رواق / Ravaq

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره‌ی ۰۴۶

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و مفاعیل

گل در بر و می بر کف و معشوق به کام است

سلطان جهانم به چنين روز غلام است

گو شمع مياريد در اين جمع که امشب

در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است

در مذهب ما باده حلال است وليکن

بی روی تو ای سرو گل‌اندام حرام است

در مجلس ما عطر مياميز که ما را

هر دم ز سر زلف تو خوش‌بوی مشام است

(هر لحظه ز گیسوی)

گوشم همه بر قول نی و نغمه چنگ است

چشمم همه بر لعل لب و گردش جام است

ای چاشنی قند مگو هیچ ز شکر

(از چاشنی قند مگو هيچ و ز شکر )

زان رو که مرا از لب شيرين تو کام است

تا گنج غمت در دل ويرانه مقيم است

همواره مرا کنج خرابات مقام است

از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است

وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است

ميخواره و سرگشته و رنديم و نظرباز

وان کس که چو ما نيست در اين شهر کدام است

با محتسبم عيب مگوييد که او نيز

پيوسته چو ما در طلب عيش مدام است

حافظ منشين بی می و معشوق زمانی

کايام گل و ياسمن و عيد صيام است

غزل نمره ۰۴۵

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

در اين زمانه رفيقی که خالی از خلل است

صراحی می ناب و سفينه غزل است

جريده رو که گذرگاه عافيت تنگ است

پياله گير که عمر عزيز بی بدل است

(گواه سخن)

نه من ز بی‌عملی در جهان ملولم و بس

ملالت علما هم ز علم بی‌عمل است

به "چشم عقل" در اين رهگذار پرآشوب

جهان و کار جهان بی‌ثبات و بی‌محل است

(گواه سخن)

بگير طره مه‌چهره‌ای و قصه مخوان

که سعد و نحس ز تاثير زهره و زحل است

دلم اميد فراوان به وصل روی تو داشت

ولی اجل به ره عمر رهزن امل است

به هيچ دور نخواهند يافت هشيارش

چنين که حافظ ما مست باده‌ی ازل است

غزل نمره‌ی ۰۴۴

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

کنون که بر کفِ گل جامِ باده‌ی صاف است

به صد هزار زبان بلبلش در اوصاف است

بخواه دفترِ اشعار و راه صحرا گير

چه وقتِ مدرسه و بحثِ کشفِ کَشاف است

فقيه مدرسه دی مست بود و فتوا داد

که می حرام ولی به ز مال اوقاف است

به درد و صاف تو را حکم نيست، خوش (دم) درکش

که هر چه ساقیِ ما کرد (داد) عين الطاف است

ببُر ز خلق و ز عنقا قياس کار بگير

که صيت گوشه‌نشينان ز قاف تا قاف است

حديث مدعيان و خيال همکاران

همان حکايت زردوز و بورياباف است

خموش حافظ و اين نکته‌های چون زر سرخ

نگاه دار که قلابِ شهر صَراف است

غزل نمره ۰۴۳

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات

صحن بستان ذوق‌بخش و صحبت ياران خوش است

وقت گل خوش باد کز وی وقت ميخواران خوش است

از صبا هر دم مشام جان ما خوش می‌شود

آری آری طيب انفاس هواداران خوش است

ناگشوده گل نقاب آهنگ رحلت ساز کرد

ناله کن بلبل که گلبانگ دل افکاران خوش است

مرغ خوشخوان را بشارت باد کاندر راه عشق

دوست را با ناله شب‌های بيداران خوش است

نيست در بازار عالم خوشدلی ور زان که هست

شيوه‌ی رندی و خوش‌باشی عياران خوش است

از زبان سوسن آزاده‌ام آمد به گوش

کاندر اين دير کهن کار سبکباران خوش است

حافظا ترک جهان گفتن طريق خوشدلی‌ست

تا نپنداری که احوال جهان‌داران خوش است

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۴۲

فاعلاتن مفاعلن فعلان

حال دل با تو گفتنم هوس است

خبر دل شنفتنم هوس است

طمع خام بين که قصه‌ی فاش

از رقيبان نهفتنم هوس است

شب قدری چنين عزيز و شريف

با تو تا روز خفتنم هوس است

وه که دردانه‌ای چنين نازک

در شب تار سفتنم هوس است

اي صبا امشبم مدد فرمای

که سحرگه شکفتنم هوس است

از برای شرف به نوک مژه

خاک راه تو رفتنم هوس است

همچو حافظ به رغم مدعيان

شعر رندانه گفتنم هوس است

غزل نمره ۰۴۱

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

اگر چه باده فرح‌بخش و باد گل‌بيز است

به بانگ چنگ مخور می که محتسب تيز است

صراحی‌یی و حريفی گرت به چنگ افتد

به عقل نوش که ايام فتنه‌انگيز است

در آستين مرقع پياله پنهان کن

که همچو چشم صراحی زمانه خون‌ريز است

به آب ديده بشوييم خرقه‌ها از می

(ز رنگ باده بشوییم خرقه‌ها در اشک)

که موسم ورع و روزگار پرهيز است

مجوی عيش خوش از دور باژگون سپهر

که صاف اين سر خم جمله دردآميز است

سپهر برشده پرويزنی‌ست خون‌افشان

که ريزه‌اش سر کسری و تاج پرويز است

عراق و فارس گرفتی به شعر خوش حافظ

بيا که نوبت بغداد و وقت تبريز است

غزل نمره ۰۴۰

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

المنه لله که در ميکده باز است

زان رو که مرا بر در او روی نياز است

خم‌ها همه در جوش و خروشند ز مستی

وان می که در آن جاست حقيقت نه مجاز است

از وی همه مستی و غرور است و تکبر

وز ما همه بيچارگی و عجز و نياز است

رازی که بر غير نگفتيم و نگوييم

با دوست بگوييم که او محرم راز است

شرح شکن زلف خم‌اندرخم جانان

کوته نتوان کرد که اين قصه دراز است

بار دل مجنون و خم طره‌ی ليلی

رخساره محمود و کف پای اياز است

بردوخته‌ام ديده چو باز از همه عالم

تا ديده من بر رخ زيبای تو باز است

در کعبه‌ی کوی تو هر آن کس که بيايد (درآید)

