INFOWAR

Παρακολουθούμε έναν Iσραηλινό καθηγητή που περιφέρεται στο γρασίδι σαν την κοκινoσκουφίτσα με εγκεφαλικό στο δάσος και υποπτευόμαστε ότι εκφράζει το σύγχρονο πρόσωπο του ισραηλινού κράτους.

Συζητάμε για τις επτά δεκαετίες ύπαρξης του AIPAC, του ισχυρότερου ισραηλινού λόμπι στην Ουάσιγκτον, και θυμόμαστε ότι γεννήθηκε για να συγκαλύψει ένα έγκλημα.

Αναρωτιόμαστε γιατί όλοι νομίζουν ότι η Γερμανία απολογείται για τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που πραγματοποιεί σχεδόν κάθε 40 χρόνια, ενώ δεν συμβαίνει ποτέ αυτό.

Ακούμε μερικά τραγουδάκια για τα 75 χρόνια του ΝΑΤΟ — μία εξαιρετική ιδέα του επικεφαλής των SS, Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος όμως δεν έζησε για να δει την υλοποίησή της.

Συζητάμε για τους συμβολισμούς από την ολοκληρωτική κατάρρευση της γέφυρας Φράνσις Σκοτ Κι στη Βαλτιμόρη και συνειδητοποιούμε ότι είχε χτιστεί πάνω στους ιδρυτικούς μύθους του αμερικανικού έθνους.

Επανερχόμαστε σε βαριές έννοιες όπως ο ιμπεριαλισμός και σκεφτόμαστε τι σημαίνει να είσαι Κινέζος και να ελέγχεις την πιο επιτυχημένη πλατφόρμα του διαδικτύου στην καρδιά της αμερικανικής αυτοκρατορίας.

Θυμόμαστε τραγουδάκια με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από μία απεργία που δυστυχώς δεν κατάφερε να σώσει τον κόσμο — την απεργία των Βρετανών ανθρακωρύχων απέναντι στη Μάργκαρετ Θάτσερ.

Υποτασσόμαστε στις επιταγές της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη για την ποσόστωση του ελληνόφωνου τραγουδιού.

Ακούμε τέσσερα τραγούδια για τέσσερις ανθρώπους που έδωσαν τέλος στη ζωή τους καταδικάζοντας απολυταρχικά καθεστώτα, αλλά κέρδισαν εντελώς διαφορετικό χρόνο στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Θυμόμαστε έναν τραγουδιστή που κάποιοι νόμιζαν ότι είναι επαναστάτης και κάποιοι αντεπαναστάτης, ενώ ο ίδιος απλώς δεν καταλάβαινε ούτε σε ποια πόλη τραγουδούσε.

Ακούμε τραγούδια με τα οποία συμφωνούμε, τραγούδια με τα οποία διαφωνούμε και τραγούδια για τα οποία δεν είμαστε σίγουροι τι ήθελε να πει ο στιχουργός.

Συζητάμε για το φαινόμενο του «shadow banning» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Παρακολουθούμε την ιστορία της Υεμένης και των Χούθι, αναζητώντας εκείνες τις πληροφορίες που δεν μεταδόθηκαν από τα διεθνή μέσαν ενημέρωσης.

Καθώς η Νότια Αφρική έστειλε το Ισραήλ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, θυμόμαστε μια χώρα που φιλοξενούσε ναζιστές, αλλά έμαθε να αναγνωρίζει και να αντιμετωπίζει τον ρατσισμό και το απαρτχάιντ.

Αναμειγνύουμε τραγούδια που γράφτηκαν για τον Τζον Πίλτζερ με μία προφητική ομιλία του για την προπαγάνδα στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης.

Αποχαιρετάμε τη χρονιά που δεν καταφέραμε να σταματήσουμε μια γενοκτονία και θυμόμαστε πόσα θεμελιώδη δικαιώματα έχασαν όσοι προσπάθησαν.

Αναλύουμε τα δυστυχήματα σε Τέμπη και Πύλο, τιμούμε τα 50 χρόνια από τη γέννηση της Χιπ Χοπ και αποχαιρετούμε τον Χάρι Μπελαφόντε.

