Cinema Classica

Cinema Classica is het filmmuziek programma van La Classica, elke zaterdagavond tussen 20.00 en 21.00u.  In herhaling op dinsdagavond of via de podcast.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Cinema Classica is het filmmuziek programma van La Classica, elke zaterdagavond tussen 20.00 en 21.00u.  In herhaling op dinsdagavond of via de podcast.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Cinema Classica is het filmmuziek programma van La Classica, elke zaterdagavond tussen 20.00 en 21.00u.  In herhaling op dinsdagavond of via de podcast.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Cinema Classica is het filmmuziek programma van La Classica, elke zaterdagavond tussen 20.00 en 21.00u.  In herhaling op dinsdagavond of via de podcast.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Cinema Classica is het filmmuziek programma van La Classica, elke zaterdagavond tussen 20.00 en 21.00u.  In herhaling op dinsdagavond of via de podcast.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Cinema Classica is het filmmuziek programma van La Classica, elke zaterdagavond tussen 20.00 en 21.00u.  In herhaling op dinsdagavond of via de podcast.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Cinema Classica is het filmmuziek programma van La Classica, elke zaterdagavond tussen 20.00 en 21.00u.  In herhaling op dinsdagavond of via de podcast

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Cinema Classica is het filmmuziek programma van La Classica, elke zaterdagavond tussen 20.00 en 21.00u.  In herhaling op dinsdagavond of via de podcast.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Melancholie en filmmuziek hand in hand, ook in deze 3de aflevering van Cinema Classica.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Eerste aflevering in het nieuwe seizoen van Cinema Classica.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Kerstmis komt eraan en wat is dankbaarder voor muziek dan de sfeer van Kerst, sneeuw en winterpret? Iedereen kent wel de standaard Kerstliedjes van Mariah Carey, Bobby Helms, Fred Astaire. 

Met filmmuziek heb je hetzelfde fenomeen en denk je wellicht meteen aan de films Home Alone, The Snowman (de kinder animatie film), The Polar Express en zovelen meer. Pure nostalgie als je het mij vraagt. Gegarandeerd dat je bij het horen van de eerste tonen meteen weet wanneer Home Alone speelt.

Typerend voor de Kerstperiode zijn de veel gebruikte belletjes als instrumenten. De zogeheten jingle bells. Kerstmuziek is bedoeld om het gevoel en de warme sfeer van de wintervakantie over te brengen. Meestal zijn er de orkestrale klokken die de kerkklokken simuleren in de oproep tot Kerstmis. Daarnaast heb je dus ook de eerder vernoemde sleeklokken of ook wel jingle bells genoemd, aangevuld met de celesta of klokkenspel. Die laatste zijn specifieke keyboardgeluiden, gebruikt door Tchaikovsky in De Notenkraker. Dit alles wordt vervolledigd met concerthoornensembles met trompetten, tubas, trombones en piccolos of in het geheel ook wel The brass ensemble geheten. De belletjes zijn er eigenlijk pas later bij gekomen omdat die vooral een religieuze toets hebben.

De komende twee weken vóór het nieuwe jaar zal je verwend worden met tal van nostalgische filmmuziek, waarbij iedereen aan zijn trekken komt. Voor de liefhebbers van rustige en emotionele drama muziek is er bijvoorbeeld het prachtwerk van John Williams’ Schindler’s List en Ennio Morricone’s Gabriel’s Oboe uit de film The Mission. Het jeugdsentiment zal zeker aangesproken worden met de films The Nightmare before Christmas van de componist Danny Elfman en de film Beauty and the Beast van hoe kan het ook anders, Disney’s favoriete keuze componist Alan Menken.

Ik zou hier nog uren kunnen doorgaan, maar laten we jou vooral genieten …

De ploeg van La Classica en Cinema Classica wensen jou en eenieder die je lief hebt een mooie Kerst en een fantastische start van het nieuwe jaar 2020 toe. We komen in dit magische jaar 2020 terug met meer filmmuziek. Geniet alvast van de sfeer en melancholie. Stay tuned!

www.laclassica.eu

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Lokale bevolking en culturen zijn meestal richtinggevend voor het soort (film)muziek dat je hoort. Als je bijvoorbeeld de tonen van een piepklein fluitje (thinwhistle) hoort, dan denk je meteen aan Ierland. Hoor je doedelzakken, tja, moet het nog gezegd?