از قبله‌ی ابروی تو در عين نماز است

ای مجلسيان سوز دل حافظ مسکين

از شمع بپرسيد که در سوز و گداز است

لینک گوگل پادکست برای زمانی که کست‌باکس نافرمانی می‌کنه

غزل نمره ۰۳۹

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

شمشاد خانه‌(سایه)پرور ما از که کمتر است

ای نازنين‌پسر(صنم) تو چه مذهب گرفته‌ای

کت خون ما حلال‌تر از شير مادر است

چون نقش غم ز دور ببينی شراب خواه

تشخيص کرده‌ايم و مداوا مقرر است

از آستان پير مغان سر چرا کشيم

دولت در آن سرا و گشايش در آن در است

يک قصه بيش نيست غم عشق و اين عجب

کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است

دی وعده داد وصلم و در سر شراب داشت

امروز تا چه گويد و بازش چه در سر است

شيراز و آب رکنی و اين باد خوش نسيم

عيبش مکن که خال رخ هفت کشور است

فرق است از آب خضر که ظلمات جای او است

تا آب ما که منبعش الله اکبر است

ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بريم

با پادشه بگوی که روزی مقدر است

در کوی (راه) ما شکسته‌دلی می‌خرند و بس

بازار خودفروشی از آن سوی (راه) دیگر است

ما باده می‌خوریم و حریفان غم جهان

روزی به قدر همت هرکس مقدر است

حافظ چه طرفه شاخ نباتيست کلک تو

کش ميوه دلپذيرتر از شهد و شکر است

لینک گوگل پادکست برای زمانی که کست‌باکس نافرمانی می‌کنه

غزل نمره ۰۳۸

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و مفاعیل

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

وز عمر مرا جز شب ديجور نماندست

هنگام وداع تو ز بس گريه که کردم

دور از رخ تو چشم مرا نور نماندست

می‌رفت خيال تو ز چشم من و می‌گفت

هيهات از اين گوشه که معمور نماندست

وصل تو اجل را ز سرم دور همی‌داشت

از دولت هجر تو کنون دور نماندست

نزديک شد آن دم که رقيب تو بگويد

دور از رخت (درت) اين خسته رنجور (مهجور) نماندست

صبر است مرا چاره هجران تو ليکن

چون صبر توان کرد که مقدور نماندست

در هجر تو گر چشم مرا آب روان است (نمانَد)

گو خون جگر ريز که معذور نماندست

من بعد چه سود ار قدمی رنجه کند دوست

کز جان رمقی در تن رنجور نماندست

حافظ ز غم از گريه نپرداخت به خنده

ماتم‌زده را داعيه سور نماندست

غزل نمره ۰۳۷

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

حسن مطلع

بيا که قصر امل سخت سست بنيادست (واج‌آرایی س)

بيار باده که بنياد عمر بر بادست (واج‌آرایی ب)

غلام همت آنم که زير چرخ کبود

ز هر چه رنگ تعلق پذيرد آزادست (امثال سائره)

داشتن بدون احساس مالکیت

چه گويمت که به ميخانه دوش مست و خراب

سروش عالم غيبم چه مژده‌ها دادست

که ای بلندنظر شاهباز سدره‌نشين

نشيمن تو نه اين کنج محنت‌آبادست

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفير

ندانمت که در اين دامگه چه افتادست

نصيحتی کنمت ياد گير و در عمل آر

که اين حديث ز پير طريقتم يادست

رضا به داده بده وز جبين گره بگشای (برو ملامت دردی‌کشان مکن زاهد)

که بر من و تو در اختيار نگشادست

غم جهان مخور و پند من مبر از ياد

که اين لطيفه عشقم (نغزم) ز رهروی يادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

(فریب شیوه‌ی حسن از جهان پیر مخور)

(مرو به کف خزیب فلک ز ره زنهار)

که اين عجوز عروس هزاردامادست

نشان عهد و وفا نيست در تبسم گل

بنال بلبل بی‌دل که جای فريادست

حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ

(مکن معارضه ای سست‌نظم با حافظ)

قبول خاطر (مردم) و لطف سخن خدادادست

غزل نمره ۰۳۶

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست

دل سودازده از غصه دو نيم افتادست

چشم جادوی تو خود عين سواد سحر است

ليکن اين هست که اين نسخه سقيم افتادست

در خم زلف تو آن خال سيه دانی چيست

نقطه دوده که در حلقه جيم افتادست

زلف مشکين تو در گلشن فردوس عذار

چيست طاووس که در باغ نعيم افتادست

دل من در هوس بوی تو ای مونس جان

خاک راهيست که در دست نسيم افتادست

همچو گرد اين تن خاکی نتواند برخاست

از سر کوی تو زان رو که عظيم افتادست

سايه قد تو بر قالبم ای عيسی دم

عکس روحيست که بر عظم رميم افتادست

آن که جز کعبه مقامش نبد از ياد لبت

بر در ميکده ديدم که مقيم افتادست

حافظ دلشده (گمشده) را با غمت ای يار (جان) عزيز

اتحاديست که در عهد قديم افتادست

غزل نمره ۰۳۵

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

برو به کار خود ای واعظ اين چه فريادست

مرا فتاد دل از ره تو را چه افتادست

ميان او که خدا آفريده است از هيچ

دقيقه‌ايست که هيچ آفريده نگشادست

به کام تا نرساند مرا لبش چون نای

نصيحت همه عالم به گوش من بادست

گدای کوی تو از هشت خلد مستغنی‌ست

اسير عشق (بند) تو از هر دو عالم آزادست

اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی

اساس هستی من زان خراب آبادست

دلا منال ز بيداد و جور يار که يار

تو را نصیب همین کرد و این از آن دادست

تو را نصيب همين داد و اين تو را دادست

(نور عثمانیه)

برو فسانه مخوان و فسون مدم حافظ

کز اين فسانه و افسون مرا بسی يادست

غزل نمره ۰۳۴

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

رواق منظر چشم من آشيانه (آستانه) توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

به لطف (زلف و) خال و خط از عارفان ربودی دل

لطيفه‌های عجب زير دام و دانه توست

دلت به وصل گل ای بلبل صبا (سحر) خوش باد

که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن

که اين (آن) مفرح ياقوت در خزانه توست

به تن مقصرم از دولت ملازمتت

ولی خلاصه (ملازم)جان خاک آستانه توست

من آن نيم که دهم نقد دل به هر شوخی

در خزانه به مهر تو و نشانه توست

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شيرين کار

که توسنی چو فلک رام تازيانه توست

چه جای من که بلغزد سپهر شعبده‌باز

از اين حيل که در انبانه بهانه توست

سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد

که شعر حافظ شيرين سخن ترانه توست

غزل نمره ۰۳۳

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلن

خلوت گزيده را به تماشا چه حاجت است

چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

جانا به حاجتی که تو (می‌خواهی از خدای) را هست با خدا

کآخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است

اي پادشاه حسن خدا را بسوختيم

آخر سوال کن که گدا را چه حاجت است

ارباب حاجتيم و زبان سوال نيست

در حضرت کريم تمنا چه حاجت است

محتاج قصه (جنگ) نيست گرت قصد خون ماست

چون رخت از آن توست به يغما چه حاجت است

جام جهان نماست ضمير منير دوست

اظهار احتياج خود آن جا چه حاجت است

آن شد که بار منت ملاح بردمی

گوهر چو دست داد به دريا چه حاجت است

اي مدعی برو که مرا با تو کار نيست

احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است

اي عاشق گدا چو لب روح بخش يار

می‌داندت وظيفه تقاضا چه حاجت است

حافظ تو ختم کن که هنر خود عيان شود

با مدعی نزاع و محاکا چه حاجت است

غزل نمره ۰۳۲

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

خدا که صورت ابروی دلگشای تو بست

گشاد کار من اندر کرشمه‌های تو بست

مرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند

زمانه تا قصب نرگس (زرکش) قبای تو بست

ز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود

نسيم گل چو دل اندر پی هوای تو بست

مرا به بند تو دوران چرخ راضی کرد

ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست

چو نافه بر دل مسکين من گره مفکن

که عهد با سر زلف گره‌گشای تو بست

تو خود وصال (حیات) دگر بودی ای نسيم (زمان) وصال

خطا نگر که دل اميد در وفای تو بست

(هم از نسیم تو روزی گشایشی یابد

چو غنچه هرکه دل اندر پی هوای تو بست)

ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت

به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست

غزل نمره ۰۳۱

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

آن شب قدری که گويند (جویند) اهل خلوت امشب است

يا رب اين تاثير دولت از کدامين کوکب است

تا به گيسوی تو دست ناسزايان کم رسد

هر دلی در حلقه‌ای در ذکر يارب يارب است

کشته چاه زنخدان توام کز هر طرف

صد هزارش گردن جان زير طوق غبغب است

شهسوار من که مه آيينه‌دار روی اوست

تاج خورشيد بلندش خاک نعل مرکب است

عکس (تاب) خوی بر عارضش بين کآفتاب گرم رو

در هوای آن عرق تا هست هر روزش تب است

من نخواهم کرد ترک لعل يار و جام می

زاهدان معذور داريدم که اينم مذهب است

اندر آن ساعت (موکب) که بر پشت صبا بندند زين

با سليمان چون برانم من که مورم مرکب است

آن که ناوک بر دل من زيرچشمی می‌زند

قوت جان حافظش در خنده زير لب است

آب حيوانش ز منقار بلاغت می‌چکد

زاغ کلک من به‌نام‌ايزد چه عالی مشرب است

غزل نمره ۰۳۰

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

زلفت (زلفش) هزار دل به يکی تار مو ببست

راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

تا عاشقان به بوی نسيمش دهند جان

بگشود نافه‌ای و در آرزو ببست

شيدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو

ابرو نمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

ساقی به چند رنگ می اندر پياله ريخت

اين نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست

يا رب چه غمزه کرد صراحی که خون خم

با نعره‌های غلغلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت که در پرده (حلقه) سماع

بر اهل وجد و حال در های‌وهو ببست

(دانا چو دید بازی این چرخ حقه‌باز

هنگامه بازچید و در گفتگو ببست)

حافظ هر آن که عشق نورزيد و وصل خواست

احرام طوف کعبه‌ی دل بی وضو ببست

غزل نمره ۰۲۹

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

ما را ز خيال تو چه پروای شراب است

خم گو سر خود گير که خمخانه خراب است

گر خمر بهشت است بريزيد که بی دوست

هر شربت عذبم که دهی عين عذاب است

افسوس که شد دلبر و در ديده گريان

تحرير خيال خط (رخ) او نقش بر آب است

بيدار شو ای ديده که ايمن نتوان بود (خفت)

زين سيل دمادم که در اين منزل خواب است

معشوق عيان مي گذرد بر تو وليکن

اغيار همی‌بيند از آن بسته نقاب است

گل بر رخ رنگين تو تا لطف عرق ديد

در آتش شوق (رشک) از غم دل غرق گلاب است

سبز است در و دشت بيا تا نگذاريم

دست از سر آبی که جهان جمله سراب است

در کنج دماغم مطلب جای نصيحت

کاين گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب است

(در بزم دل از روی تو صد شمع برافروخت

این طرفه که بر روی تو صد گونه حجاب است)

(راه تو چه راهی‌ست که از غایت تعظیم

دریای محیط فلکش عین سراب است)

حافظ چه شد ار عاشق و رند است و نظرباز

بس طور عجب لازم ايام شباب است

غزل نمره ۰۲۸

به جان خواجه و حق قديم و عهد درست

که مونس دم صبحم دعای دولت توست

سرشک من که ز طوفان نوح دست برد

ز لوح سينه نيارست نقش مهر تو شست

بکن معامله‌ای وين دل شکسته بخر

که با شکستگی ارزد به صد هزار درست

زبان مور به آصف دراز گشت و رواست

که خواجه خاتم جم ياوه کرد و بازنجست

دلا طمع مبر از لطف بی‌نهايت دوست

چو لاف عشق زدی سر بباز چابک و چست

به صدق کوش که خورشيد زايد از نفست

که از دروغ سيه روی گشت صبح نخست

شدم ز دست تو شيدای کوه و دشت و هنوز

نمی‌کنی به ترحم نطاق سلسله سست

مرنج حافظ و از دلبران حفاظ مجوی

گناه باغ چه باشد چو اين گياه نرست

غزل نمره ۰۲۷

مفعولُ مفاعیلن مفعول مفاعیلن

در دير مغان آمد يارم قدحی در دست

مست از می و ميخواران از نرگس مستش مست

در نعل سمند او شکل مه نو پيدا

وز قد بلند او بالای صنوبر پست

آخر به (ز) چه گويم هست از خود خبرم چون نيست

وز بهر چه گويم نيست با وی نظرم چون هست

شمع دل دمسازان (دمسازم) بنشست چو او برخاست

و افغان ز نظربازان برخاست چو او بنشست

گر غاليه خوش بو شد در گيسوی او پيچيد

ور وسمه کمانکش گشت در ابروی او پيوست

بازآی که بازآيد عمر شده حافظ

هر چند که نايد (نیاید) باز تيری که بشد از شست

غزل شماره ۰۲۶

زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

پيرهن‌چاک و غزل‌خوان و صراحی در دست

نرگسش عربده‌جوی و لبش افسوس‌کنان

نيم‌شب دوش (یار) به بالين من آمد بنشست

سر فرا گوش من آورد و به آواز حزين

گفت کی عاشق ديرينه من خوابت هست

عاشقی را که چنين باده شبگير دهند

کافر عشق بود گر نشود (نبود) باده‌پرست

برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگير

که ندادند جز اين تحفه به ما روز الست

آن چه او ريخت به پيمانه ما نوشيديم

اگر از خمر بهشت است وگر (ورز) باده مست

خنده جام می و زلف گره‌گير (چو زنجیر) نگار

ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست

غزل شماره ۰۲۵

شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

صلای سرخوشی ای صوفيان باده (وقت) پرست

اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود

ببين که جام زجاجي چه طرفه‌اش بشکست

بيار باده که در بارگاه استغنا

چه پاسبان و چه سلطان، چه هوشيار و چه مست

از (در) اين رباط دودر چون ضرورت (مقرر، مقدر) است رحيل

رواق و طاق معيشت چه سربلند و چه پست

مقام عيش ميسر نمی‌شود بی رنج

بلی به حکم بلا بسته‌اند عهد الست

به هست و نيست مرنجان ضمير و خوش می‌باش

که نيستی‌ست سرانجام هر کمال که هست

شکوه آصفی و اسب باد و منطق طير

به باد رفت و از او خواجه هيچ طرف نبست

به بال و پر مرو از ره که تير پرتابی

هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست

زبان کلک تو حافظ چه شکر آن گويد

که گفته سخنت می‌برند دست به دست

غزل شماره ۰۲۴

مطلب طاعت و پيمان و صلاح از من مست

که به پيمانه‌کشی شهره شدم روز الست

من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق

چارتکبير زدم يک‌سره بر هرچه که هست

می بده تا دهمت آگهی از سر قضا

که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست

کمر کوه کم است از کمر مور آنجا

نااميد از در رحمت مشو ای باده‌پرست

بجز آن نرگس مستانه که چشمش مرساد

زير اين طارم فيروزه کسی خوش ننشست

جان فدای دهنش باد که در باغ نظر

چمن‌آرای جهان خوشتر از اين غنچه نبست

حافظ از دولت عشق تو سليمانی شد (یافت)