Θυμόμαστε ιστορίες από την πολιτική διαδρομή του Μπέρνι Σάντερς και αναρωτιόμαστε πώς έφτασε στο σημείο να τον ευχαριστεί το ισραηλινό λόμπι.

Αναρωτιόμαστε γιατί το Ισραήλ απαγορεύει τη διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας για τους μαζικούς βιασμούς που όπως ισχυρίζεται πραγματοποίησε η Χαμάς και γιατί αντιμετωπίζει με τέτοιο μίσος όσους ζητούν αποδείξεις.

Με αφορμή τον θάνατο του «μάγου της διπλωματίας» συζητάμε και για τον έναν αιώνα που πέρασε από τη γέννησή του.

Αναρωτιόμαστε για άλλη μια φορά εάν ένας stand-up comedian ή ένας ράπερ μπορεί να κάνει καλύτερη έρευνα από πολλούς δημοσιογράφους -- και απαντάμε: δυστυχώς και ευτυχώς, μπορεί.

Προσπαθούμε να εντοπίσουμε ποιες τεχνικές προπαγάνδας χρησιμοποιεί σήμερα το κράτος του Ισραήλ στη Γάζα.

Παρατηρούμε τον ρόλο της Ουάσινγκτον στη σφαγή της Γάζας και διαπιστώνουμε ότι είναι πολύ πιο ενεργός απ’όσο φανταζόμαστε.

Συζητάμε με τον Ισραηλινό αναλυτή Σιρ Χέβερ λίγο πριν έρθει στην Αθήνα προσκεκλημένος σε μία μεγάλη εκδήλωση που διοργανώνει το BDS Greece.

Ακούμε οπαδούς του Ισραήλ να υποστηρίζουν πως, αν μία ηλικιωμένη κυρία θεωρεί ότι της φέρθηκε καλά η Χαμάς κατά τη διάρκεια της ομηρίας της, δεν μπορεί παρά να είναι ψυχικά διαταραγμένη.

Αναρωτιόμαστε εάν ο Σέξπιρ έχει κάτι να μας πει για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων και αν μπορούμε να τα συζητάμε όλα αυτά χωρίς να πίνουμε τον καφέ μας στα Starbucks.

Υποστηρίζουμε ότι όταν δεν αφήνεις σε έναν πληθυσμό τη δυνατότητα να ζήσει, η απάντησή του μπορεί να αποτελεί έγκλημα πολέμου — πάντα, όμως, γι’αυτό θα ευθύνεται αυτός που αποκλείει.

Παρακολουθούμε πρώην κυβερνητικούς αξιωματούχους να δηλώνουν ότι το πολίτευμα της Αμερικής πρέπει να είναι η μοναρχία.

Αφιερώνουμε την εκπομπή σε ένα είδος μουσικής που απεχθανόμαστε, αλλά πιστεύουμε ότι ίσως αξίζει να του δώσουμε μία δεύτερη ευκαιρία.

Παρατηρούμε ότι ελάχιστοι ασχολούνται με τα δικαιώματα των εργαζομένων στον κλάδο και ότι η πορνογραφία στο ίντερνετ έχει δημιουργήσει ένα από τα ισχυρότερα ολιγοπώλια στην ιστορία του καπιταλισμού.

Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε άλλους λαούς, πέρα από τους Γιουγκοσλάβους, που να πέρασαν από την Ντέρνα για να χτίσουν και όχι να γκρεμίσουν.

Αναρωτιόμαστε εάν είναι σωστό να βραβεύεις μία ακτοπλοϊκή εταιρεία για την προστασία που παρέχει στους επιβάτες της, ενώ αυτή τους πετάει στη θάλασσα.

Υποπτευόμαστε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν ήταν ο πρώτος συλληφθέντας που έβγαλε μερικά εκατομμύρια δολάρια από τη φωτογραφία του.

Με αφορμή τη δολοφονία του επικεφαλής της εταιρείας μισθοφόρων Wagner, Γεβγκένι Πριγκόζιν, θυμόμαστε σημαντικές προσωπικότητες που σκοτώθηκαν σε αεροπορικά δυστυχήματα.

Παρακολουθούμε το νότιο Μπρονξ να φλέγεται σαν τη Βηρυτό κι αναρωτιόμαστε πόσο πιθανό είναι να βάλει κάποιος φωτιά στο σπίτι του.