Volksmuziekinstrumenten, het zijn vaak unieke, vreemd ogende en moeilijk bespeelbare muziekinstrumenten met een heel herkenbaar geluid. Je weet meteen aan het geluid of het gaat over muziek uit de woestijn, of Afrikaanse muziek, of Aziatische muziek… Door de keuze van de instrumenten kan je dus al weten bij welke (denkbeeldige) prent deze muziek hoort. Bij filmmuziek gaat het natuurlijk niet alleen over mooie muziek, maar ze moet ook “juist” zijn. Het moet passen bij het plaatje. Als je met andere woorden naar een film kijkt zoals Blood Diamond, dan hoort daar Afrikaanse muziek bij. Het is toch wonderbaarlijk hoe verschillende componisten een totaal ander soort score maken voor hetzelfde continent en zelfs hetzelfde thema en er zelfs flink mee in de prijzen kunnen vallen. Kijk maar naar John Barry’s Out of Afrika die je trouwens al eerder hoorde in onze filmmuziekreeks. Vandaag krijg je er twee nieuwe te horen, Blood Diamond en 12 Years a slave. Volgende week voegen we Congo toe aan het lijstje.

Vandaag zou ik durven vragen om eens niet op voorhand naar de playlist te kijken, maar eerder met gesloten ogen te luisteren. Je zal meteen horen wanneer het bijvoorbeeld over het prachtige Afrikaanse continent gaat. Het spreekt voor zich dat eenieder daar een andere visie of gehoor naar heeft. En dat geldt evenzeer voor de verschillende componisten, die elk met hun eigen stijl en visie dit prachtige continent proberen weer te geven door muziek.

Klassieke muziek wordt soms door de jeugd als “saai” omschreven. Anderen vinden het dan weer enorm geweldig. Ik gaf het eerder al aan – filmmuziek is de brug tussen beide werelden. Dankzij die enorme hoeveelheid aan instrumenten, geluiden, effecten die aangewend worden binnen de filmmuziek, zorgt het voor een geheelsensatie die zowel jong en oud voldoening brengt. Als je zo’n filmmuziekconcert bijwoont of via het internet je informeert, moet je eens kijken naar de diversiteit aan instrumenten die gebruikt worden om bijvoorbeeld wind te genereren. Een heel leuke ervaring die ongetwijfeld zal leiden tot een “aha, zo doen ze dat”-belevenis. Kijk maar naar de filmuziek van James Horner’s – An American Tail (het wind instrument). Of het gekke geluid van de kazoo in de kippenfilm “Chicken Run” naar de hand van John Powell en Harry Gregson-Williams. Eerder in vorige afleveringen hoorde je ook al Hans Zimmer’s unieke instrumentenkeuze voor de film Sherlock Holmes. En om de rij af te maken: Alexandre Desplat weet er zeker ook wel raad mee, in bijvoorbeeld de film “The Grand Budapest Hotel”. Veel luisterplezier en geniet van je avond.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

De voorbij twaalf weken hebben we jou een idee gegeven van het belang van muziek bij film en computergames. Het is inderdaad bijna ondenkbaar geworden om geen muziek te spelen tijdens film.

En toch bestaat het dat heden ten dage films worden gemaakt zonder begeleidende muziek. Kijk bijvoorbeeld maar naar de film Cloverfield. Gedurende de hele film is geen streepje muziek te horen. Men koos ervoor om de film met een handcamera te schieten, waardoor het lijkt alsof je zelf in de film zit. Dus de ervaring is al vrij revolutionair en het beeld zorgt zo al genoeg voor de nodige spanning, dat muziek het alleen maar té zou maken. In een vorige aflevering zeiden we al dat muziek aanvullend moet zijn. Het werkt versterkend, echter, stilte werkt evengoed zo. De spanning in de film is te snijden en toch is er geen muziek. Stilte kan dus ook muziek zijn. Met de film The Blair Witch Project heeft de regisseur iets gelijkaardigs op poten willen zetten. Uiteraard is de eindgeneriek wel verrijkt met een prachtig stukje muziek. We horen het deze avond niet omdat het ook een behoorlijk lang nummer is, maar we nodigen jullie uit eens te zoeken naar Cloverfield, gecomponeerd door Michael Giacchino.

Uiteraard proberen we bij LaClassica wél muziek te brengen, want het beeld is er namelijk niet bij radio. Het eerste nummer is er eentje van de Star Wars saga. Deze keer niet van John Williams, maar van Peter Bernstein. Het verhaal is dan ook een losstaand verhaal over één van de personages/types uit de blockbuster Star Wars, namelijk de Ewoks. Kleine schattige beertjes, die samen met de rebellen vechten tegen de soldaten van het Keizerrijk. Een leuke film voor de kinderen, met mooie rustige muziek op de achtergrond.

