazał się odpowiedzią na moje ideały i pytania.

Gdy byłem dzieckiem, chodziłem do kościoła i niepokoiła mnie jedna rzecz - to zdanie z Ewangelii: "Jeśli się ktoś nie narodzi na nowo, nie może wejść do Królestwa Bożego". Gdy miałem szesnaście lat, zostałem jakby postawiony w narożniku, pod krzyżem, bez możliwości ucieczki od tej osobistej decyzji: czy przyjmę Jezusa jako Zbawiciela, czy znów to odłożę na później, jakbym dołączył do krzyczących: <ukrzyżuj go>! Powiedziałem Bogu "tak".

Wkrótce potem mój najbliższy przyjaciel oddał życie Panu, przez moją opowieść. Tajemnicą życia z Bogiem jest słyszenie Jego głosu - to zawsze jest dla mnie świeżą inspiracją do modlitwy i inicjuje ważne zdarzenia.

Archiwalne audycje dostępne są do odsłuchania na stronie: https://radiochrzescijanin.pl/audycje/slowa-swiadectwa/

"Patrzyłam na świat, gdzie jest za dużo niesprawiedliwości i cierpienia. Pomyślałam, że Bóg się odwrócił. Nie chciałam Go znać. Tym bardziej, że ja sama czułam się inna, chora, gorsza, niechciana. Obwiniałam Boga, odrzucałam kościół.

Dopiero kiedy chrześcijanie na festiwalu SLOT przyjęli mnie taką, jaka jestem, zaczęłam wierzyć, że mogę żyć inaczej, mogę się zmienić, i to dzięki Bogu. Później zmieniło się bardzo dużo: stałam się bardziej odważna, Bóg mi też zwrócił pasję do śpiewania, dał talent. Ale najbardziej jestem wdzięczna za wolność i uzdrowienie z depresji.

Odkryłam, czym jest prawdziwa pokuta, przebaczenie i ile to daje radości - takiej codziennej".

"Zawsze wiedziałem, że Bóg istnieje, bo jestem z rodziny Świadków Jehowy. Przy Organizacji trzymali mnie wspaniali ludzie. Ale tylko do czasu... kiedy zacząłem weryfikować to, co słyszę i czytam w materiałach, z Pismem Świętym. Na przykład: gdzie jest to wszystko, co opisano w Dziejach Apostolskich?!

Zacząłem żyć po swojemu - miejsce bez sprawiedliwości i reguł. I byłem... wciąż głodny Boga. Rozprawiłem się z dwoma ważnymi dla mnie tematami: tłumaczeń Biblii i boskości Chrystusa.

W końcu Bóg objawił mi... cząstkę siebie - ciężar który mnie przygniótł do ziemi. Płakałem długo i powstałem lżejszy, nowy, czysty, pełen radości..."

Pochodzę z rodziny ewangelicznie wierzącej, mój tata jest kaznodzieją. Pierwsze słowa, żeby oddać Bogu swoje życie, wypowiedziałem jako niespełna czteroletnie dziecko, bardzo świadomie. I nawiązałem swoją osobistą relację z Bogiem.

Późniejsza historia jest bardzo burzliwa. Z jednej strony Bóg potwierdzał mi, że jestem chrześcijaninem. Z drugiej – przyziemna podłość, którą widziałem w kościele, zaczęła we mnie drążyć dziurę nieufności. Porzuciłem wiarę, byłem ateistą.

Gdy powróciłem do czytania Biblii… zostałem rozłożony na łopatki. Byłem na świeżo zachwycony Jezusem.

Nie wiedziałem, że mogę mieć z Bogiem relację. Po latach chodzenia do kościoła przestałem to robić, zacząłem dobrze zarabiać i to było moim celem. Gdy przyszedł kryzys, straciłem nadzieję i popadłem w depresję. Będąc w strasznym stanie, zawołałem z serca do Boga o pomoc, w pustym kościele…

Myślałem, że przyjdzie rozwiązanie problemów, ale… zstąpiła na mnie Boża obecność, pokój, miłość, radość… – jakby przeszło przez ciało tysiące Volt. Dwie-trzy minuty, a potem… wolność. Odeszły myśli samobójcze, różne uzależnienia, wulgaryzmy. Po pewnym czasie odzyskałem też wolność finansową. Co więcej, Bóg mówi do mnie przez sny, uzdrawia ludzi, gdy się modlę…

Miałam taką zawziętość, pytałam: skoro Bóg pomógł tym dwóm osobom, to czemu nie mnie? Przebaczyć rodzicom. Uwolnić się od lęku przed przemocą… Wyznałam, że Jezus jest moim Panem przed dwoma tysiącami ludzi.