Ακούμε μία συναρπαστική όσο και ελαφρώς επικίνδυνη ερμηνεία για τον βομβαρδισμό της Ιαπωνίας.

Aναρωτιόμαστε εάν το να φιλοξενείς τον αμερικανικό στρατό σε κάνει συνένοχο στα εγκλήματά του, κατεχόμενη χώρα ή και τα δύο προηγούμενα.

Υποστηρίζουμε ότι η φράση, «πολιτική με ψαρόκολλα και χαρτί δεν γίνεται», εκφράζει απλώς άγνοια της ιστορίας, νηπιακή πολιτική σκέψη και την πιο σκληρή εκδοχή της Μαρίας Αντουανέτας.

Θυμόμαστε μια ιστορία του Ηρόδοτου για ένα δελφίνι που έσωσε τον Αρίωνα έξω από την Πύλο κι αναρωτιόμαστε πώς οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων έπεσαν τόσο χαμηλά στη σκάλα της πολιτισμικής εξέλιξης.

90 χρόνια από το κάψιμο των βιβλίων από τους Ναζί, βλέπουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες να προχωρούν σε μαζικές απαγορεύσεις βιβλίων κι αναρωτιόμαστε αν το ίδιο θα συμβαίνει σε λίγα χρόνια και στην Ελλάδα.

Υποψιαζόμαστε πως το γεγονός ότι, έναν αιώνα μετά τη γέννησή του, ο Χένρι Κίσινγκερ δεν βρίσκεται στη φυλακή έχει να μας πει πολλά για τους μηχανισμούς απονομής δικαιοσύνης στο διεθνές δίκαιο.

Συζητάμε για τις σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ στα χρόνια της Χούντας των Συνταγματαρχών.

Ακούμε τραγούδια για ορισμένες από τις πιο αποτυχημένες εκλογικές εκτιμήσεις στην Ιστορία κι αναρωτιόμαστε τι μπορεί να πηγαίνει τόσο στραβά κάθε φορά.

Χωρίς να υποστηρίζουμε ότι οι σημερινοί πολιτικοί που χρησιμοποιούν τις ίδιες τεχνικές είναι ναζιστές, φοβόμαστε ότι έχουν ένα κοινό επικοινωνιακό όπλο: τον φόβο.

Ακούμε τραγούδια και λέμε μερικές ιστορίες για τις πέντε χώρες που απολαμβάνουν λίγο υψηλότερα επίπεδα Ελευθερίας του Τύπου σε σχέση με την Ελλάδα.

Παρακολουθούμε τους δύο ανθρώπους που χάραξαν ανεξίτηλα την πολιτική του σκέψη, ερχόμενοι από διαφορετικά μονοπάτια αν και κινούνταν προς την ίδια κατεύθυνση.

Θυμόμαστε εκείνα τα τραγούδια που χρησιμοποιήσαμε περισσότερο για να περιγράψουμε μεγάλα ιστορικά γεγονότα του 20ού και του 21ου αιώνα.

Δηλώνουμε ότι η σύλληψη του Ντόναλντ Τραμπ με εντολή της εισαγγελίας του Μανχάταν είναι μια πολύ καλή αρχή, αλλά υποπτευόμαστε ότι συλλαμβάνουν τους σωστούς ανθρώπους με τις λάθος κατηγορίες.

Παρακολουθούμε έναν υπουργό της ισραηλινής κυβέρνησης να αποκτά το προσωπικό του σώμα Πραιτοριανών και αναρωτιόμαστε σε ποιο σημείο θεωρούμε μια δημοκρατία κλινικά νεκρή.

Υποστηρίζουμε ότι από τις μουσικές που ακούγονται σε μία αντικυβερνητική διαδήλωση μπορείς να καταλάβεις εάν έχεις μπροστά σου ένα ισχυρό λαϊκό και συνδικαλιστικό κίνημα.

Παρακολουθούμε την ιστορία του τραπεζικού πανικού και σκεφτόμαστε τι συμβαίνει εάν ένας μπόμπιρας αρνείται να καταθέσει το χαρτζιλίκι του σε μία τράπεζα.

Συναντάμε ξανά τον Κεν Λόουτς και απαντάμε σε όσους υποστηρίζουν ότι την ευθύνη για το δυστύχημα στα Τέμπη έχουν τα τμήματα των σιδηροδρόμων που παραμένουν υπό τον έλεγχο του δημοσίου.