Er zit deze week weer veel variatie in de muziekkeuze, omdat we lang nog niet klaar zijn met onze introductie tot de filmmuziek. Het is de bedoeling om je met zoveel mogelijk stijlen te laten kennis maken. Laat de kinderen bijvoorbeeld maar eens luisteren naar het vierde lied. Vanaf het horen van de eerste tonen zullen ze ongetwijfeld weten over welke animatiefilm het gaat. Probeer het zeker maar eens uit en laat tevens je kinderen meegenieten van wat moois filmmuziek te brengen heeft. Kinderen hebben namelijk veel fantasie en de muziek brengt die fantasie tot een ander niveau. Ik merk het trouwens met mijn eigen kinderen. Ze vragen steevast om filmmuziek op te zetten en vaak bij het horen van iets nieuws is het net alsof ze een cadeautje krijgen. Tof om hen zo te zien ontdekken, want dat is het eigenlijk wel. Filmmuziek is een beetje jezelf tegenkomen in je eigen fantasiewereld en ervan genieten.

Vaak krijgen we de vraag hoe je kan beginnen luisteren naar filmmuziek. Op zich is daar geen eenduidig antwoord op te geven. Het is vaak een combinatie van factoren die het zo mooi maakt. Het is niet omdat ik continue naar filmmuziek luister dat ik daarvoor altijd naar hetzelfde genre luister. Afhankelijk van de gemoedstoestand, stress, sfeer, wie meeluistert enzovoorts is het bepalend waar ik op dat moment zin heb om naar te luisteren. Filmmuziek heeft zo’n breed spectrum aan genres dat het intussen bijna onuitputtelijk is: van heel klassiek naar rock en roll, of zelfs house muziek.

In welke stemming voel jij je nu? Neem de muziek in je op en vlieg met me mee op de tonen van Malificent en The Rocketeer. Veel luistergenot!

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Elke dag wordt filmmuziek gebruikt, zonder dat je het misschien zelf beseft. In tal van radiostations, talkshows, teasers, trailers, televisieshows enzomeer kan je het horen. Vaak enkel een vaag fragment. Desalniettemin, het blijft muziek die ooit geschreven werd bij beeldprojectie.

We leven in een tijd waarin media in het algemeen een groot deel van ons leven inneemt. Daar waar we vroeger met het gezin samen naar de radio luisterden is het veelal de tv die opstaat, zelfs al is het enkel maar om muziek te beluisteren. Het is dan ook een logisch gevolg dat veel mediastations gebruik maken van jingles of muziekfragmenten tijdens een radio-interview bijvoorbeeld. Luister maar eens de komende week naar verschillende radiostations, en je zal merken dat op de achtergrond vaak filmmuziek wordt gespeeld. Zelf luister ik al meer dan 25 jaar naar filmmuziek, waardoor het voor mij makkelijk is om het te herkennen natuurlijk. Het is echter tof om te zien hoe dit soort fragmenten meer een meer gebruikt wordt.

De reden waarom ik dit aanhaal is om aan te tonen dat filmmuziek intussen volledig is ingeburgerd in onze maatschappij en dat de “community” – zoals dat zo mooi heet – exponentieel groeit. En dat is niet alleen te danken aan de films of series zelf, maar eerder aan het gebruik van die fragmenten op alle mogelijke plaatsen en facetten. Zeker de laatste 10 jaar is die groei sterk toegenomen. Het leidt ertoe dat mensen filmmuziek niet meer louter zien als “klassieke” muziek, maar eerder als een brug tussen klassiek en modern. En dat het ook aanslaat kan je zien aan de intussen vele concertreeksen die menig componisten organiseren. Een concertenreeks die eruit springt is natuurlijk deze van Hans Zimmer. Zoals al eerder aangehaald bij Cinema Classica wordt hij een beetje de “rockstar van de filmmuziek” genoemd. Maar het werkt! Zijn shows zijn haast altijd in geen tijd uitverkocht en het spreekt jong en oud aan.