يعنی از وصل تواش نيست بجز باد به دست

خيال روی تو در هر طريق همره ماست

نسيم موی (بوی) تو پيوند جان آگه ماست

به رغم مدعيانی که منع عشق کنند

جمال چهره‌ی تو حجت موجه ماست

ببين که سيب زنخدان تو چه می‌گويد

هزار يوسف مصری فتاده در چه ماست

اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد

گناه بخت پريشان و دست کوته ماست

به حاجب در خلوت‌سرای خاص بگو

فلان ز گوشه نشينان خاک درگه ماست

به صورت از نظر ما اگر چه محجوب است

هميشه در نظر خاطر مرفه ماست

اگر به سالی (سائلی) حافظ دری زند بگشای

که سال‌هاست که مشتاق روی چون مه ماست

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

سخن‌شناس نه‌ای جان من خطا اين جاست

سرم به دنيی و عقبی فرو نمی‌آيد

تبارک الله از اين فتنه‌ها که در سر ماست

در اندرون من خسته‌دل ندانم کيست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

دلم ز پرده برون شد کجايی ای مطرب

بنال هان که از اين پرده کار ما به نواست

مرا به کار جهان هرگز التفات نبود

رخ تو در نظر من چنين خوشش آراست

نخفته‌ام ز خيالی که می‌پزد دل من

خمار صدشبه دارم شرابخانه کجاست

چنين که صومعه آلوده شد ز خون دلم

گرم به باده بشوييد حق به دست شماست

از آن به دير مغانم عزيز می‌دارند

که آتشی که نميرد، هميشه در دل ماست

چه ساز بود که در پرده می‌زد آن مطرب

که رفت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست

ندای عشق تو دوشم در اندرون دادند

فضای سينه حافظ هنوز پر ز صداست

دل و دينم شد و دلبر به ملامت برخاست

گفت با ما منشين کز تو سلامت برخاست

که شنيدی که در اين بزم دمی خوش بنشست

که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست

شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد

پيش عشاق تو شب‌ها به غرامت برخاست

در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو

به هواداری آن عارض و قامت برخاست

پيش رفتار تو پا برنگرفت از خجلت

سرو سرکش که به ناز از قد و قامت برخاست

مست بگذشتی و از خلوتيان ملکوت

به تماشای تو آشوب قيامت برخاست

حافظ اين خرقه بينداز مگر جان ببری

کاتش از خرقه سالوس و کرامت برخاست

روزه يک سو شد و عيد آمد و دلها برخاست

می ز خمخانه به جوش آمد و می‌بايد خواست

نوبه (توبه) زهدفروشان گران جان بگذشت

وقت رندی (شادی) و طرب کردن رندان پيداست (برخاست)

چه ملامت بود (رسد) آن را که چنين باده خورد

اين چه عيب است بدين بی‌خردی وين چه خطاست

باده‌نوشی که در او روی و ريايی نبود

بهتر از زهدفروشی که در او روی و رياست

ما نه رندان (مردان) رياييم و حريفان نفاق

آن که او عالم سر است بدين حال گواست

فرض ايزد بگذاريم (بگذاریم) و به کس بد نکنيم

وان چه گويند روا نيست نگوييم (بگوییم) رواست

چه شود گر من و تو چند قدح باده خوريم

باده از خون رزان است نه از خون شماست

اين چه عيب است کز آن عيب خلل خواهد بود

ور بود نيز چه شد مردم بی‌عيب کجاست

حافظ از چون و چرا بگذر و می نوش دمی

نزد حکمش چه مجال سخن چون و چراست

ای نسيم سحر آرامگه يار کجاست

منزل آن مه عاشق‌کش عيار کجاست

شب تار (دراز) است و ره وادی ايمن در پيش

آتش طور کجا موعد ديدار کجاست

هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد

در خرابات بگوييد (مپرسید) که هشيار کجاست

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند

نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست

هر سر موی مرا با تو هزاران کار است

ما کجاييم و ملامت‌گر بی‌کار کجاست

بازپرسيد ز گيسوی شکن در شکنش

کان دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست

عقل ديوانه شد آن سلسله مشکين کو

دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست

ساقی و مطرب و می (باده و مطرب و گل) جمله مهياست ولی

عيش بی يار مهیا (مهنا) نشود يار کجاست

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج

فکر معقول بفرما گل بی‌خار کجاست

ساقيا آمدن عيد مبارک بادت

وان مواعيد که کردی مرواد از يادت

در شگفتم که در اين مدت ايام فراق

برگرفتی ز حريفان (عزیزان) دل و دل می‌دادت

برسان بندگی دختر رز گو به درآی

که دم و همت ما کرد ز بند آزادت

شادی مجلسيان در قدم و مقدم توست

جای غم باد هر آن دل که نخواهد شادت

شکر ايزد که ز تاراج خزان رخنه نيافت

بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت

چشم بد دور کز آن تفرقه‌ات بازآورد

طالع نامور و دولت مادرزادت

حافظ از دست مده دولت (صحبت) اين کشتی نوح

ور نه طوفان حوادث ببرد (بکند) بنيادت

سينه‌ام ز آتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشی بود در اين خانه که کاشانه بسوخت

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

سوز دل بين که ز بس آتش اشکم دل شمع

(سوز دل بین که ز بسیاری اشکم دل شمع)

دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت

آشنايان نه غريب است که دلسوز من‌اند

چون من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخت

خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد

خانه عقل مرا آتش ميخانه بسوخت

چون پياله دلم از توبه که کردم بشکست

همچو لاله جگرم بی می و پیمانه بسوخت

ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم

خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت

ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

که نخفتيم شب و شمع به افسانه بسوخت

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

به قصد جان من زار ناتوان انداخت

نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود

زمانه طرح محبت نه اين زمان انداخت

شراب خورده و خوی کرده کی شدی به چمن

که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت

به يک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد

فريب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت

بنفشه طره مفتول خود گره مي زد

صبا حکايت زلف تو در ميان انداخت

ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردند

سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت

به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم

چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت

من از ورع می و مطرب نديدمی زين پيش

هوای مغبچگانم در اين و آن انداخت

کنون به آب می لعل خرقه می‌شويم

نصيبه ازل از خود نمی‌توان انداخت

مگر گشايش حافظ در اين خرابي بود

که بخشش ازلش در می مغان انداخت

جهان به کام من اکنون شود که دور زمان

مرا به بندگی خواجه جهان انداخت

اي شاهد قدسي که کشد بند نقابت

و اي مرغ بهشتي که دهد دانه و آبت

خوابم بشد از ديده در اين فکر جگرسوز

کاغوش که شد منزل آسايش و خوابت

درويش نمي پرسي و ترسم که نباشد

انديشه آمرزش و پروای ثوابت

راه دل عشاق زد آن چشم خماري

پيداست از اين شيوه که مست است شرابت

تيري که زدي بر دلم از غمزه خطا رفت

تا باز چه انديشه کند راي صوابت

هر ناله و فرياد که کردم نشنيدي

پيداست نگارا که بلند است جنابت

تا در ره پيري به چه آيين روي اي دل

باري به غلط صرف شد ايام شبابت

دور است سر آب در اين باديه هش دار

تا غول بيابان نفريبد به سرابت

اي قصر دل افروز که عشرتگه انسي

يا رب مکناد آفت ايام خرابت

حافظ نه غلاميست که از خواجه گريزد

صلحي کن و بازآ که خرابم ز عتابت

گفتم اي سلطان خوبان رحم کن بر اين غريب

گفت در دنبال دل ره گم کند مسکين غريب

گفتمش مگذر زماني گفت معذورم بدار

خانه پروردي چه تاب آرد غم چندين غريب

خفته بر سنجاب شاهي نازنيني را چه غم

گر ز خار و خاره سازد بستر و بالين غريب

اي که در زنجير زلفت جاي چندين آشناست

خوش فتاد آن خال مشکين بر رخ رنگين غريب

مي نمايد عکس مي در رنگ روي مه‌وشت

همچو برگ ارغوان بر صفحه نسرين غريب

بس غريب افتاده است آن مور خط گرد رخت

گر چه نبود در نگارستان خط مشکين غريب

گفتم اي شام غريبان طره شبرنگ تو

در سحرگاهان حذر کن چون بنالد اين غريب

گفت حافظ آشنايان در مقام حيرتند

دور نبود گر نشيند خسته و مسکين غريب

مي دمد صبح و کله بست سحاب

الصبوح الصبوح يا اصحاب

مي چکد ژاله بر رخ لاله

المدام المدام يا احباب

مي وزد از چمن نسيم بهشت

هان بنوشيد دم به دم مي ناب

تخت زمرد زده است گل به چمن

راح چون لعل آتشين درياب

در ميخانه بسته اند دگر

افتتح يا مفتح الابواب

اين چنين موسمي عجب باشد

که ببندند ميکده به شتاب

لب و دندانت را حقوق نمک

هست بر جان و سينه هاي کباب

بر رخ ساقي پري پيکر

همچو حافظ بنوش باده ناب

اي فروغ ماه حسن از روي رخشان شما

آب روي خوبي از چاه زنخدان شما

عزم ديدار تو دارد جان بر لب آمده

بازگردد يا برآيد چيست فرمان شما

کس به دور نرگست طرفي نبست از عافيت

به که نفروشند مستوري به مستان شما

بخت خواب آلود ما بيدار خواهد شد مگر

زان که زد بر ديده آبي روي رخشان شما

با صبا همراه بفرست از رخت گلدسته اي

بو که بويي بشنويم از خاک بستان شما

عمرتان باد و مراد اي ساقيان بزم جم

گر چه جام ما نشد پرمي به دوران شما

دل خرابي مي کند دلدار را آگه کنيد

زينهار اي دوستان جان من و جان شما

کي دهد دست اين غرض يا رب که همدستان شوند

خاطر مجموع ما زلف پريشان شما

دور دار از خاک و خون دامن چو بر ما بگذري

کاندر اين ره کشته بسيارند قربان شما

اي صبا با ساکنان شهر يزد از ما بگو

کاي سر حق ناشناسان گوي چوگان شما

گر چه دوريم از بساط قرب همت دور نيست

بنده شاه شماييم و ثناخوان شما

اي شهنشاه بلنداختر خدا را همتي

تا ببوسم همچو اختر خاک ايوان شما

مي کند حافظ دعايي بشنو آميني بگو

روزي ما باد لعل شکرافشان شما

ساقي به نور باده برافروز جام ما

مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

ما در پياله عکس رخ يار ديده ايم

اي بي خبر ز لذت شرب مدام ما

هرگز نميرد آن که دلش زنده شد به عشق

ثبت است بر جريده عالم دوام ما

چندان بود کرشمه و ناز سهي قدان

کايد به جلوه سرو صنوبرخرام ما

اي باد اگر به گلشن احباب بگذري

زنهار عرضه ده بر جانان پيام ما

گو نام ما ز ياد به عمدا چه مي بري

خود آيد آن که ياد نياري ز نام ما

مستي به چشم شاهد دلبند ما خوش است

زان رو سپرده اند به مستي زمام ما

ترسم که صرفه اي نبرد روز بازخواست

نان حلال شيخ ز آب حرام ما

حافظ ز ديده دانه اشکي همي فشان

باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما

درياي اخضر فلک و کشتي هلال

هستند غرق نعمت حاجي قوام ما

دوش از مسجد سوي ميخانه می‌شد پير ما

چيست ياران طريقت بعد از اين تدبير ما

ما مريدان روي سوي قبله چون آريم چون

روي سوي خانه خمار دارد پير ما

در خرابات طريقت ما به هم منزل شويم

کاين چنين رفته ست در عهد ازل تقدير ما

عقل اگر داند که دل دربند زلفش چون خوش است

عاقلان ديوانه گردند از پي زنجير ما

روي خوبت آيتي از لطف بر ما کشف کرد

زان زمان جز لطف و خوبي نيست در تفسير ما

با دل سنگينت آيا هيچ درگيرد شبي

آه آتشناک و سوز سينه شبگير ما

تير آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش

رحم کن بر جان خود پرهيز کن از تير ما

رونق عهد شباب است دگر بستان را

مي رسد مژده گل بلبل خوش الحان را

اي صبا گر به جوانان چمن بازرسي

خدمت ما برسان سرو و گل و ريحان را

گر چنين جلوه کند مغبچه باده فروش

خاکروب در ميخانه کنم مژگان را

اي که بر مه کشي از عنبر سارا چوگان

مضطرب حال مگردان من سرگردان را

ترسم اين قوم که بر دردکشان مي خندند

در سر کار خرابات کنند ايمان را

يار مردان خدا باش که در کشتي نوح

هست خاکي که به آبي نخرد طوفان را

برو از خانه گردون به در و نان مطلب

کان سيه کاسه در آخر بکشد مهمان را

هر که را خوابگه آخر مشتي خاک است

گو چه حاجت که به افلاک کشي ايوان را