Θυμόμαστε ότι στα δύο σημαντικότερα δυστυχήματα με πυρηνικούς αντιδραστήρες στην Ιστορία, κάποιοι αναζήτησαν αποδιοπομπαίους τράγους στο προσωπικό των σταθμών.

Γιορτάζουμε τα 100 χρόνια της εταιρείας Walt Disney και παρακολουθούμε μέσα από την εξέλιξη της εταιρείας τις αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ.

Αφιερώνουμε την εκπομπή σε ορισμένες από τις πιο συναρπαστικές αποκαλύψεις στην καριέρα του Σέιμουρ Χερς, από το Βιετνάμ μέχρι τη Χιλή και από ‘κει στη Συρία και το Ιράκ.

Αφήνουμε τους παλιούς καλούς U2 να ζητούν την απελευθέρωσή του πριν πέσουν σε ένα απολίτικο βέρτιγκο, αλλά προτιμάμε τους πάντα καλούς Rage Against the Machine να λένε τα πράγματα ελαφρώς πιο ξεκάθαρα.

Θυμόμαστε ότι το ποιος θα πληρώσει τις επιπτώσεις του πληθωρισμού είναι μία απόφαση εξαιρετικά πολιτική και λιγότερο οικονομική.

Sε όσους μας λένε ότι δεν έχουμε αστική ευγένεια απαντάμε: είστε σίγουροι ότι θα θέλατε να κάνουμε στους βασιλιάδες όσα τους έκαναν οι αστοί;

Αναρωτιόμαστε τι θα κάναμε εάν για 12 ή για 24 ώρες καταργούνταν όλοι οι νόμοι του κράτους — και απαντάμε: εξαρτάται, αν θα ήμασταν σκλάβοι ή αφέντες.

Θυμόμαστε, όχι τα γεγονότα, αλλά τάσεις και συμπεριφορές που καθόρισαν τη χρονιά που φεύγει.

Αναζητούμε, όχι τις ειδήσεις, αλλά τις τάσεις της χρονιάς που πέρασε και τους ανθρώπους που την καθόρισαν, με την ύπαρξη ή την απουσία τους.

Συζητάμε για τη μεγαλύτερη κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας στην Ιστορία του κινηματογράφου, στη συμπλήρωση 100 χρόνων από την κυκλοφορία της ταινίας Nosferatu το 1922.

Υποστηρίζουμε ότι ακόμη και η πιο αποτυχημένη οικονομική πολιτική δεν είναι γενοκτονία. Ένας λιμός, όμως, μπορεί να αποτελεί γενοκτονία και θυμόμαστε γι’αυτό τα κατορθώματα του Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Παρακολουθούμε την ανάδυση μιας νέας μορφής μεσιανισμού ο οποίος δεν είναι θρησκευτικός αλλά βαθιά κοσμικός και δυστυχώς μερικές φορές αριστερός ή ακόμη και αναρχικός.

Αφήνουμε τον Gil Scott-Heron να τραγουδά για κάτι ασπρουλιάρηδες που πάτησαν πρώτοι το πόδι τους στη Σελήνη, αλλά διαφωνούμε για το πώς η εξερεύνηση του Διαστήματος άλλαξε ή δεν άλλαξε τη ζωή των μαύρων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Παρακολουθούμε τον βασιλιά Ερίκ Καντονά να τα βάζει με τους εμίρηδες του Περσικού Κόλπου, αλλά και με τη διεφθαρμένη μοναρχία της FIFA.

Το βιβλίο είναι ένας πρακτικός οδηγός που βοηθά να εντοπίζουμε μορφές προπαγάνδας και παραπληροφόρησης στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, αλλά και στον λόγο και στα έργα πολιτικών, επιχειρηματιών ή ακόμη και στατιστικολόγων.

Τον παρακολουθούμε να οδηγεί μία νταλίκα μεταφέροντας κούκλες της Barbie κάπου έξω από το Λος Άντζελες και ύστερα να μειοψηφεί στην ψηφοφορία για την εκτέλεση ενός απεργοσπάστη.