Odważyłam się i poczułam, jakby spadło mi z serca kowadło. Myślałam „teraz już będzie łatwo”. Wtedy zaczęły się ataki, myśli od Złego pełne potępienia, które musiałam odpierać. Cały czas były blisko mnie dziewczyny, które mnie wspierały.

A największym dowodem Bożej łaski i mocy jest moja córka, chodzę z nią na rehabilitacje i widzę, ile w niej siły, woli walki… Jest Bożym darem, uczy mnie, że nie wolno się poddawać.

Swoją historią dzieli się Justyna Radgowska.

Pierwsza o Bogu mówiła mi mama. Miałam 17 lat, gdy pojechałam na obóz chrześcijański, a tam… śmiałam się z ludzi- „tańczących drzew” na uwielbieniu, ale… też widziałam w tym coś prawdziwego i dobrego.

Po kilku rozmowach nawróciłam się. Wtedy też odkryłam swoją nową pasję i dar (obok muzyki) – pracę z dziećmi. Później okazało się, że to boży plan dla mnie. Ale dalsza droga była trudna – chciałam wszystko po swojemu, zamiast słuchać i ufać.

Mój partner używał przemocy. Kilka dni po pobiciu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Bałam się wszystkiego. Bóg znowu wyciągnął do mnie rękę. Uzdrowił mnie z lęku. Błogosławi mnie przez największy dar: moją córkę. Mogę też pomagać kobietom, które miały podobne doświadczenia…

Najlepsza jest Boża miłość. Miłość, poczucie bezpieczeństwa, akceptacja, której nie znalazłam nigdzie indziej. To mnie prowadzi”.

„Szukałam Go od dziecka, ale z czasem doszłam do przekonania, że relacja z Nim jest dla wybrańców, nie dla mnie. Zmiana zaczęła się w liceum: pojechałam na trzydniowe rekolekcje, z odcięciem od telefonu, internetu.

Doświadczyłam głębokiej miłości bożej. Zniknęły napady płaczu. Stwierdziłam, że w Bogu musi być coś więcej, ale jeszcze nie znałam koncepcji, że coś mam oddać Bogu.

Później On uzdrowił moją relację z tatą; zmienił moje serce, postawę, zachowanie. Jestem też bardziej odważna.

Bóg zaczął wydobywać ze mnie piękno. Pozwolił otworzyć się na Jego ojcowską miłość. Poznałam też innych uczniów Jezusa i zostałam napełniona Duchem Świętym, który zmienił moje czytanie Pisma.”

„Moje dzieciństwo nie było za wesołe. Alkohol, przemoc, napiętnowanie przez ojca.

Mama była podporą, wychowywała mnie po katolicku. A jednak nie potrafiłem Boga znaleźć. Gdy przyjechałem do Warszawy, już całkiem o Nim zapomniałem. Błądziłem po omacku. Bóg mnie przygotował do przyjęcia ewangelii, zadawałem Mu wiele pytań. A w końcu: jeśli jesteś, to pokaż się. Kolega z pracy powiedział mi o Jezusie.

Zacząłem wyrzucać z siebie grzechy, zalałem się łzami… Poczułem, jakbym po długim marszu zrzucił z siebie ciężki plecak.

Zmieniło się wszystko po kolei: odeszły wulgaryzmy, używki, pornografia. Dostałem też mieszkanie, znów byliśmy razem z żoną. Płakaliśmy ze szczęścia. Narodził się nam drugi syn. Bóg uzdrowił moje relacje z rodzicami… To jest ta „wonność chrystusowa”.

"W moim domu rodzinnym zawsze był obecny Pan Bóg, ale moją wiarę tak naprawdę obudziła Ania – przyjaciółka na studiach. Widziałam, że jej relacja z Jezusem jest szczera i autentyczna, piękna i… zaraźliwa. Nauczyłam się, że można Jezusowi ufać w najprostszych codziennych rzeczach. Moje życie zmieniło się dzięki Jezusowi, a zaczęło się od przebaczenia – mojemu tacie, który zostawił nas, gdy byłyśmy małe z moją siostrą. Bóg mnie zmienił, zabrał moje kamienne serce pełne lęku i dał mi nowe, uzdrowił mnie. Od tego czasu zaczęłam słuchać Jezusa. Ma bardzo dziwne oczekiwania, to nietypowe sytuacje. Ale później widzę, że to najpiękniejsze, co mogłam zrobić”.