Niet alleen componisten maar ook harmonieën, (filharmonische) orkesten, of zelfs solo-optredens over de hele wereld brengen live filmmuziek. De eerste score die we deze avond horen is Chevaliers de Sangreal uit de film The Da Vinci Code, gecomponeerd door Hans Zimmer. Dit nummer heb ik live gehoord bij de concertenreeks “Hollywood in Vienna”. Een buitengewoon prachtig en veel bejubeld nummer opgebouwd met Zimmer’s typische trage klim naar een hemelse climax. Nog zo’n nummer dat zalig klinkt in een live setting, is het nummer A Kaleidoscope Of Mathematics uit de film A beautiful mind van James Horner. Laat je vanavond meeslepen met de mooiste tonen van de filmmuziek. Sit back and relax…

See omnystudio.com/listener for privacy information.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

In deze aflevering zal je vooral muziek horen van bekende oorlogsfilms zoals Saving Private Ryan, Band Of Brothers, The great escape, Platoon, We were soldiers om maar enkele bij naam te noemen. Deze playlist werd samengesteld omwille van nostalgische redenen. Wie kent niet de gekende muziek van John Williams’ Saving Private Ryan of voor de liefhebbers van oude films, de mars uit de film The Great Escape van de bekende filmcomponist Elmer Bernstein?

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Na de huiveringwekkende griezel-deuntjes en geluiden, krijgt u de komende twee weken een andere soort horrormuziek te horen, namelijk de dramatische scènes van oorlog en geweld.

Het is een jammerlijk feit dat oorlog een vast gegeven is in de mensheid, wat tot op de dag van vandaag nog steeds schrijnend actueel is. We worden ermee geconfronteerd tijdens nieuwsbulletins, maar ook in boeken en films is het thema vaak aangesneden. Bij films en documentaires wordt de ellende die met deze thematiek gepaard gaat aangevuld met bombastische, melodramatische muziek die het sentiment vaak nog verzwaard.

In de week van midden november zal je vooral muziek horen van bekende oorlogsfilms zoals Saving Private Ryan, Band Of Brothers, The great escape, Platoon, We were soldiers om maar enkele bij naam te noemen. Deze playlist werd samengesteld omwille van nostalgische redenen. Wie kent niet de gekende muziek van John Williams’ Saving Private Ryan of voor de liefhebbers van oude films, de mars uit de film The Great Escape van de bekende filmcomponistElmer Bernstein?

Deze week echter zal de playlist bestaan uit andere films die op een of andere manier met oorlog of het drama errond te maken hebben. Hierbij gaan we mee in de fantasie van de filmregisseur. Dus het hoeven geen echte oorlogen te zijn, maar bevat een gelijkaardig thema. Zo kent eenieder wel de Star Wars-saga U hoort The Emperor arrives, een score waarin je meteen de spanning voelt waarbij een groots en obscuur persoon aankomt op het grote ruimteschip. Een thema-lied dat John Williams veel fortune and glory heeft gebracht. Je begrijpt meteen de klinkslag voor wie kijkt naar de Indiana Jones films, die uiteraard ook van de hand van Williams zijn. Williams is een van de grondleggers van de moderne filmmuziek, met tal van filmmuziek thema’s op zijn palmares. Hij is tevens jarenlang vaste dirigent geweest van The Boston Pops orchestra. Dat oorlogsfilmmuziek hem op het lijf geschreven was heeft hij meermaals bewezen. Het begin van de film “Saving Private Ryan” deed iedereen al meteen naar de keel grijpen, mede omwille van de drama-muziek die Williams schreef. Ik mag stellen dat de film succesvol was, voor een groot deel door John Williams’ epische werk.

Muziek voor oorlogsfilms bestaat voornamelijk uit koperblazers voor het bombastische en spannende werk, terwijl de strijkers er vooral zijn om de emotie en het verdriet los te weken. Samen vormen ze een passend geheel die maar weinig mensen onberoerd laat. In de eerste dagen van de filmmuziek werd oorlog als thema veel gebruikt. Vaak nog met enkele komische noten zelfs. Sinds de jaren 90 en vooral de laatste paar jaren merk je dat het allemaal veel realistischer en zwaarder wordt. Niet alleen de prent, maar ook de muziek. Soms zelfs zo hard dat het heel moeilijk wordt je emoties onder controle te houden. Zoals in de kunst heb je ook zo’n evoluties, waarbij het realisme nu de bovenhand neemt. Dat het ook niet allemaal té serieus moet zijn kan je zeker ook voelen bij de film Kung Fu panda. Ook hier “geweld” onder de noemer “vechten tegen de vijand”, met een prachtig stukje muziek waarin Oogway sterft in het liedje “Oogway Ascends”. Laten we het hierbij houden en jou laten genieten van de mooie tonen van de film W.E.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de nasleep van deze Halloween-week leidt La Classica u doorheen de enge scènes die binnen de filmmuziek wordt gebruikt. We kunnen niet beter starten dan met de Halloween-franchise die menig gezinnen ’s nachts heeft wakker gehouden. De muziek was ietwat gewaagd, door hoofdzakelijk de synthesizer te gebruiken als instrument. Toch klinkt het thema zo bekend in de oren. U krijgt de originele versie te horen uit 1978 naar de hand van John Carpenter.