ماه کنعاني من مسند مصر آن تو شد

وقت آن است که بدرود کني زندان را

حافظا مي خور و رندي کن و خوش باش ولي

دام تزوير مکن چون دگران قرآن را

ساقيا برخيز و درده جام را

خاک بر سر کن غم ايام را

ساغر مي بر کفم نه تا ز بر

برکشم اين دلق ازرق فام را

گر چه بدناميست نزد عاقلان

ما نمي خواهيم ننگ و نام را

باده درده چند از اين باد غرور

خاک بر سر نفس نافرجام را

دود آه سينه نالان من

سوخت اين افسردگان خام را

محرم راز دل شيداي خود

کس نمي بينم ز خاص و عام را

با دلارامي مرا خاطر خوش است

کز دلم يک باره برد آرام را

ننگرد ديگر به سرو اندر چمن

هر که ديد آن سرو سيم اندام را

صبر کن حافظ به سختي روز و شب

عاقبت روزي بيابي کام را

صوفي بيا که آينه صافيست جام را

تا بنگري صفاي مي لعل فام را

راز درون پرده ز رندان مست پرس

کاين حال نيست زاهد عالي مقام را

عنقا شکار کس نشود دام بازچين

کان جا هميشه باد به دست است دام را

در بزم دور يک دو قدح درکش و برو

يعني طمع مدار وصال دوام را

اي دل شباب رفت و نچيدي گلي ز عيش

پيرانه سر مکن هنري ننگ و نام را

در عيش نقد کوش که چون آبخور نماند

آدم بهشت روضه دارالسلام را

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است

اي خواجه بازبين به ترحم غلام را

حافظ مريد جام مي است اي صبا برو

وز بنده بندگي برسان شيخ جام را

به ملازمان سلطان که رساند اين دعا را

که به شکر پادشاهي ز نظر مران گدا را

ز رقيب ديوسيرت به خداي خود پناهم

مگر آن شهاب ثاقب مددي دهد خدا را

مژه سياهت ار کرد به خون ما اشارت

ز فريب او بينديش و غلط مکن نگارا

دل عالمي بسوزي چو عذار برفروزي

تو از اين چه سود داري که نمي کني مدارا

همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي

به پيام آشنايان بنوازد آشنا را

چه قيامت است جانا که به عاشقان نمودي

دل و جان فداي رويت بنما عذار ما را

به خدا که جرعه اي ده تو به حافظ سحرخيز

که دعاي صبحگاهي اثري کند شما را

صفحه‌ی یوتوب آقای اسدی

دل مي رود ز دستم صاحب دلان خدا را 

دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا 

کشتي شکستگانيم اي باد شرطه برخيز 

باشد که بازبينيم ديدار آشنا را 

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون 

نيکي به جاي ياران فرصت شمار يارا 

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل 

هات الصبوح هبوا يا ايها السکارا 

اي صاحب کرامت شکرانه سلامت 

روزي تفقدي کن درويش بي نوا را 

آسايش دو گيتي تفسير اين دو حرف است 

با دوستان مروت با دشمنان مدارا 

در کوي نيک نامي ما را گذر ندادند 

گر تو نمي پسندي تغيير کن قضا را 

آن تلخ وش که صوفي ام الخبائثش خواند 

اشهي لنا و احلي من قبله العذارا 

هنگام تنگدستي در عيش کوش و مستي 

کاين کيمياي هستي قارون کند گدا را 

سرکش مشو که چون شمع از غيرتت بسوزد 

دلبر که در کف او موم است سنگ خارا 

آيينه سکندر جام مي است بنگر 

تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا 

خوبان پارسي گو بخشندگان عمرند 

ساقي بده بشارت رندان پارسا را 

حافظ به خود نپوشيد اين خرقه مي آلود 

اي شيخ پاکدامن معذور دار ما را 

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

که سر به کوه و بيابان تو داده اي ما را

شکرفروش که عمرش دراز باد چرا

تفقدي نکند طوطي شکرخا را

غرور حسنت اجازت مگر نداد اي گل

که پرسشي نکني عندليب شيدا را

به خلق و لطف توان کرد صيد اهل نظر

به بند و دام نگيرند مرغ دانا را

ندانم از چه سبب رنگ آشنايي نيست

سهي قدان سيه چشم ماه سيما را

چو با حبيب نشيني و باده پيمايي

به ياد دار محبان بادپيما را

جز اين قدر نتوان گفت در جمال تو عيب

که وضع مهر و وفا نيست روي زيبا را

در آسمان نه عجب گر به گفته حافظ

سرود زهره به رقص آورد مسيحا را

اگر آن ترک شيرازي به دست آرد دل ما را

به خال هندويش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقي مي باقي که در جنت نخواهي يافت

کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

فغان کاين لوليان شوخ شيرين کار شهرآشوب

چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان يغما را

ز عشق ناتمام ما جمال يار مستغني است

به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روي زيبا را

من از آن حسن روزافزون که يوسف داشت دانستم

که عشق از پرده عصمت برون آرد زليخا را

اگر دشنام فرمايي و گر نفرين دعا گويم

جواب تلخ مي زيبد لب لعل شکرخا را

نصيحت گوش کن جانا که از جان دوست تر دارند

جوانان سعادتمند پند پير دانا را

حديث از مطرب و مي گو و راز دهر کمتر جو

که کس نگشود و نگشايد به حکمت اين معما را

غزل گفتي و در سفتي بيا و خوش بخوان حافظ

که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثريا را

صلاح کار کجا و من خراب کجا

ببين تفاوت ره کز کجاست تا به کجا

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس

کجاست دير مغان و شراب ناب کجا

چه نسبت است به رندي صلاح و تقوا را

سماع وعظ کجا نغمه رباب کجا

ز روي دوست دل دشمنان چه دريابد

چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا

چو کحل بينش ما خاک آستان شماست

کجا رويم بفرما از اين جناب کجا

مبين به سيب زنخدان که چاه در راه است

کجا همي روي اي دل بدين شتاب کجا

بشد که ياد خوشش باد روزگار وصال

خود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا

قرار و خواب ز حافظ طمع مدار اي دوست

قرار چيست صبوري کدام و خواب کجا

الا يا ايها الساقي ادر کاسا و ناولها

که عشق آسان نمود اول ولي افتاد مشکل ها

به بوي نافه اي کاخر صبا زان طره بگشايد

ز تاب جعد مشکينش چه خون افتاد در دل ها

مرا در منزل جانان چه امن عيش چون هر دم

جرس فرياد مي دارد که بربنديد محمل ها

به مي سجاده رنگين کن گرت پير مغان گويد

که سالک بي خبر نبود ز راه و رسم منزل ها

شب تاريک و بيم موج و گردابي چنين هايل

کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها

همه کارم ز خود کامي به بدنامي کشيد آخر

نهان کي ماند آن رازي کز او سازند محفل ها

حضوري گر همي خواهي از او غايب مشو حافظ

متي ما تلق من تهوي دع الدنيا و اهملها

سلام

نوروز رو به همه تبریک میگم و براتون شادی و سلامتی و معنا آرزو میکنم

موسیقی پایانی گل‌های تازه نمره‌ی ۱۳

لینک خلاصه‌ی رواق

Zil.ink/ravaq

ممنونم از بانی انتشار این اپیزود خنیاگر

اینستاگرام خنیاگر

اپیزود‌های این فصل بعد از ۶ هفته به پادکست راغ منتقل خواهند شد

بانی انتشار این اپیزود صرافی آنلاین بیت میت

با تشکر از شرکت داروسازی دکتر عبیدی

لینکریمایندر هفته‌‌ای ۲ کپسول

قطعه‌ی گیتار انتهای اپیزود

ممنونم از شرکت داروسازی دکتر عبیدی که بانی انتشار این اپیزود بودند

لینک ریمایندر هفته‌ای ۲ کپسول

این اپیزود به سفارش شرکت داروسازی دکتر عبیدی تهیه شده، برای معرفی مکمل آهن فِروفورتِ دیلی

لینک ریمایندر هفته‌ای ۲ کپسول

https://abidipharma.com/wp-content/uploads/2021/11/تقویم-یادآور-مکمل-آهن.ics

سلام

گفتنی‌ها رو در اطلاعیه گفته‌م، مهم‌ترینش اینه که ممنون‌تونم، دوست‌‌تون دارم و قراره فعلا در پادکست راغ همراه‌تون باشم

اولین اپیزود از فصل جدید راغ اولین شنبه‌ی شهریور هزاروچهارصد منتشر میشه

لینک خلاصه‌ی راغ‌ و رواق

Https://zil.ink/ravaq

تمام لینک‌های مرتبط با رواق رو در این لینک خلاصه پیدا می‌کنید

کلیه‌ی لینکهای مرتبط با رواق رو _از جمله راههای تهیه‌ی اسپین‌آف دوم_ اینجا در اختیار دارید

b2n.ir/Ravaq_per

Https://Zil.ink/ravaq

سلام

ممنونم که تا اینجا همراه اسپین‌آف دوم بودید و امیدوارم ترغیب شده باشید برای شنیدن ادامه اسپین‌آف

(برای تهیه‌ی ادامه‌ی اسپین‌آف دوم به لینک انتهای همین متن مراجعه بفرمایید)

من تمام تلاشم رو به کار بستم که محتوای خوبی تقدیم‌تون کنم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید

می‌دونم خیلیا ترجیح میدن صبر کنن تا تمام قسمت‌ها منتشر بشه و بعد اقدام به شنیدن کنن اما توصیه‌ی من اینه که آهسته و پیوسته شنیدن این محتوا به درک بهترش کمک می‌کنه

از این به بعد هم هفته‌ای سه اپیزود در نسخه‌ی پرمیوم منتشر میشه و البته اپیزود نوزدهم همین الان در نسخه‌ی پرمیوم موجوده و اپیزود بیستم چهارشنبه دوازدهم خرداد منتشر میشه طبیعتاً اگر این اپیزود رو در آینده می‌شنوید این توضیحات به کارتون نمیاد

به زودی طی اطلاعیه‌هایی شیوه‌ی ادامه‌ی کار مجموعه‌ی رواق رو به اطلاع‌تون می‌رسونم

بهترین آرزوها رو براتون دارم

کلیه‌ی لینکهای مرتبط با رواق رو از جمله راههای تهیه‌ی اسپین‌آف دوم اینجا در اختیار دارید

b2n.ir/Ravaq_per

Https://Zil.ink/ravaq

اپیزود آینده یعنی اپیزود هژدهم آخرین اپیزود رایگان اسپین‌آف دوم خواهد بود

کلیه‌ی لینکهای مرتبط با رواق _از جمله راههای تهیه‌‌ی اسپین‌آف دوم_ در این لینک خلاصه موجوده

لینک شماره ۱

Https://Zil.ink/ravaq

در این اپیزود کمی با ربکا و استیو آشناتر میشیم و زحمت آنچه گذشت رو هم استیو می‌کشه

کلیه‌ی لینکهای مرتبط با رواق _از جمله راههای تهیه‌‌ی اسپین‌آف دوم_ در این لینک خلاصه موجوده

لینک شماره ۱

Https://Zil.ink/ravaq

لینکتهیه‌ی نسخه‌ی پرمیوم اسپین‌آف دوم

Https://ZiL.ink/ravaq

تهیه‌ی اسپین‌آف دوم

Https://ZiL.ink/ravaq

موسیقی پایانی یک اجرای اینترنتی و بدون همراهی ساز بوده که سه خط گیتار و سه خط سمپل بهش اضافه شده

اجرای اصلی رو از این لینک می‌تونید ببینید

Tum_Hi_Ho

تهیه‌ینسخه‌ی پرمیوم اسپین‌آف دوم

Https://ZiL.ink/ravaq

لینک‌هایتهیه‌ی نسخه‌ی پرمیوم اسپین‌آف دوم

Https://ZiL.ink/ravaq

لینک‌های تهیه‌ی نسخه‌ی پرمیوم اسپین‌آف دوم

Https://ZiL.ink/ravaq

لینک‌هایتهیه‌ی نسخه‌ی پرمیوم اسپین‌آف دوم

Https://ZiL.ink/ravaq

 تهیه‌ی نسخه‌ی پرمیوم اسپین‌آف دوم

Https://ZiL.ink/ravaq

لینک‌های تهیه‌ی نسخه‌ی پرمیوم اسپین‌آف دوم

Https://ZiL.ink/ravaq

لینک تهیه‌ی نسخه‌ی پرمیوم اسپین‌آف دوم در اپیزودهای آینده منتشر خواهد

این اپیزود کمی کوتاه شد چون برای من ملاک تقطیع نقاط عطف داستانه

لینک تهیه‌ی نسخه‌ی پرمیوم در اپیزودهای آینده منتشر خواهد شد

ممنون که همراه اسپین‌آف دوم هستید

لینک تهیه‌ی نسخه‌ی پرمیوم در اپیزودهای آینده منتشر خواهد شد

لینک تهیه‌ی نسخه‌ی پرمیوم در اپیزودهای آینده منتشر خواهد شد

در این اپیزود یکی دیگه از شخصیت‌های محوری وارد داستان میشه

شاید براتون آشنا باشه

سلام

لینک تهیه‌ی نسخه‌ی کامل اسپین‌آف دوم در اپیزودهای آینده منتشر خواهد شد

سلام

ممنونم از همراهی‌تون

اسپین‌آف دوم قراره شنبه صبح‌ها، دوشنبه و چهارشنبه شب‌ها منتشر بشه

امیدوارم بشنوید و دوستش داشته باشید

لینک تهیه‌ی نسخه‌ی پرمیوم در اپیزودهای آینده منتشر خواهد شد

غزل شماره‌ی ۶۵

موسیقی: مستور و مست، همایون شجریان

به پایان آمد این دفتر، حکایت همچنان باقی

راستش روزی که رواق رو شروع کردم حتی نمی‌دونستم می‌تونم کتاب رو تموم کنم یا نه ولی شد