"Zajmowałam się okultyzmem – prowadziłam firmę i brałam udział w szkoleniach, żeby doglądać interesu – w tym czasie doświadczałam różnych przejawów duchowości, wręcz namacalnych. Przez to wiem, że człowiek nie jest w stanie się przeciwstawić siłom duchowym po drugiej stronie mocy, jeśli za nim nie stoi Jezus. Pewnego razu usłyszałam głos pełen miłości i autorytetu: «A kto ci na to pozwolił?» Później zwiastował mi ewangelię mój znajomy – nawrócony nauczyciel tarota (Bóg ma poczucie humoru). Oddałam życie Bogu, zostałam uwolniona, uzdrowiona, Bóg naprawił moje relacje, ale najważniejsze jest, że spędzę wieczność ze Stworzycielem i że nie jestem nigdy sama, nie muszę się bać”.

"Chrystus był dla mnie jakimś świętym z ikony. Nie wiedziałam, że w Nim jest ratunek. Nikt mnie tego nie nauczył. Ale po wypadku, już po trzeciej operacji – zobaczyłam filmik z uzdrowieniem: człowiek wstał z wózka! Od razu widziałam, że w tym jest prawdziwy Bóg. Później sama zostałam uzdrowiona.

Ale najbardziej jestem wdzięczna Bogu za uwolnienie. Wiele razy próbowałam naprawić siebie – rzucić nałogi, przejść terapię… A Bogu to zajęło dobę.

Powiedziałam po prostu «Boże, nie radzę sobie». To, co radzę każdemu, to wyrzekanie się siebie. Może ciężko jest przyjąć prawdę, ale… po prostu się poddaj. Jak dziecko. Zanim zdarzy się coś trudnego."

"Moi rodzice byli i są wierzący, ale to nie znaczy, że ja też musiałem… Byłem nastolatkiem, 16-17 lat, kiedy zadawałem sobie pytania, jak to moje życie ma wyglądać. 

Różne chrześcijańskie obozy, spotkania… podobały mi się, ale miałem poczucie, że… to nie jest moje życie, to mnie nie dotyczy. Musiałem więc podjąć decyzję… Gdybym nie przyszedł do Jezusa, nie miałbym zbawienia. On mnie uwalnia od wielu rzeczy i mogę mówić, że jestem Bożym dzieckiem. 

U znajomych chrześcijan pociągała mnie ich relacja z Bogiem – chciałem takiego życia".

"Nawróciłam się jak byłam dziewczynką, niespełna trzynaście lat. Mimo wszystko byłam świadoma i zrobiłam to na poważnie… Dziś myślę, że najlepszą rzeczą w życiu z Bogiem jest, po pierwsze, Jego interwencja w sytuacjach beznadziejnych, na przykład u ludzi, o których się wstawiam, ale jeszcze bardziej to, że Duch Święty w nas potrafi nas przekształcić na obraz Chrystusa.

To jest mega proces! Najbardziej smakowita podróż zaczęła się, kiedy dzięki Jezusowi zaczęłam pozbywać się swojej starej, egoistycznej natury."

"Mój brat nawrócił się i wykorzystywał każdą okazję, żeby mówić nam o zbawieniu. Moja pierwsza reakcja: «Chłopcze, coś ci się stało! Przecież żyjemy normalnie, a co po śmierci – to zobaczymy…» Ale taka bliska, osobista relacja z Jezusem – to mi się wydało jakieś nadmierne. Jakiś czas potem poprosiłam Boga, żeby przyszedł, jeśli jest.

Doświadczyłam prawdziwego SPOTKANIA z Bogiem. Przepraszałam Go. A on powiedział: «To nic…» To był najważniejszy dzień mojego życia”.

Jakub opowiadał o odczuwalnych spotkaniach z demonami. „Nagle znów, jak poprzednio, poczułem się sparaliżowany. Kątem oka zobaczyłem czarną, zakapturzoną postać. Jej przekaz był niewerbalny, ale wyraźny: – . – A ja przecież miałem obsesję, żeby poznać prawdę.

Nie skusił mnie pieniędzmi ani kobietami, bo ja nie miałem z tym problemu…”.

"Robiłam wszystko, żeby Bóg nie miał do mnie dostępu. W tym buncie przeszłam przez całe swoje życie, przez małżeństwo... Byłam bankrutem, ale nie chciałam się nawet przyznać do tego, że potrzebuję pomocy. Aż usłyszałam słowa: Ewka, bez Boga sobie nie poradzisz. Rehabilitant powtarzał mi to przez trzy tygodnie..."

Jeśli znasz osobę podobnie upartą, to jest historia dla niej!

„Nadłamanej trzciny nie dołamie” – Anna opowiada o tym, jak Bóg podtrzymał i odmienił jej całe życie.

"Od Małgosi, gdzie oddałam życie Jezusowi, wracałam jak na skrzydłach. Wypełniła mnie Boża miłość - to było więcej, niż wtedy potrzebowałam. Wszystkie moje problemy wydały mi się... nieaktualne".

Była zgnębiona przez męża alkoholika, bez siły i nadziei. Ale to na szczęście tylko początek historii; dalej, dzięki Bogu, było tylko lepiej.

"Nic nie działało, więc sięgnąłem po Biblię". Opowiada Tomasz Sypniewski.

"Pokutowałem z magii i transów". Świadectwo Daniela Ewertowskiego.

W twoim życiu brakuje Boga. Szok. Historia Alicji Świeć.

Fundament zaufania. Świadectwo Kasi Łukasiak.

"Po roku bezsenności byłam wolna". Historia Anny.

"Byłem dla siebie bogiem". Świadectwem dzieli się Piotr Bilecki 

"Szukałam szczęścia i raniłam ludzi". Posłuchaj świadectwa Katarzyny Szczeniowskiej.

"Zawołał mnie po imieniu. Fajnie, że przyszedłeś". Świadectwem dzieli się Jacek Grzyb.

"Nie miałem nic, tylko swoje rozszarpane życie". Bartłomiej dzieli się świadectwem.

Jezus wyrwał mnie z długów i okultyzmu – Johan Bouman 

Alkohol, narkotyki, zakrapiane wyjazdy... dawały mi wytchnienie, szczęście tylko na chwilę. Zacząłem pomagać ubogim ludziom, bezdomnym zwierzętom. W te działania angażowała się również moja przyszła żona, tak ją poznałem. Była nawrócona. Pewnego razu zajrzałem z nią do kościoła. Byłem w szoku. - "To Duch Boży, to Jezus w nich!" - Powiedział kolega. I już wiedziałem, że to jest to, czego szukałem całe życie... Zmieniłem się zupełnie.

Zostałem uwolniony od używek. Dostałem żonę. Pojechaliśmy kamperem w podróż po Afryce. Dziś pracuję w wiosce dziecięcej, jako misjonarz głoszę ewangelię. I widzę, że już nie żyję dla siebie.

Odcinek 20: „Ludzie z kościoła lśnili. Co oni tu piją?!” – Michał Michalak

Emisja w Radiu Chrześcijanin 30.09.2020.

Moje nawrócenie to historia rodzinna. Moja mama zaczęła szukać wsparcia w trudnym dla niej czasie. Znalazła kościół i wiarę w Jezusa, co szybko uwolniło ją od wpływów wróżek i tzw. białej magii.

Ja nie znałem wtedy Boga – takiego, któremu zależy na mnie. Wychowałem się jako dziecko księdza (polskokatolickiego) i „wysyłałem maile do Boga” – bez odpowiedzi. Aż w końcu mama niemal wepchnęła mnie na konferencję chrześcijańską.

Zobaczyłem mnóstwo uwielbiających, szczęśliwych ludzi. To samo w kościele. Po kilku miesiącach zrodziła się we mnie… miłość do Jezusa!

"Poznałem świat bez klamek" – Ryszard Sadowski

"Błogosławiona niekompetencja" – Magda Sadowska

"Duch Święty uczy mnie zabijać moje ego" – Grzegorz

"Uratowały mnie modlitwy znajomych-świętych" – Robert.

"Alkohol, narkotyki… Byłem pogodzony ze śmiercią" – Paweł

"Nawróciłam się przez internet" – Ania P.

"Problemy zaczęły się przy autohipnozie" - Gosia K.

Księża, inni dorośli, rówieśnicy... zgorszyli mnie, zniechęcili do Kościoła. Widziałam też różne rzeczy duchowe, zaczęła się fascynacja mocą, wróżbami, okultyzmem, diabeł to wykorzystał.

Taty nie było, a mama dużo pracowała - zaczęłam szukać miłości, ale żadna relacja z chłopakiem nie mogła zaspokoić tego głodu. Przeciwnie, dały wiele zranień. Uciekłam od przemocy partnera. Nie było to łatwe, przez różne zobowiązania.

Boga poznałam przez przyjaciółkę z pracy. Modliła się o mnie, troszczyła i głosiła ewangelię. Jezus swoją miłością skruszył we mnie skorupę. Warto Go szukać!

Emisja w 12.08.2020

Droga z Bogiem zahartowała mnie. Historia Mikołaja.

Byłam zła na Boga i kościół. Świadectwo Ewe.

Wróciłem do domu Ojca. Świadectwem dzieli się Dawid N.

Przeżyłem własną śmierć. Swoją historią dzieli się Kajetan.

Potęga Prawdy. Opowiada Katarzyna Janicka.

Za wszelką cenę szukaj. Historia Małgorzaty.

"Zaczęło się od nieszczęścia" – Ola

Historia Bartka.

Próbowałem zasłużyć. Historia Marka.

Krzyk na cmentarzu. Historia Olgi.