Παρακολουθούμε την ιστορία της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας από την εποχή του Mini Cooper μέχρι εκείνη των γιγαντιαίων SUV των αμερικανικών λεωφόρων — και υποπτευόμαστε ότι μέσα από αυτήν την πορεία μπορούμε να καταλάβουμε δυο-τρία πράγματα για το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα.

Με αφορμή την ανόητη μεταφορά της ζωής της στο Netflix σκεφτόμαστε ότι το μόνο που τη συνδέει με την ηθοποιό που την υποδύεται είναι ο Φιντέλ Κάστρο.

Με αφορμή τις καταγγελίες περί απάτης που συγκλονίζουν το σκακιστικό στερέωμα, αναλογιζόμαστε εάν έχει σημασία να χάνεις από έναν άνθρωπο όταν είναι βέβαιο ότι μπορείς να χάσεις από μία μηχανή.

Επιστρέφουμε σε εκπομπές που κάναμε ύστερα από παλιές αποστολές στην Τεχεράνη και συνειδητοποιούμε ότι κάθε εξέγερση και κάθε επανάσταση σε αυτή τη χώρα φέρνει τον σπόρο της προηγούμενης.

Ακούμε τα πιο προσβλητικά σχόλια που έχουν παρουσιαστεί στην εκπομπή Last Week Tonight την τελευταία δεκαετία και αναρωτιόμαστε εάν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε στην Ελλάδα.

Οι Manic Street Preachers εξηγούν τι μπορείς να κάνεις με τη βασίλισσά σου και την πατρίδα σου και ο Πολ Μακάρτνει γλυκοκοιτάζει την Ελισάβετ ενώ αυτή είχε το νου της σε κάτι εγκληματίες πολέμου.

Ακούμε τραγουδάκια για τον Γκορμπατσώφ, υποστηρίζοντας ότι η άποψη πως ένας άνθρωπος ευθύνεται για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δεν μας ακούγεται και τόσο Μαρξιστική..

Θυμόμαστε μια μεγάλη έρευνα των New York Times που απέδειξε ότι προκειμένου να προμηθευτείς εφαρμογές παρακολούθησης όπως το Pegasus και το Predator, πρέπει πρώτα να αποδεχθείς την εξωτερική πολιτική του Τελ Αβίβ.

Αναλύουμε το γονιδίωμά τους και συνειδητοποιούμε ότι εξελίσσονται όπως και οι άνθρωποι. Έχουν μάλιστα και τις ίδιες πολιτικές, ιδεολογικές και ταξικές διαφορές μεταξύ τους.

Ακούμε στοιχεία του ρεπορτάζ σε ήχους country και αναρωτιόμαστε τι πιθανότητες έχει ένας διεφθαρμένος πρόεδρος να μην παραιτηθεί όταν λειτουργεί σωστά η δικαστική και η μηντιακή εξουσία.

Διηγούμαστε την ιστορία ενός παγωτού που πάγωσε το αίμα του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου.

Ξανακοιτάζουμε τη Λατινική Αμερική μετά τις εκλογές στην Κολομβία που έφεραν στην εξουσία έναν πρώην αντάρτη, ο οποίος τώρα υπόσχεται να σώσει τον καπιταλισμό, αλλά δεν εννοεί ακριβώς αυτό που νομίζετε.

Αφήνουμε σε εσάς να αποφασίσετε αν ο Μπασκιά είναι ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες των τελευταίων δεκαετιών ή ένα δημιούργημα των εμπόρων τέχνης — και απλώς σας βεβαιώνουμε ότι βρισκόταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Βλέπουμε το κορίτσι των ναπάλμ να τοποθετείται για τις σφαγές που σημειώνονται κάθε τρεις και λίγο σε κάποιο σχολείο των Ηνωμένων Πολιτειών και να υποστηρίζει ότι χρειαζόμαστε λίγο περισσότερη φωτογραφική φρίκη στη ζωή μας.

Λέμε ιστορίες για τη Φουσάκο Σιγκενόμπου, τη γυναίκα που για κάποιους θεωρείται η μεγαλύτερη επαναστάτρια και για άλλους η μεγαλύτερη τρομοκράτισσα στην ιστορία της Ιαπωνίας

Παρακολουθούμε τον εξοπλισμό που είχαν στη διάθεσή τους οι παραγωγοί του Top Gun πριν από τρεισήμισι δεκαετίες κι αυτόν που έχουν σήμερα. Και αναρωτιόμαστε εάν όλα αυτά μπορούν να μας δείξουν κάτι για την πορεία της αμερικανικής αυτοκρατορίας.