همراهی و حمایت‌های شما کمکم کرد

فکر نمی‌کنم کار بزرگی کرده‌م اما دوستش دارم، شما رو هم

کامنت نوشتن یادتون نره

پس بذارید این پایان اپیزود ۶۶ از پادکست رواق باشه و حالاااا بدرووود

در این اطلاعیه می‌شنوید

تاریخ پایان انتشار رواق

خبر انتشار اسپین‌آف دوم

انتشار اپیزود دوم بازی تاج‌وتخت

در این اپیزود باقی راهکارهای ارضاکننده‌ی معناخواهی رو از نظر اندیشمندان بررسی میکنیم

حمایت_از_رواق

حمایت_از_خارج_کشور

این اپیزود آخر نیست ولی کتاب رو به پایانه

گاهی صدای برخورد باران به سقف انباری شنیده میشه که گریزی ازش نبود

حمایت_از_رواق

حمایت_از_خارج_کشور

در این اپیزود ابزوردی جهان و حس پوچی رو از زاویه‌ی دیگری بررسی میکنیم و آماده میشیم برای نسخه‌ی عملی یالوم

حمایت_از_رواق

حمایت_از_خارج_کشور

در این اپیزود با روش درمانی دکتر فرانکل آشنا میشیم و بر اولین پله‌ی جستجوی معنا پا میذاریم

در ضمن راغ ادبی دوم نیمه‌ی بهمن منتشر میشه

حمایت_از_رواق

حمایت_از_خارج_کشور

در این اپیزود بند دیگر اتصال مرگ و پوچی رو بررسی میکنیم و براتون قصه میگم

از پیامهای دوستان خارج از کشور اینطور به نظر میاد که نگرانن حمایت‌های ارزی به دست من نرسه ولی اینطور نیست حساب امن و صاحبش امینه

حمایت_از_رواق

حمایت_از_خارج_کشور

در این اپیزود کمی با نگاه کامو و سارتر آشنا میشیم و سعی میکنیم با قطع اتصالهای سائق پوچی خلع سلاحش کنیم

لازم می‌دونم از احوالپرسی‌هاتون تشکر کنم من خوبِ خوبم و نقاهت عمل آپاندیس به خوبی سپری شد

حمایت_از_رواق

حمایت_از_رواق_خارج_کشور

دانلود_انیمیشن_روح

در این اپیزود از معنای شخصی منفک از معنای کیهانی می‌شنوید و با چهارمین سازوکار روان‌نژندانه میشیم

یک پرونده‌ی بالینی رو مرور میکنیم و آماده میشیم برای عطف بحث

حمایت_از_رواق

در این اپیزود روان‌نژندی‌های سائق پوچی رو مرور میکنیم و با نظرات دکتر فرانکل و سالواتوره مادی آشنا میشیم و نهایتا گریز دیگری به زندگی مردمان قدیم می‌زنیم سبکی خیال‌شون رو رمزگشایی میکنیم

لینک_موسیقی_پایانی

حمایت_از_رواق

حمایت_از_رواق_از_خارج_کشور

در این اپیزود به سازوکارهای تاریخی غلبه بر اضطراب سائق چهارم می‌پردازیم

از دیدگاه ادیان ابراهیمی و زمینی درباره‌ی معنا، هدف و ارزش در جهان می‌شنویم و با یک موسیقی خوب اپیزود رو تموم میکنیم

حمایت_از_رواق

حمایت_از_رواق_از_خارج_کشور

از اسم این اپیزود نترسید ولی ساده هم از کنارش نگذرید

در اپیزود پنجاه‌وششم به زندگی تولستوی سرکی می‌کشیم، یک رباعی از خیام می‌خوونیم، آقای دکتر فرانکل به جمع‌مون اضافه میشن و با حسین پناهی به پایان می‌بریم

حمایت_از_رواق

حمایت_از_رواق_خارج_کشور

در این اپیزود از مفهوم ابزورد و موقعیت انسان در جهان می‌شنویم

حمایت_از_رواق

قصه‌ی اول فصل پوچی اینقدر طولانی شد که خودش تبدیل شد به یک اپیزود

سعی کردم تا جایی که می‌تونم گره‌های بحث اپیزودهای آینده رو در دل داستان بگنجونم

نشد تو این اپیزود حال‌واحوال کنم

دلتنگ‌تون هستم

پس سلام و احوالپرسی بمونه برای اپیزود بعد

تاریخ انتشار فصل جدید رواق

برای شنیدن راغ‌های دیگه هرجا که رواق رو می‌شنوید (کست‌باکس، اپل‌پادکست، پادبین و...) لطفا راغ رو به انگلیسی جستجو کنید و سابسکرایب بفرمایید

Raq

با تشکر از درگاه پرداخت اینترنتی باهمتا که واسطه‌ی این تجربه بود

در این اپیزود دو رابطه‌ی غیراصیل رو می‌شناسیم و فصل تنهایی رو به پایان می‌بریم

فکر میکنم لازم باشه بیش از یک بار شنیده بشه و اینجا هم تاکید میکنم بعد از فصل تنهایی خووندن کتاب وقتی نیچه گریست یا شنیدن اسپین‌آف اول رو توصیه میکنم

تهیه‌ی_اسپین‌آف_اول

تهیه‌ی_اسپین‌آف_اول_از_خارج_کشور

در این اپیزود به ارتباط رابطه‌ی جنسی و تنهایی اگزیستانسیال می‌پردازیم

حمایت_از_رواق

حمایت_از_خارج_کشور

در این اپیزود سراغ سازوکار آمیختگی میریم

حمایت_از_رواق

حساب پی‌پل رواق تغییر کرده

آدرس جدیدش اینه

Ravaqpod.pay@gmail.com

شراب و عیش نهان چیست؟

در این اپیزود سازوکار زیستن در برابر چشم دیگران رو تموم میکنیم

شنبه‌ هشتم شهریور به خاطر تعطیل رسمی رواق منتشر نمیشه اما سه‌شنبه اپیزود ویژه‌ای منتشر میشه که اطلاع‌رسانی خواهد شد

در این اپیزود و اپیزودهای آینده سراغ ناهنجاری‌های ارتباطی میریم

حمایت‌_از_رواق

حمایت_از_خارج_کشور و تهیه‌ی اسپین‌آف اول

تهیه‌‌ی_اسپین‌آف‌اول

در این اپیزود بحث عشق رو به پایان می‌بریم

فصل تنهایی تا اینجا خیلی برای خود من سنگین بود و هفته‌ی آینده رواق منتشر نمیشه تا من کمی استراحت کنم

حمایت_از_رواق

حمایت_از_خارج_کشور

در این اپیزود پنج رویکرد خُرد به عشق رو می‌شناسیم

در اپیزود بعد دفتر عشق رو می‌بندیم و میریم سراغ روان‌نژندی‌ها

حمایت_از_رواق

حمایت_از_خارج_کشور