Stilaan verlaten we het Halloween tijdperk, maar blijf vooral op het puntje van jouw stoel zitten, want de spanning is te snijden tijdens de jungle trek in de film Predator. Ik zie het nog voor me dat ik als kleine jongen keek naar de recensie van Roel Van Bambost over deze angstaanjagende film. Roel heeft veel film en -muziekkennis en kan met zijn perfecte radio/televisie-stem een film als geen ander promoten en beschrijven. Hij beschreef de scene waarin het eerste contact met de Predator werd gemaakt als angstaanjagend realistisch. De prent is op zich al angstaanjagend, maar de muziek des te meer. Alan Silvestri heeft hier een echt meesterwerk op poten gezet. Je zal deze componist vaker terug horen deze avond met o.a. The Abyss en The Mummy Returns. In die laatste kan je het Oude Egypte in haar glorie herkennen via de muziek. Het achtergrondkoor, de drums, de trombones … vormen tezamen een geweldig mooi geheel die ons terugbrengt in de tijd van de Farao’s, waarin de priester Imothep de Farao’s bedroog en vermoordde. Hij werd als straf levend begraven en een vloek werd uitgesproken over hem. Het is die vloek die in de huidige tijd abrupt werd ontwaakt. Een enge film met veel humor voor jong en oud.

Enge films of animatiefilms worden vaak ook luchtiger dankzij de muziek. Muziek is vaak heel bepalend voor de sfeer waarin een bepaalde scene zich afspeelt. Luister bijvoorbeeld mee naar “in on Seven” van de film Monsters inc, of ”As the Jurassic World turns” van de Jurassic World films. Dit zijn films, net als The Mummy, waar jong en oud kunnen naar kijken zonder echt nachtmerries te krijgen. De scores zijn dan ook luchtig en vaak met een rustgevende ondertoon. Maar let dan vooral op, want die rustgevende ondertoon kan soms een heel enge of plotse ommezwaai inluiden, waar je dan keihard van schrikt. Wees vooral op je hoede als de muziek plots stopt of als die veel te rustig is een scene waarin je weet … hier ga ik schrikken.

Met Alien heeft regisseur Ridley Scott een waar meesterwerk gemaakt. De muziek voor de eerste film werd geschreven door Jerry Goldsmith. Hij is hiervoor zwaar uit zijn comfortzone moeten komen en dat resulteerde in een ongelooflijk succes. Een succes dat hij echter niet meer mocht herhalen in de vervolgfilms, maar het thema was wel gezet. Het is een vrij langdradige film, maar dat maakt de suspense des te groter. Het idee van een ruimtewezen dat gevonden werd in zijn cocon (ei) en gewekt werd door de nabijheid van de nieuwsgierige mens op een verlaten planeet was op zijn zachtst gezegd nieuw. De film was eerst aanzien als walgelijk en veel te realistisch. The Chestburst scene was ongezien en deed vele kijkers misselijk weglopen uit de bioscoopzalen. Als je nu terugkijkt naar de film zie je een soms wat amateuristisch gemaakte prent, maar beeld je eens in: een film uitgebracht in 1979, waarbij werkelijk alles op schaal werd nagebouwd en manueel – vaak met touwen – werd voortbewogen. Toen had men niet die computers om animatie e.d. mee te voorzien, laat staan photoshop.

En we blijven nog kort even bij Aliens en Alien³. Beide vervolgfilms zijn telkens door andere componisten geschreven. Dus 3 componisten voor 3 films, telkens met elk hun eigen insteek en mooie score, terwijl de originele thematiek bleef. De reden waarom ik vandaag tweemaal James Horner zijn versie laat horen van de 2de film, genaamd Aliens is omdat het zo episch is. Het moet een ongelooflijk zware score zijn om te brengen in een orkest omdat het vaak lange stukken zijn op een heel hoog tempo. Met Bishop’s countdown heeft James echt een stuk geschreven dat tot op de dag van vandaag nog in vele trailers e.d. wordt gebruikt.