Ακούμε ορισμένα από τα σάουντρακ για ταινίες που συνέθεσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και λέμε μια-δύο πολιτικές κουβέντες για το περιεχόμενο αυτών των ταινιών.

Παρακολουθούμε μέσα από τον κινηματογράφο και τις αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές το φαινόμενο της copaganda – της προπαγάνδας των αστυνομικών ή των μπάτσων σε πιο ακριβή μετάφραση.

Παρουσιάζουμε πέντε τραγούδια από τις χώρες που βρίσκονται στις αμέσως καλύτερες θέσεις από την Ελλάδα — το Μπουρούντι, την Ουκρανία, την Γκαμπόν, το Τσαντ και την Αλβανία.

Ακούμε τον διευθύνοντα σύμβουλο της Exxon να υποστηρίζει ότι δεν ευθύνεται αυτός για τις αυξήσεις στην τιμή του πετρελαίου και έναν πρώην υπουργό των ΗΠΑ να τον βγάζει ψεύτη.

Αναρωτιόμαστε γιατί η ομάδα Σαχτάρ Ντονιέτσκ έχει δύο σφυριά στο σήμα της και τι γνώμη θα είχε γι’ αυτήν ο πιο παραγωγικός ανθρακωρύχος της Ιστορίας, ο Αλεξέι Σταχάνοβ.

Αναρωτιόμαστε εάν μπορούν να υπάρχουν Pink Floyd χωρίς τον Ρότζερ Γουότερς κι ο Ρότζερ Γουότερς χωρίς τους Pink Floyd. Και για να απαντήσουμε θυμόμαστε παλαιότερα σχόλια όλων των πλευρών για άλλους πολέμους.

Αναρωτιόμαστε εάν ο δράστης ακόμη και του πιο στυγερού εγκλήματος ενδέχεται να είναι ταυτόχρονα και θύμα. Κυρίως, όμως, εάν ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας θα μπορούσε να είχε σώσει τα πραγματικά θύματα και να αποτρέψει το έγκλημα.

Παρακολουθούμε τις διεθνείς τιμές των τροφίμων και διαπιστώνουμε ότι είναι φτιαγμένες από τα υλικά που γεννούν τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις — μερικές φορές όμως απλώς οδηγούν στην πείνα και τον λιμό.

Ταξιδεύουμε με τη φωνή του Γιάννη Αγγελάκα και της Όλιας Λαζαρίδου μέχρι την Ιαπωνία για να συναντήσουμε τον Νίκο Καζαντζάκη, σε μία δική του δημοσιογραφική αποστολή λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Υποθέτουμε ότι ο Πούτιν δεν είναι η συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ένα τέρας που δημιούργησε άθελά της η «Σχολή του Σικάγου».

Καθώς φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια από τη στιγμή που παραλίγο να τινάξουμε τον πλανήτη στον αέρα, αναρωτιόμαστε εάν αυτό μπορεί να δικαιολογεί τις κινήσεις του Βλαντίμιρ Πούτιν — κι απαντάμε προκαταβολικά: σε καμία περίπτωση.

Μοιραζόμαστε μερικές σκέψεις για την ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Αναρωτιόμαστε γιατί η γερμανική εταιρεία έλαβε το παρατσούκλι «η Στάζι των σούπερ-μάρκετ» και τι μπορεί να πάθεις εάν εργάζεσαι σαν ταμίας και είσαι γυναίκα στις δύσκολες ημέρες του μήνα.

Αφιερώνουμε την εκπομπή στον συνάδελφο Τάσο Σαραντή, την Εφημερίδα των Συντακτών και όλους τους δημοσιογράφους αλλά και τους ακτιβιστές που σύρονται στα δικαστήρια από πολιτικούς και εταιρείες.

Βλέπουμε την πλατφόρμα διαμοιρασμού μουσικής να κατεβάζει τα τραγούδια του Νιλ Γιανγκ για χάρη ενός ακροδεξιού, ρατσιστή, libertarian αντιεμβολιαστή κι αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ.