Sar Bolandie Iran | پادکست سربلندی ایران

سمیه: می بینی؟ شادی به این ربطی نداره که کی هستی و کجا هستی و چه موقعیت اجتماعی داری و مال و اموالت چطوره و یا حتی چه موفقیت هایی به دست آوردی. به این ربط داره که چه کارایی داری می کنی. تعریفشون ایستا نیست، پویاست. پرتو: شادی رو در حال حرکت تعریف می کنن. شادی وقتی به دست نمی یاد که یه کارایی رو بکنی و یه چیزایی رو به دست بیاری و بشینی و خستگی در کنی و اون موقع احساس شادی کنی. شادی وقتی بهت دست می ده که در حرکتی.

سمیه: چقدر جالب. علم در کنار دین، عبادت در کنار خدمت. خیلی خوشم اومد. چقدر جالبه این مشرق اذکار. چه مفاهیم عمیقی داره. پرتو: بله مشرق الاذکار دعا و خدمت رو به هم می پیونده. کافی نیست فقط دعا و مناجات کنیم، باید کار مفیدی هم از این دعا و مناجات حاصل بشه. عبادت اگه به عملی و به خدمتی منجر نشه، آن چنان سودی نداره.

سمیه: من خیلی به این تعریفی که از دین حقیقی شده بود، فکر می کنم. خیلی قبولش دارم. اگه دینی باعث می شه که ما آدم بهتر و درست تری بشیم و اخلاق بهتری داشته باشیم و خیرمون به دیگران برسه و کاری برای این دنیا بکنیم، این دینه. دین حقیقی. وگرنه اگه فقط به تعصب و نادونی و آزار و اذیت بقیه اهل دنیا و جنگ و ترور منجر بشه که چه دینیه

پرتو: همین جا میزان رو به دست ما دادن. می گن دین حقیقی رو از آثارش بشناسین. ببینین درعمل چی کار می کنه، اگه این کارا رو می کنه که حقیقیه، اگه نه که اوهامی هست که بشر ساخته و داره به اسم دین مردم رو باهاش فریب می ده. مثل این گوشی ها و وسایل الکتریکی تقلبی که می سازن و مارک های معتبر روش می زنن که فروش بره

پرتو: این دوستی و وحدت همونه که برای احیا و زندگی بخشیدن به دنیا و برای ساختن یه تمدن جهانی لازمه، تمدنی که در عین تنوع، وحدت و صلح و صفا و یگانگی توش باشه. سمیه: خیلی برام جالب بود که گفته این کنفرانس ها باعث شده درک و بینش عمیقی تو جوونا به وجود بیاد و شور و شوق زیادی برای خدمت به مردم دنیا پیدا کنن

پرتو: همیشه کارهای اساسی و ریشه ای بیشتر طول می کشن، اما همینان که به نتیجه می رسن. قرن هاست که بشر خواسته از راه جنگ به صلح برسه و نشده. حالا وقتشه که بفهمه از راه صلح باید به صلح رسید. سمیه: از این نظر که وسیله باید با هدف هماهنگ باشه، درست به نظر می یاد.

غرب مصرف گرایی را توصیه می کند و اگر ما همینطور جلو برویم دنیا تبدیل به یک زباله دانی بزرگ خواهد شد.

پرتو: ثروتی خیلی خوب و پسندیده است که از راه سعی و کوشش فردی و از صنعت و تجارت و کشاورزی به دست بیاد و در راه درست هم خرج بشه، یعنی در راه رفاه و خیر مردم. سمیه : این که گفته ثروت باید از راه سعی و تلاش شخصی به دست بیاد، اگه کسی یه مبلغ زیادی رو تو قرعه کشی ببره یا بهش به ارث برسه چی؟

سمیه: کار همراه با روح خدمت هم یادت نره. این که آدم درهر شغلی که داره، نیت و هدفش باید خدمت به مردم باشه. پرتو: این می شه مثلث موفقیت اقتصادی: جدیت، صداقت، روح خدمت. جواب هم می ده، همون طور که صد و شصت، هفتاد ساله برای بهائی های ایران که هدف انواع حمله و تبعیض و محدودیت بودن، جواب داده.

سمیه: آره، گفتنش آسونه، عمل کردنش سخته. اما بازم همین که آدم بدونه چی کار باید بکنه و از کجا باید شروع کنه هم خیلی خوبه. به نظرم از خانواده باید شروع کنیم. تو خانواده ست که پایه و اساس خیلی از این چیزا گذاشته می شه، از همین حاکمیت قانون و مشورت و دموکراسی گرفته تا تساوی زن و مرد و کنار گذاشتن تعصب و استقامت سازنده و امید به آینده.

پرتو: اینجا به نظرم صحبت از تعصبه، به این معنی که خانواده ای خودش رو به علت نژاد یا قوم یا دین یا هرچیز دیگه ای از بقیه مردم که مثل خودش نیستن، جدا بدونه و بین خانواده خودش و بقیه مرز بکشه. سمیه: حالا درست شد، این مرز بندی هاست که خودی و بیگانه درست می کنه. اون وقت چرا حس نوع دوستی و عدالت خواهی بچه ها رو ضعیف می کنه؟

پرتو: جامعه ی بشری رو به بوستان یا باغی تشبیه کردن که گل های متنوع و رنگارنگی داره. آدما باید بدونن که این رنگارنگی باعث زیبایی باغه، یه موهبته، نه یه بهونه برای اختلاف و دشمنی، این که روشنه؟ سمیه: آره، اما دنباله اش سخت می شه: روحیه ی یادگیری و الهام از تعالیم الهی و استعدادهای خدادادی و اینا رو توضیح بده.

پرتو: دراین پیام می گن تا به حال نگران امنیت بهائی های ایران بودن، حالا نگرانی درباره امنیت میلیون ها نفر دیگه که بیشترشون از جوونای ایران هستن هم بهش اضافه شده. سمیه: این «پرده برافتاد» یعنی چی؟ می فهمم ها، اما درست نمی فهمم.

پرتو: من هم اول همین فکرو کردم، اما بعدش از خودم پرسیدم که چرا این پیام تو مجموعه سربلندی ایران اومده؟ به نظرمن الگویی اینجا ارائه شده. الگویی از استقامت سازنده. سمیه: استقامت سازنده؟ استقامت که یعنی پایداری و ایستادگی. سازنده هم که معلومه. منظورش اینه که بایستی و بسازی؟

در این برنامه دو دوست بهایی و غیر بهایی که هر دو علاقه مند به تعالی وسربلندی ایران هستند تحقیق و مطالعه ای برروی پیام ۲۳ نوامبر ۲۰۰۳ بیت العدل اعظم و همچنین آثار حضرت بهاءلله و عبدالبهاء با محوریت و موضوع سربلندی ایران می نمایند.

سمیه: البته فکر نکنم تغییر دادن افکار و سنت های قدیمی کار آسونی باشه. بعضی ها با یه تعصبی در مقابل تساوی زن و مرد مقاومت می کنن که انگار دارن از مقدس ترین باورشون دفاع می کنن. حالی کردن حرف حساب به اینا خیلی سخته.

سمیه: اما اون چه که خیلی برام جالبه اینه که می گه تساوی زن و مرد نه تنها برای برقراری عدالت لازمه، بلکه باعث دوام و استحکام زندگی خانوادگی هم هست و علاوه بر اون مطابق با عالی ترین شرایط عفت و پاکیه. در صورتی که به نظر می یاد آزادی زن ها دقیقا باعث بی قید و بندی اونا و ازهم گسستگی خانواده ها شده.

پرتو: اما متاسفانه مردم و زمامداران ایران توجهی به توصیه های حضرت عبدالبهاء نکردن. توصیه هایی که درباره حاکمیت قانون و حکومت مردم سالاری وهمزیستی و بردباری بین ادیان و تامین رفاه اجتماعی و تعلیم و تربیت عمومی و ترویج علوم و فنون مفیده و رعایت حقوق بشر و سایر موارد بود.

پرتو: از حسرت و نفرت و افسوس که چیز خوبی به دست نمی یاد. اون چیزی که سازنده ست همین حس عشق و امیدواریه. اینام چیزیه که همه می تونن داشته باشن و کسی هم نمی تونه ازشون بگیره

روحی: توی این پیام صحبت از اینه که بعد از فروپاشی قاجار، مردی سپاهی در ایران قدرت رو به دست گرفت که نجات ایران رو در ترویج فرهنگ غرب می دونست و شروع به اصلاحاتی در نظام دولتی و ارتش و غیره کرد، مرضیه: من فکر کنم که این اقدامات خوب بوده، اما اون چه که کار رو خراب می کنه، درآمد سرشار نفتی بوده که ناعادلانه تقسیم می شه و به شکاف طبقاتی و نارضایتی مردم دامن می زنه.

مرضیه: اینجا نوشته که عبدالبهاء «تعلیم و تربیت را به عنوان قانونی ضروری برای ترقی و پیشرفت جامعه لازم شمرد.» روحی: جالب اینه که بعدش می فرمایند عامل اصلی تربیت اخلاقی، عقل و خرد ذاتی انسان نیست، تربیت روحانی ادیانه.

۱: حضرت عبدالبهاء هم می دونستن که چه اعتراضاتی ممکنه نسبت به تجدد وجود داشته باشه و از خواننده می خوان که به نظر انصاف نگاه کنه و ببینه استفاده از علوم و فنون غرب چقدر می تونه برای ایران مفید باشه. ۲: به نظر من آدم باید هرچیز خوب و مفیدی رو بگیره، حالا از هرکسی و هرجایی می خواد باشه. چه فرقی می کنه؟

۱ : یک آینده ی بسیار درخشان برای جهان که تک تک ما هم می تونیم، یعنی وظیفه داریم به رسیدنش کمک کنیم. ۲: باز گفت جهان، من با جهان کاری ندارم. اگه راست می گی، از مملکت خودمون بگو، مملکت ما چی؟ کار مملکت ما آخرش به کجا می کشه؟