Bedoone Tambr Bedoone Tarikh | پادکست بدون تمبر بدون تاریخ

در دومین نامه خطاب به استاد هوشنگ سیحون، هنرمند و معمار برجسته ایران، شرح حال او را مرور می‌کنیم و تعدادی از دست‌آوردهای هنری او را برمی شماریم. دست‌آوردهایی که صرفا در رشته معماری خلاصه نمی‌شوند

نامه امروز در ارتباط با یک معمار است که آثارش فرهنگ ایران را غنی‌تر کرده است. نامه را با گفتگو با شما عزیزان آغاز کرده‌ام و در انتها صحبت کوتاهی با خودش داشته‌ام. بخش مهمی از این نامه به توضیح یکی از بناهای زیبا و ماندگار او اختصاص یافته است.

این آخرین نامه خطاب به استاد علیمراد داوودی است. خاطراتی را در ارتباط با آقای دکتر از زبان همسر گرامی ایشان مرور و در انتهی قسمت‌هایی از الواح حضرت عبدالبهاء‌ که به افتخار خاندان آقای دکتر داوودی نازل شده را زینت بخش نامه کرده‌ایم

امروز نیز در ادامه نامه دو هفته قبل به گفتگو با استاد علیمراد داوودی پرداخته‌ایم و بخشی از توصیفی که دیگران از او کرده‌اند را بازگو می‌کنیم. هم‌چنین از خاطرات همسر ایشان بیشتر خواهیم شنید

امروز با یک ویژه برنامه در خدمت شما عزیزان هستیم. در سالروز میلاد حضرت باب این نامه از مجموعه نامه‌های بدون تمبر بدون تاریخ، خطاب به شما عزیزان نوشته شده و سه رخداد از بین رخدادهای بی‌شمار دوران رسالت ایشان را با هم مرور خواهیم کرد

با به اتمام رسیدن نامه‌هایی که به جناب آقای دکتر شاپور راسخ تقدیم شد، نوبت رسید به استادی دیگر. اولین فارغ التحصیل رشته فلسفه در مقطع دکترا در ایران. کسی که سرنوشت آثارش بر خلاف سرنوشت مبهم خودش در جان و وجدان دانشجویان‌اش به روشنی و وضوح پیداست.

در آخرین نامه خطاب به دکتر شاپور راسخ احترام و ارادت خودم بابت یادگیری‌های زیادی که از او داشته‌ام را چون برگ سبزی تحفه درویش تقدیم‌اش کرده‌ام. از شما عزیزان دعوت می‌کنم در گفتگو با این عزیز بزرگوار مرا همراهی کنید.

این هفته نیز با دکتر شاپور راسخ در ارتباط با یادگیری‌هایی که از او داشتم سخن گفتم. این که چگونه عناصر گوناگون از عرصه‌های مختلف نظیر دین و علم و هنر را در هم آمیخته و از آن‌ها آلیاژی لطیف و مستحکم ساخته. آلیاژی که می تونه برای همه ایرانیان، به لحاظ فکر و عمل، مفید و موثر باشه.

این هفته هم به همراهی شما عزیزان صحبت‌های خودم را با آقای دکتر شاپور راسخ ادامه می‌دهم و بخشی کوچک از یادگیری‌هایی که از او به یادگار دارم را با خودش و با شما دوستان باوفا درمیان می‌گذارم.

در ادامه نامه هفته قبل که خطاب به شما عزیزان نوشته شده بود با آقای دکتر شاپور راسخ گفتگو را ادامه می‌دهیم و بخشی از یادگیری‌ها و آموخته‌ها از صحبت‌های ارزشمند ایشان را مرور می‌کنیم

نامه امروز را خطاب به شما عزیزان و مخاطبان پر مهر این برنامه نوشته‌ام و در آن، از عزیز بزرگواری سخن گفته‌ام که وجود و شخصیت‌اش از ابعاد گوناگونی برخوردار بود. آشنا شدن با او و آن چه از او به یادگار مانده برای هر ایرانی می‌تواند بسیار مهم و مفید باشد.

در آخرین نامه خطاب به بانو ژینوس محمودی قسمت‌هایی از دست نوشته های او در دفتر خاطرات‌اش را با هم مرور می‌کنیم و در یکی از آخرین نامه‌ها خطاب به یک دوست، درمی‌یابیم که علاوه بر آرامش قبل از طوفان و آرامش بعد از طوفان نوع سومی از آرامش نیز وجود دارد که بسیار کمیاب است: آرامش در دل طوفان

هم‌چنان از طریق یک نامه تازه با ژینوس محمودی همراه هستیم و این بار به طرح کم‌نظیری که در ارتباط با حفظ مدارک آثار تمدن بشری در غارهای رشته کوه‌های البرز داشت می‌پردازیم. طرحی که به امکان‌پذیر بودن‌اش اطمینان داشت و مقدمات کار را هم فراهم کرده بود

در دومین نامه خطاب به بانو ژینوس محمودی، همراه با او به جنوب ایران سفر می‌کنیم و از برنامه‌هایی که برای خدمت به این خطه از ایران در زمینه هواشناسی داشت مطلع می‌شویم. سپس با او بر فراز ابرها به پرواز در خواهیم آمد و راجع به باور کردن و بارور کردن ابرها خواهیم شنید.

این اولین نامه خطاب به بانویی ایرانی است که که خدمات‌اش به ایران، وسیع‌تر از جغرافیای این سرزمین است. او علمی بسیار شاعرانه را آموخت و در همین زمینه به عنوان اولین زن، وارد عرصه خدمت شد. شاید خیلی از ایرانیان نام او را هم نشنیده باشند اما روزانه از آن چه که او از خدماتش به یادگار نهاد، بهره می‌برند

با قلب‌هایی آکنده از عشق و سپاس در این آخرین نامه با دکتر سوزان مودی وداع خواهیم کرد. بانویی که مصداق شعر یک شاعر اسکاتلندی است آن‌جا که می‌سراید: گیسوان سپیدی می‌شناسم . ملکه رنج‌ها با تاجی از موهای نقره‌ای. حلقه گلی از اندوه و شجاعت. حیاتی که به چنین ملکه تاجداری حرمت نهد، خود به داشتن‌اش همچون تاجی از سر می‌بالد.

در نامه ماقبل آخر به دکتر سوزان مودی از تلاش‌های خستگی ناپذیر او و دوستان آمریکایی‌اش چه در ایران و چه در آمریکا برای بقا و کمال مدارس پسرانه و دخترانه در ایران سخن می‌گوییم و مشابهت‌های عصر او با زمان حاضر را مرور می‌کنیم.

سوزان مودی در مسیر خدمت به ایرانیان با چالش‌های زیادی دست به گریبان است. هم بحران‌ها بزرگ هستند و هم پیروزی‌ها. در این مسیر دوستان بهائی و غیربهائی، ایرانی و آمریکایی به کمک او می‌آیند و این اتحاد و عشق به خدمت، نتایجی درخشان به بار می آورد

در دومین نامه خطاب به سوزان مودی عزیز با او از بندر باکو در کشور آذربایجان به سمت بندر انزلی درایران همسفر می‌شویم و مسیر پر پیچ و خم سفر تا طهران را می‌پیمائیم. از منظر نگاه او به ایران و ایرانیان آن زمان می‌نگریم و ذره ذره با چالش‌هایی که در پیش رو داشت آشنا می‌شویم

نامه امروز خطاب به فردی است که توسط حضرت عبدالبهاء‌ به ماموریتی مهم و خطیر فرستاده شد. او به عنوان یک پزشک به ایران رفت تا به ایرانیان خدمت کند. ما در فراز و نشیب این سفر دشوار و پر عشق، با او همراه خواهیم شد

اولین نامه برای هوارد کلبی آیوس با مفهوم انقطاع همراه بود و آخرین نامه خطاب به او نیز حول همین مفهوم یعنی انقطاع و فداکاری دور می‌زند. با هوارد خاطراتش را در آخرین جلسه سخنرانی حضرت عبدالبهاء‌ در غروب دوم دسامبر ۱۹۱۲ مرور می‌کنیم.

در نامه ماقبل آخر به هوارد کلبی آیواز از سه ماه دوری و دلتنگی او از محبوبش می‌گوییم و این که بعد از این مدت در سخنرانی‌های حضرت عبدالبها‌ء چه آموزه‌هایی را در خاطراتش ثبت کرده است. در انتهای نامه با شاخه‌ای از علم توسط حضرت عبدالبهاء آشنا می‌شویم که به عقیده ایشان توسط عده کثیری از مردم فراموش شده است: علم محبت الهی

هوارد کلبی آیوس دوباره با درسی و آموزهای از جانب حضرت عبدالبهاء رو به رو می‌شود وقتی ایشان قرار است با گروهی صحبت کنند که دنیایی بسیار متفاوت دارند. ضمن این که برای اولین بار در کمال ناباوری به دریافت لوحی از جانب حضرت عبدالبهاء مفتخر می‌شود.

دراین نامه به مطلبی که در نامه هفته قبل به شکلی گذرا اشاره شده بود پرداخته‌ایم و همچنین خاطره سخنرانی حضرت عبدالبهاء در کلیسای هوارد کلبی آیوس را با خود او و شما عزیزان مرور می‌کنیم.

درخواست های قلبی هوارد کلبی آیوس از حضرت عبدالبهاء، قلبی که سرشار از عشق و خالی از طاقت هست موضوع اصلی نامه امروز ما است. درخواستی مثل نوشتن متنی بر صفحه اول کتاب هفت وادی که هوارد عاشقانه آن را دوست می‌دارد. آن خاطره زیبا و فراموش نشدنی کودک سیاه پوست نیز در این نامه گنجانده شده است.

با هوارد کلبی آیواس در سومین نامه همراه می‌شویم تا از او حقایقی عمیق در ارتباط با منش حضرت عبدالبهاء بشنویم و نیز پاسخی که به سوال‌های او می دادند. پاسخی از جنس سکوت نه کلمات.

در دومین نامه خطاب به جناب هوارد کلبی آیوس، دو ملاقات او با حضرت عبدالبهاء‌ را مرور می‌کنیم. دو ملاقات بسیار متفاوت. چه در ظاهر و چه در باطن. هوارد در حال عبور از مسیری پر طوفان به سمت مقصدی پر آرامش است و مدام می‌خواهد حضرت عبدالبهاء را ملاقات کند.

امروز اولین نامه خطاب به مخاطبی جدید را آغاز می‌کنیم. مردی اهل آمریکا که سخت مشتاق دیدار حضرت عبدالبهاء است و شش هفته قبل از رسیدن ایشان به ایالات متحده به دوستش می‌گوید ‌تصمیم دارد به تنهایی، بی حضور مترجم با حضرت عبدالبهاء‌ ملاقات کند. در حالی که حتی یک کلمه زبان فارسی نمی‌داند

نامه امروز آخرین نامه خطاب به دکتر یونس خان افروخته هست. در این نامه خداحافظی به ضیافتی باشکوه در عکا که نمونه وحدت در کثرت بوده اشاره‌ای کردیم و بعد به دیدار و گفتگوی یکی از بهائیان غربی با حضرت عبدالبهاء پرداختیم. گفتگویی که تبدیل به اثری مهم و ماندگار شد. در نهایت نامه را با یکی از الواح بسیار زیبای حضرت عبدالبهاء‌ به انتها رساندیم.

این نامه با یک شوخی آغاز می‌شود و بعد به بخشی مهم از خاطرات دکتر افروخته می‌رسد که به ترتیب مسائلی را که باعث غم و اندوه و حتی بیماری حضرت عبدالبهاء‌ می‌شد برمی‌شمارد. دانستن این موارد می‌تواند درسی مهم برای همه ما تا آخر عمر محسوب شود

نقل حکایت شیرین دیگری از حضرت عبدالبهاء‌ در ارتباط با انفاق مال و بخشش و نمونه‌ای از سخاوت بی‌مثیل خودشان زینت بخش نامه امروز است. سخاوتی که به عقیده یونس خان افروخته مصداق بارز جمله‌ای از حضرت بهاء‌الله در یکی از مناجات‌هایشان می‌باشد

مزاح‌ها و تعریف حکایات توسط حضرت عبدالبهاء یکی از شیرین‌ترین خاطراتی است که دکتر یونس خان افروخته به آن‌ها پرداخته است. در این نامه به دو مورد از این حکایات پرداخته‌ایم. بشنوید و لذت ببرید.

امروز هم با یونس خان همراه می‌شویم و اول خاطره‌ای را مرور می‌کنیم که خود ایشان آن را خاطره تلخ و شیرین نامیده‌اند و بعد به اولین مومن ژاپنی می‌رسیم که به حضرت بهاء‌الله مومن شد.

نامه امروز، ابتدا به بیان جایگاه یونس خان افروخته به عنوان یک مترجم قابل اعتماد در نزد حضرت عبدالبهاء‌ پرداخته و در ادامه، مقام عبودیت و فنا که همیشه مورد تاکید ایشان بود را از زاویه‌ای تازه نگریسته است.

در ادامه گفتگو با یونس خان افروخته به زمان ساخته شدن اولین معبد بهائی در عشق آباد برمی‌گردیم و شورو انجذابی که این اتفاق بزرگ در عکا به وجود آورده بود. در پایان، به یک خاطره بسیار زیبا پرداخته شده که مربوط به ایام صیام است.

در سومین نامه خطاب به دکتر یونس افروخته از بهائیان غربی که در زمان تجدید قلعه بندی عکا، دلتنگ و نگران حضرت عبدالبهاء بودند سخن گفته‌ایم و حضور تعدادی معدود از آنان که موفق شدند در همان ایام به دیدار ایشان بیایند را از زاویه دید یونس خان نگریسته‌ایم.

در دومین نامه خطاب به دکتر یونس خان افروخته، از معمایی صحبت می‌کنیم که همیشه در قلبش وجود داشت و یک شب هنگام قدم زدن، حضرت عبدالبهاء‌ راز آن معما را برای او فاش می‌کنند. درادامه به روایتی که از صبح‌های جمعه درعکا داشتند می‌پردازیم.

امروز اولین نامه را خطاب به دکتر یونس افروخته خواهیم شنید. مردی که فقط به یک اشاره مولای مهربان، از همه زندگی خویش در طهران گذشت و خود را پروانه وار به اراضی مقدسه رساند تا حول شمع وجود حضرت عبدالبهاء‌ به پرواز درآید

در ادامه گفتگو با ژولیت تامپسون، در آخرین روزهای حضور در اراضی مقدسه در کنار حضرت عبدالبهاء و اعضای خانواده ایشان، با او همراه می‌شویم و دو اتفاق شگفت انگیز را پس از یک خداحافظی سخت، مرور می‌کنیم

این هفته نیز مانند هفته‌های قبل در مرور خاطرات ژولیت تامپسون در اراضی مقدسه با او همراه و درعالم خیال در روزهای باشکوه زندگی در جوار حضرت عبدالبهاء، سهیم می‌شویم

در ادامه نامه هفته قبل با ژولیت تامپسون عزیز همراه می‌شویم و بر بال خیال به سال ۱۹۰۹ می‌رویم و خاطرات زیبای او را در عکا و در حضور حضرت عبدالبهاء مرور می‌کنیم.

در دومین نامه خطاب به ژولیت تامپسون و ادامه گفتگو با او، خاطراتش را مرور می‌کنیم. چه آن زمان که در حیفا با اعضای خانواده حضرت عبدالبهاء ملاقات می‌کند و چه زمانی که برای ملاقات با حضرت عبدالبهاء راهی عکا می‌شود.

این اولین نامه خطاب به بانویی است که حضرت عبدالبهاء‌ او را بیشتر از هر چیز به خاطر صداقت و صراحتش دوست داشتند و حضرت شوقی ربانی معتقد بودند که او در عشق به حضرت عبدالبهاء‌ یک پارچه آتش است.

سومین و آخرین نامه خطاب به بانو می مکسول را خواهیم شنید. تاثیر ویرانگر درگذشت حضرت عبدالبهاء بر وجود عاشق او و تاثیر درخشان ملاقات حضرت شوق ربانی را بر روح و جانش مرور خواهیم کرد و به قصه زیبای ازدواج آن حضرت با دختر نازنینش می‌پردازیم

نامه این هفته نیز مثل نامه هفته قبل خطاب به می مکسول نوشته شده. بانویی که به ظاهر مادر تنها یک دختر اما به باطن، مادر روحانی افراد زیادی بود. این نامه به نقل یکی از جذاب‌ترین و زیباترین اتفاق‌های زندگی می، می‌پردازد. به عاشق شدن او.

بعد از تقدیم پنج نامه به منادی میثاق، لوا گتسینگر بزرگوار، این نامه خطاب به یکی از فرزندان روحانی او نوشته شده است. بانویی که شمع وجودش از آتش عشقی که در قلب لوا مشتعل بود روشن شد و روشنایی بخشید. کسی که حضرت عبدالبهاء او را بهائی حقیقی می دانستند.

این آخرین نامه خطاب به منادی میثاق، لوا گتسینگر است. در این پنج هفته با او معاشرت و موانست کردیم و در این آخرین نامه او را به عالم بالا بدرقه می‌کنیم و فراموش نخواهیم کرد که او در ظاهر چهل و پنج سال در این عالم زندگی کرد ولی به باطن، هزاره‌ها زیسته است.

این هفته نیز در قالب نامه ای دیگر با لوا گستینگر سخن گفته‌ایم. از قدم برداشتن‌اش بر رد پای محبوب تا آرزوی شهادت در راه عشق. این نامه نیز شباهت دیگر لوا با یکی دیگر از قهرمانان آغاز تاریخ آیین بهائی را دل خود دارد.

کماکان گفتگو با لوا گتسینگر عزیز ادامه دارد. در این نامه دلیل شباهت او به جناب بدیع، یکی از شخصیت‌های تاریخی آیین بهائی بازگو شده است و در ادامه با زبانی طنز به حکایت تلاش‌های لوا می‌پردازیم برای بیشتر ماندن در کنار حضرت عبدالبهاء‌.

نامه این هفته در واقع ادامه نامه هفته قبل هست خطاب به همان بانو. سفر تاریخی حضرت عبدالبهاء به آمریکا و نقشی که در بنای معبد بهائی در این کشور ایفا کردند یکی از محوری‌ترین موضوعات این نامه و کشف شباهتی دیگر بین این بانو و یکی دیگر از شخصیت‌های تاریخی آیین بهائی شگفت انگیز است.

اولین نامه از فصل دوم نامه‌های بدون تمبر بدون تاریخ خطاب به بانویی نوشته شده که حضرت عبدالبهاء‌ او را با طاهره قره‌العین مقایسه کردند و از او خواستند تا مانند او باشد و اسطوره وار زندگی کند. ما در هفته یا هفته‌های آینده نیز ادامه گفتگو با او را پی می‌گیریم

آخرین نامه از مجموعه نامه‌های بدون تمبر بدون تاریخ خطاب به هنرمندی نوشته شده است که ترانه نوین ایران با او آغاز شده است. مردی که برای اولین بار در ترانه‌هایش قصه گفت و کلماتی را در ترانه‌هایش گنجاند که قبل از آن هیچ بار شاعرانه‌ای نداشتند. اما کار به همین جا ختم نشد.

نامه این هفته خطاب به هنرمندی نوشته شده است که حقایق مهمی را از دل اسطوره بیرون کشیده و به ما یادآوری کرده است. او امکان ساختن زیاد نداشته است. اما به جای آن، فراسوی طاقت و توانش نوشته است. آثار او میراث امروز و فردای ایرانیان است.

مخاطب نامه این هفته همسر یکی از شهیرترین نویسنده‌های روسیه و جهان است. او علاه بر این که زندگی این مرد را عاشقانه و با سرسختی حفظ کرد، برای آثار ادبی همسرش نیز زحمت فراوان کشید. به حرمت زحمت‌ها و محبت‌هایش، این نامه خطاب به او نوشته شد

نامه این هفته خطاب به مردی نوشته شده که در فیلم‌های صامت‌اش گویاترین حرف‌ها را زد. حرف‌هایی که گاه در میان قهقهه تماشاگران به آسانی به گوش نرسید. این نامه با احترام خطاب به چارلی چاپلین نوشته شده است.

این هفته خطاب به انسانی نامه نوشته شده که اگر نبود، یا اگر بود و تا این حد شجاع نبود، واقعیت‌های بی‌شماری که در هزاران هزار عکس ثبت کرده است برای جهان و جهانیان باقی نمی‌ماند. مردی که اکثر عکس‌هایش در رویارویی با واقعیت‌های تلخ و دردناک اجتماع را با چشمانی اشک‌بار گرفته است.

نامه این هفته در واقع ادامه نامه هفته قبل هست خطاب به بانو سیما بینا. در این نامه به یکی از خاطرات جالب دوران کودکی او پرداخته شده است و با شنیدن صدای خوش او پایان می‌پذیرد. سایه بلندش بر سر همه ترانه‌ها و لالایی‌های ایران زمین، مستدام.

نامه این هفته خطاب به بانویی نوشته شده که به حق می‌توان او را مادر همه ترانه‌های محلی و لالایی‌های ایران‌زمین دانست. کسی که ترانه‌های محلی ایران را در همه جای دنیا می‌تواند بخواند جز خود ایران. بانویی که همه ایرانیان او را همشهری یا هم‌ ولایتی خویش می‌پندارند.

در پیوند با نامه هفته قبل، این نامه نیز به یکی از نام آوران خطهء خراسان در عرصه ادبیات نوشته شده است. شاعری که الفتی پایدار بین شعر کلاسیک و شعر نو به وجود آورد و کتاب‌های شعرش بسیاری از کسانی که با شعر نو مخالفت می‌کردند را به پذیریش این تحول قانع کرد.

نامه این هفته را خطاب به یکی از شاعران همشهری خودم نوشتم. شاعری که وقتی برای ادامه تحصیل از مشهد عازم طهران بود، دبیر ادبیاتش او را نصیحت کرد که مبادا از راه به در بشوی و شعر نو بسرائی و خودش می گوید به محض رسیدن به طهران و ملاقات با مهدی اخوان ثالث از راه به در شدم و شعر نو سرودم.

نامه این هفته هیچ مخاطبی ندارد جز خود تو که به نامه گوش می‌دهی. منتظر فرصتی بودم تا مستقیما از دلم با دلت حرف بزنم. امیدوارم این نامه را از آن خودت بدانی و احساس کنی دوستت برایت نامه‌ای نوشته است

نامه این هفته خطاب به بانویی نوشته شده که در ترکیه به دنیا آمد و در ترکیه از دنیا رفت اما در این میان، سال‌های زیادی از عمر پر ثمرش را در ایران گذراند و برای موسیقی ایران زحمت بسیار کشید. او عروس خانواده‌ای شد که حق بزرگی بر گردن فرزندان ایران زمین داشته و دارند.

نامه این هفته خطاب به انسانی نوشته شده که زندگی را والاترین جلوه برای درک و دریافت و تخیل می‌دانست و همه آثار هنریش را با الهام از زندگی ساخت. تنهایی را ستایش می‌کرد و معتقد بود اثر هنری را باید فارغ از هرگونه جهت گیری سیاسی ساخت تا تاریخ مصرف نداشته باشد.

نامه این هفته طبق قول هفته قبل، خطاب به مهندس و معمار شهیر ایرانی فریبرز صهبا نوشته شده و بخش‌هایی از سخنرانی ایشان تحت عنوان «تعبیر عاشقانه فضا» را با خود ایشان و با مخاطبان برنامه در میان می‌گذارد

سی و نهمین نامه از مجموعه نامه‌های بدون تمبر بدون تاریخ، خطاب به معماری نوشته شده که آثارش تفاوتی بنیادین با بسیاری از ساختمان‌ها دارد. طرح‌های او سال‌ها در مسابقات مختلف معماری رد می‌شد، چون کارشناسان آن‌ها را غیر قابل ساخت تشخیص می‌دادند. امروز نزدیک به هزار طرح از او در چهل و چهار کشور به یادگار مانده است.

این نامه خطاب به مردی نوشته شده که تاریخ کمتر کسی شبیه او را به خود دیده است. کسی که پاک‌ترین گل‌های نیلوفر آبی را از دل گنداب‌ها و مرداب‌ها رویاند. مردی که برای حس شنوایی انسان‌ها، والاترین و ارزشمندترین آثار را خلق کرد، در حالی که خودش ناشنوا بود و برای درک آن چه خلق می‌کرد راهی متفاوت یافته بود. او با دندان‌هایش می‌شنید.

بعد از چندین و چند هفته، نامه امروز دوباره خطاب به ترانه‌ سرای نامدار و تاثیرگذار ایران، ایرج جنتی عطائی نوشته شده. تحلیل مختصر یکی از ناب‌ترین ترانه‌های او که شاید کمتر شنیده شده محتوای اصلی نامه امروز است. خواننده این اثر تنها همین کار را از ایرج جنتی عطائی اجرا کرده و عجب سروده‌ای را در کارنامه خویش دارد.

نامه این هفته خطاب به یک آهنگساز و خواننده جوان بوشهری نوشته شده که بعد از سال‌ها زحمت و تلاش، کارهایش به مرور جای خود را در میان مخاطبان گوناگون باز کرده است. او ملودی‌هایش را از لالایی‌های مادرش الهام می‌گیرد

شاید به جرئت بتوان گفت که این فرد، هر آن چه از تجربه و درد و درک و رنج و گنج در آثار خود خلق کرد، خود به تمامی آن‌ها را زیست و تجربه کرد. این نامه خطاب به مردی نوشته شده که زندگی و آثارش بسیار شبیه به هم هستند و از دل هر بحران زندگی‌اش، یک پیروزی نصیب دنیای هنر شد.

چندین نسل با آهنگ‌هایی که او سراینده متن ترانه‌هایشان بوده زندگی کرده‌اند. بی آن که شاید نامش را بدانند. در این نامه به او پرداخته شده و به مرور خاطره‌هایی که پشت ترانه‌هایش پنهان است.

درختی کهن‌سال در خاطرات کودکی‌اش هست که بخشی از ریشه‌هایش روی زمین رشد کرده بودند و او در عالم بچه‌گی صدای فریاد آن ریشه‌ها را می‌شنید. ریشه‌هایی که در بزرگ‌سالی نماد زندگی خود او شدند. انسانی با یک زندگی پربار که آن قدرها دیده و شنیده نشده است. مثل ریشه درخت.

این نامه خطاب به مردی نوشته شده که تقریبا همه سال‌های عمرش را صرف شناخت ایران و شناساندن آن به همه جهان کرد. مردی که به اجبار سال‌های زیادی را دور از ایران زیست، اما این دوری را با پناه بردن به فرهنگ ایران و زبان فارسی جبران کرد و به مفهومی بدیع از وطن رسید.

پرنده خارزار، مرغی افسانه‌ای است که در تمام عمرش تنها یک بار می‌خواند. آن هم زمانی که تیزترین خار را می یابد، به آن می‌چسبد و زیباترین آواز خود را به قیمت جان‌اش سر می‌دهد. نامه امروز به بانویی نوشته شده که مصداق این مرغ افسانه‌ای است.

این نامه خطاب به نویسنده‌ای نوشته شده که دست کم صد و شصت اثر برای کودکان در کارنامه خود دارد. کسی که روز تولدش به عنوان روز جهانی کودک نام گذاری شده و به حق می‌توان او را پدر داستان نویسی کودکان نامید

این نامه خطاب به نویسنده‌ای پرکار و پرآوازه نوشته شده است که با رمان‌هایش با کودکان کار، با ایتام و با افراد فقیر و نیازمند همدلی بسیار کرده است. هزاران نفر در دوردست‌ترین کشورها از سرزمین مادری این نویسنده یعنی انگلستان، ماه‌ها چشم به راه ادامه داستان‌های او می‌ماندند.

در این نامه نیز مثل نامه قبل به بررسی شعر عرب و معرفی یکی از بانوان شاعر کشور سوریه می‌پردازیم. به این امید که کشف و درک عواطف و اندیشه‌های مشترک از طریق ادبیات، ذهن و قلب ما را بیش از پیش به هم نزدیک کند.

گاهی شنیدن بعضی واژه‌ها، درلحظه ممکن است فکر یا احساسی ناخوش‌آیند را در ما به وجود بیاورند. در حالی که می‌توان با تغییر نگرش نسبت به مفهوم آن واژه، جلوی این اتفاق را گرفت. این نامه در ارتباط با این موضوع خطاب به شما عزیزان نوشته شده است.

این نامه دوباره خطاب به شما عزیزان نوشته شده. در آن راجع به مردی صحبت شده است که نگاهی کاملا متفاوت به شعر و تحلیل آن دارد. نام این مرد در چند نامه قبل به طور ضمنی و گذرا آمده است. شاید با گوش دادن به این نامه او را به خاطر بیاورید.

این نامه خطاب به یکی از بزرگ‌ترین و نامی‌ترین نقاشان معاصر ایران نوشته شده. او کشف مفهوم حقیقی نور را بزرگ‌ترین دست‌آورد خویش در سال های طولانی نقاشی و خود را یکی از خوشبخت‌ترین انسان‌های روی زمین می داند

این شنبه مصادف است با روز جهانی رادیو. به همین خاطر نامه امروز مروری کوتاه دارد بر آغاز کار رادیو در ایران. در جملات پایانی مشخص می شود که نامه به چه کسانی تقدیم شده است.

در پنجاه‌امین سالگرد بازیگری‌اش، درس گفتارهایی از بازی بر روی صحنه تاتر بازگو کرده است که می توان آن‌ها را به ایفای نقش بر صحنه زندگی نیز، تعمیم داد. این نامه خطاب به این بازیگر توانا نوشته شده است.

نامه ای دیگر، بدون تمبر و بدون تاریخ ارسال شده است به کانادا خطاب به خواننده‌ای در سبک پاپ-کانتری که زندگی‌اش چه به لحاظ شخصی چه به لحاظ هنری، مصداق بارز بحران و پیروزی است.

این هفته نامه‌ای را خواهیم شنید خطاب به داستان‌نویس توانای جنوب کشور عزیزمان ایران؛ احسان عبدی پور و خلاصه یکی از داستان‌های او را با هم مرور خواهیم کرد

در همسایه‌گی خانه ما خانه‌هایی هست که دختران‌شان علی‌رغم نابسامان بودن اوضاع خانه‌هایشان؛ سرشار از شعور شاعرانه‌اند. این نامه راجع به دختران شاعر همسایه خطاب به مخاطبان عزیز برنامه، نوشته شده است.

این نامه خطاب به جامعه‌ای است که قرن‌های طولانی در این جهان زندگی کرده‌اند. جامعه‌ای دارای فرهنگی غنی و اصیل با شاخص‌های درخشان که در گذر از بزنگاه‌های سخت و هولناک تاریخ؛ هنوز پابرجا مانده است

این نامه در ابتدا خطاب به شنوندگان عزیز برنامه صحبت می‌کند و بعد قسمت‌هایی از یک نامه قدیمی را با آنان در میان می‌گذارد. نامه‌ای که بیشتر از بیست و پنج سال قبل؛ خطاب به احمد شاملو نوشته شده

نامه این هفته خطاب به آیدا شاملو است. زنی که شعر معاصر ایران تا حد بسیار زیادی مدیون اوست. مثل خون در رگ‌های من نام کتابی است حاوی نامه‌های خصوصی احمد شاملو خطاب به آیدا. او پس از سال‌ها به چاپ‌اش رضایت داد. محور اصلی صحبت در نامه امروز همین نامه‌های خصوصی است.

این نامه خطاب به نویسنده؛ شاعر؛ ترانه سرا و مترجمی نوشته شده که از او آثار نابی به یادگار مانده. هنرمندی که چند ماه قبل در غربت از این عالم رفت. ترانه معروف گل یخ یکی از آثار این مرد بزرگ است.

این نامه خطاب به فردی نوشته شده که هم سنگ و هم طراز برادر خود در رشته هنری مشترک؛ بربالیده و به ثمر نشسته اما آن قدر که باید و شاید دیده و شنیده نشده. اما این جبر زمانه او را از حرکت و رویش بازنداشته است.

این نامه در واقع ادامه نامه هفته قبل است و تحلیل محتوایی ترانه پل از سروده‌های ایرج جنتی عطایی را ادامه می‌دهد و بخش‌هایی از آن را به لحاظ جامعه‌شناسی و حتی فلسفی مورد ارزیابی قرار می‌دهد.

این نامه خطاب به فردی نوشته شده که با ترانه‌هایش؛ تحولی فکری عاطفی را به وجود آورده و یکی از پیش‌کسوتان ترانه نوین ایران محسوب می‌شود. مقدمه ای نیز در راستای تحلیل یکی از ماندگارترین ترانه‌های او در این نامه گنجانده شده است

این سومین و آخرین نامه با محتوای موسیقی درونی هست که این بار خطاب به استاد رشید کاکاوند نوشته شده. ضمن قدردانی از آگاهی و شناختی که از موسیقی شعر حافظ در اختیار ما قرار داده اند به عنوان حسن ختام یکی دیگر از ابیات حافظ را که توسط ایشان واکاوی شده در حضور عاطفی خودشان با شما عزیزان در میان می‌گذاریم.

این نامه نیز در ادامه نامه هفته قبل به کشف موسیقی درونی یک بیت دیگر از حافظ به نقل قول از استاد رشید کاکاوند می پردازد. دو مصرع از یک بیت به طور جداگانه بررسی می شود و شگفت انگیز است که در هر مصرع حالت لب ها برای ادای کلمات با مفهوم آن چه بیان می شود هماهنگی کامل دارد

این نامه اولین قسمت از سه گانه موسیقی درونی شعر حافظ است. در هر نامه تنها یک بیت از ابیات حافظ به نقل قول از استاد رشید کاکاوند از لحاظ موسیقی درونی، مورد تحلیل و واکاوی قرار می‌گیرد. پی بردن به موسیقی درونی اشعار حافظ یکی از حیرت انگیز ترین کشف‌های شاعرانه می‌باشد.

امروز نامه ای متفاوت با قسمت های قبلی خواهیم شنید. هرچند که در ارتباط با نامه هفته قبل است. در این نامه بهمن به نمایندگی از طرف حسین منصوری _ پسر خوانده فروغ _ خاطراتش را با شنوندگان برنامه به اشتراک می گذارد.

این نامه خطاب به شنوندگان عزیز برنامه نوشته شده. در ارتباط با یادگاری ارزشمندی که از فروغ فرخزاد به جا مانده است.حسین منصوری پسر خوانده او که فروغ او را از جزام خانه بابا باغی تبریز با خود به طهران آورد. حسین اکنون در آلمان زندگی می کند و این نامه حاوی یکی از عجیب ترین خاطرات او است در ارتباط با فیلمی که به یاد فروغ تهیه کرده است.

در ادامه نامه هفته قبل خطاب به آبراهام مزلو، راجع به دستاوردهای مکتب جدید روانشناسی به نام نوروساینس گفتگو می کنیم و به مقایسه ای عمیق تر بین آموزه های مولانا و علم روانشناسی نوین می پردازیم

در اولین قسمت از نامه خطاب به جناب آبراهام مزلو یکی از بنیان گزاران روانشناسی انسان گرا، در ارتباط با تغییر نگرشی که نسبت به انسان و زندگی انسان پیدا کردند صحبت می کنیم و نگاه مولانا را در این خصوص، با جناب مزلو در میان می گذاریم.

نامه پنجم خطاب به نقاش معروف هلندی ونسان ونگوگ است. مردی که شیوه نقاشی اش آن قدر نو و متفاوت بود که در زمان حیاتش، او را به عنوان یک نقاش حقیقی، نپذیرفتند. اما امروز بر روی آثارش قیمت نمی توان گذاشت. آثاری که همه گی در بعد پنجم هنر یعنی بعد رابطه خلق شدند که در متن نامه به توضیح آن پرداخته شده است.