Kan het nog enger? Absoluut wel! Laatst was ik op de World Soundtrack Awards in Gent waar de Poolse componist Krzysztof Penderecki terecht werd gelauwerd met een lifetime achievement award. Hij werd wereldbekend omwille van zijn wiskundige benadering van muziek en de daarbij horende klankcomposities. Hij heeft de filmwereld voorzien van de engste muziek/klanken die voor films ooit zijn gemaakt. Hij schreef de scores van ondermeer The Shining, Shutter Island, The Exorcist en nog vele andere films. Gezien het speciale karakter van deze muziek/klanken leek het me niet opportuun dit in de introductie speellijsten op te nemen, maar hem niet vernoemen – al zeker tijdens Halloween – zou hem oneer aandoen, want hij is waarlijk een groot man. Ook in 2018 was ik getuige hoe hij in Krakau werd gelauwerd voor zijn baanbrekende composities.

Maak het donker bij enkele kleine schemerlichtjes van enkele kaarsjes … neem plaats in je sofa en druk je maar goed de rugleuning. Trek dat dekentje over je heen en bibber en beef op de tonen van Halloween. Geniet van je avond.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

In navolging van vorige aflevering, blijven we nieuwe horizonten verkennen. We kruipen in het briljante brein van wijlen dr. Stephen Hawking en trachten het universum te zien hoe hij het zag. Een ontroerende biografie, genaamd The Theory of Everything, naar de hand van de Ijslandse componist Jóhann Jóhannsson. Een score waar hij in 2015 de Golden Globe voor mocht ontvangen. Nog geen drie jaar later overleed hij onverwacht op 48-jarige leeftijd.

Na het verkennen van het universum, zoeken we de horizon op zee met de drama-film The perfect storm. In een vorige aflevering hebben we reeds uitvoerig besproken dat James Horner hier een prachtig staaltje van kunnen heeft neergezet. Je hoort de golven beuken op het vissersbootje via de muziek.

Fictie en fantasie zijn thema’s die het vaak heel goed doen in film en in de filmmuziek-industrie. Je hoort ondermeer de scores van Alexandre Desplat met The Golden Compass, Michael Giacchino met de sci-fi klassieker Star Trek, Nicholas Hooper met Harry Potter and The Order of the Phoenix. Je hoort eveneens het slot van de film The last airbender. Een film die jammer genoeg het succes van zijn voorganger als televisiereeks niet kon verzilveren, maar de score des te meer. Je hoort het mooie Flow like water van James Newton Howard, waarvan ik getuige mocht zijn tijdens de gala-avond “Hollywood in Vienna”, waarbij hij geëerd werd voor zijn vele werken en successen. Voor de liefhebbers van filmmuziek is het een must see. En dit alles op een prachtige locatie in het hart van de muziek-hoofdstad Wenen (Oostenrijk). Dit alles ingekleed met een heus licht- en beeldspektakel, opgeluisterd door het ORF Radio symfonieorkest van Wenen. De stad heeft zo’n rijke (klassieke) muziekgeschiedenis dat ik het alleen maar kan aanbevelen.

Naast fantasie is drama ook een heel dankbaar thema binnen de filmmuziek. De muziek kan een scene vaak nóg erger, zwaarder, emotioneler laten overkomen. Zo is het stuk van de film Mystic River me altijd bijgebleven. U kan dat in eerdere afleveringen van La Classica nalezen. In deze episode zijn de volgende componisten er goed in geslaagd dit te evenaren. Zo had ik het reeds over James Horner met de film The Perfect Storm, maar ook Hotel Rwanda heeft een zwaarbeladen thema, voorzichtig en ingenieus gebracht door Andrea Guerra. Ook in de komende weken zal je nog zulks een thema’s terug horen waarbij bijvoorbeeld iemand komt te overlijden (vb Platoon, Big Fish, Broken Circle Breakdown, …)

Eigenlijk is het niet eenvoudig om zoiets te schrijven waar een al dan niet waargebeurd verhaal achter schuilt. Eenieder heeft daar een ander beeld of idee bij over hoe de muziek zou moeten aanvullen of versterken. Soms is ook helemaal geen muziek of geluid de grootste schok binnen een film. Soms kan je dat merken als er een intens moment is, waarbij dan plots zo’n stilte valt van enkele seconden en nadien heel zachtjes de piano of een strijkinstrument het overneemt in de nasleep van de bewuste scene. Dit is een veel voorkomende methodiek binnen beeld/muziek projectie.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Diversiteit in al haar facetten. Zo kan je episode 6 van Cinema Classica omschrijven. We beginnen met de filmmuziek uit de prent Sherlock Holmes. Een film van Guy Ritchie, waarbij Hans Zimmer zich als componist van zijn beste kant liet zien.

Het is een Britse film uit 2009, gebaseerd op het gelijknamige personage bedacht door Arthur Conan Doyle. De muziek of het thema liever is ontstaan door slechts een handvol artiesten samen te laten experimenteren met verschillende instrumenten. Het is uiteindelijk een volksdans-achtige muziek geworden, waarin je ondermeer een accordeon, tin wistle, violen, een banjo, cimbalom en een gebroken pub piano hoort.

Met Invictus gaan we terug in de tijd van Madiba, of beter bekend onder de naam Nelson Mandela. De film getuigt over het leven van Nelson en hoe sport mensen kan samenbrengen. Een waargebeurd verhaal, verrijkt met de mooie muziek van Zuid-Afrika. Hoewel het nummer dat ik gekozen heb wat Iers en helemaal niet Afrikaans klinkt, is er op de CD toch heel wat te horen van de Zuid-Afrikaanse muziek.

Wat je vandaag zal horen is heel divers, alle stijlen door elkaar. Hiermee hoop ik je al een tipje van de sluier te kunnen lichten rond hoe gevarieerd filmmuziek is. Zeker Hans Zimmer is een componist die heel graag samenwerkt met andere componisten en telkens weer met iets afkomt waarvan je denkt, dit zag ik niet aankomen. Hoewel hij de laatste jaren heel erg in de elektronische muziek zit, is het op een of andere manier toch zeker niet slecht, al is dat heel persoonlijk uiteraard. Het is daarom dat er deze episode meer werken van Hans Zimmer zitten. Je zal hem trouwens nog heel veel horen in de komende episodes van Cinema Classica, want zijn oeuvre is niet te overzien. Ik denk dat ik mag stellen dat hij een van de meest succesvolle filmmuziek componisten is. Ze noemen hem zelfs een “rockstar” omwille van zijn vele shows en filmmuziek concerten die hij brengt. Een van zijn ondernemingen is bijvoorbeeld de samenwerking met Two Steps From Hell waar hij o.a. de concertenreeks The Masterpiece heeft mee georganiseerd. Voor de liefhebbers van elektronische epische muziek, aangevuld met een hemels koor, dan is dit een absolute aanrader. Je kan delen van de show wel via YouTube terugvinden.

We begonnen met Zimmer, en zullen er ook mee eindigen. Een van zijn bekendere werken is deze voor de film Gladiator. Now we are free is een heel bekend nummer dat in tal van zalen al gespeeld werd. De soundtrack zou niets geweest zijn zonder de fantastisch mooie stem van de Australische Lisa Gerrard. Ze behaalde internationale faam met de groep “Dead Can Dance” en werd vooral bekend omwille van haar diepe contra-alt zangstem en haar eigen zelfbedachte taal. Ze werd dan ook bekroond met de Golden Globe Award voor haar bijdrage aan de film Gladiator. Bij het horen van dit nummer zal je snappen waarom.

Sit back and enjoy the sounds of film …

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Dat muziek jouw zintuigen kan prikkelen is algemeen geweten. Maar hoe één componist het leven van iemand zo drastisch kan beïnvloeden is onbeschrijfelijk. Het spreekt voor zich dat dit alles heel persoonlijk is, en het begon allemaal bij het zien van de fantasiefilm Willow …

James Horner begon als jonge knaap van vijf jaar reeds met het volgen van pianolessen te Londen. De van origine Amerikaanse componist kwam pas eind zijn tienerjaren terug naar de Verenigde Staten om er zijn hogere studies te voltooien, alwaar hij zijn masters degree heeft behaald, en later ook nog zijn doctoraat.

Vanaf eind de jaren 70 startte hij met het schrijven van filmmuziek. Hoewel de eerste film, Lady in Red, niet echt een topsucces was, werd zijn talent voor filmmuziek al vlug opgepikt door de grote regisseurs zoals George Lucas, Steven Spielberg, James Cameron en vele anderen. Met James Cameron behaalde hij de grootste successen. Horner’s score voor Titanic, samen met Avatar zijn de bestverkochte orkestrale soundtracks aller tijden. Beiden geregisseerd door James Cameron, zijn het lang de twee hoogste brutowinst films aller tijden. Heel recent nog maar (2019) heeft Marvel dit overgenomen met de film The Avengers: Endgame.
Horner’s grote doorbraak kwam in 1982, toen hij de kans kreeg om de muziek om te componeren voor Star Trek II: The Wrath of Khan Sindsdien bleef hij voor de grote A-films componeren, waaronder de films: 48 hours (1982), Krull (1983), Star Trek III: The Search for Spock (1984), Commando (1985), Cocoon (1985), Aliens ( 1986), Batteries not included (1987), Willow (1988), Glorie en Field of Dreams (beiden in 1989).

Zijn stijl herken je vrijwel meteen en hij bleef er meestal aan trouw. Toen ik in mijn tienerjaren keek naar zijn films, was ik overweldigd door de mooie scores die James heeft geschreven. Zowel emotie als spanning kon hij toen als geen ander overbrengen. Films zoals bovenvernoemd waren topsuccessen mede dankzij James’ aanvullende melodieën. Het was niet overheersend, noch op de achtergrond. De muziek was een perfecte match met de films en haar scènes. De filmscore van Aliens bijvoorbeeld heeft ertoe geleid dat deze horrorprent als “nog een paar graden enger” ervaren werd. Het is trouwens een score (Bishop’s Countdown) die tot op vandaag nog steeds in vele trailers en dergelijke gebruikt wordt. Dit zal je ongetwijfeld horen in de komende weken op Cinema Classica. Een andere stijl die Horner typeerde was bijvoorbeeld de immer bekende Keltische muziek in de film Braveheart, of de Ierse tonen bij de film Titanic.

De tachtig- en negentiger jaren waren zijn topperiode. Hij componeerde in totaal voor meer dan 130 films, series en documentaires. Dat hij succesvol was kan je ook zien aan de vele nominaties (30) en prijzen (10) die hij in de wacht heeft gesleept.

Maar waarom heeft hij me zo beïnvloed? Tot op de dag van vandaag, in gelijk welke stemming ik zit, dan zet ik Horner op. Hij geeft me met zijn melodieën altijd kippenvel en kan me als geen ander raken tot het diepst van mijn emoties. Misschien was hij daar op het juiste moment, maar hij heeft me door menig moeilijke vaarwateren geloodst. Dat mag je letterlijk en figuurlijk nemen, want in zijn score voor “The Perfect Storm” deed hij hetzelfde voor een klein vissersbootje dat in zwaar weer terecht kwam.

Horner was ook een fervent piloot en eigenaar van meerdere kleine vliegtuigen. Tot mijn grote spijt stierf hij in 2015 op 61-jarige leeftijd toen zijn eenmotorig vliegtuigje neerstortte in de Los Padres National Forest. RIP James, you are sorely missed …

See omnystudio.com/listener for privacy information.

De keuze voor een componist is niet zo vanzelfsprekend, voor zowel de regisseurs als de componisten zelf. Waarom zou je net met die componist werken en niet met een andere? Wat bepaalt welke componist geschikt is om het thema te maken, of welke geschikt is om het volledige stuk te schrijven of aan te vullen?

Vele kenners van de Tim Burton’s (animatie)films weten dat hij als regisseur en Danny Elfman als componist reeds 30 jaren samen werken. Ze zijn twee handen op 1 buik en dat merk je heel goed aan de films en scores. Ze kennen elkaar door en door, weten wat ze van elkaar kunnen verwachten. Als componist echter is het heel moeilijk om te beginnen. Danny Elfman zei het nog, dat hij mogelijks geen zulks een toekomst had gehad zonder de hulp en steun van zijn goede vriend Tim. Het succes zit soms in kleine hoekjes. Maar eens succes, dan wordt je al vlug opgepikt en gaat een hele nieuwe wereld vol uitdagingen open. Niets voor niets uiteraard, het blijft hard werken tegen de tijd en tegen de concurrentie.

Concurrentie is een overgedramatiseerd woord, dat nauwelijks van toepassing is in de filmmuziek-industrie. Hans Zimmer bijvoorbeeld is een van origine Duitse bijzonder getalenteerde en innovatieve muzikant en filmmuziek-componist die intussen zó gekend is bij het brede publiek dat hij zijn studio’s en mogelijkheden met veel plezier deelt, om samen met andere componisten films van prachtige muziek te voorzien. Door samen te werken of een werk te coveren en er een andere variatie aan te geven bereik je zoveel meer. Hans’ motto is dan ook “Are you having fun?”. Muziek maken en spelen moet plezant zijn. En vanuit dat sentiment hoor je de passie in zijn werken zoals bijvoorbeeld “The Pirates of the Carribean”, “Sherlock Holmes”, “Kung Fu Panda” en nog oneindig veel meer.

Als je spreekt over filmmuziek, zeg je in één adem “Hans Zimmer”, “John Williams”, “James Horner”, “Ennio Morricone”. Maar er zijn er onnoemelijk vele andere, die voor sommigen nog veel bekender zijn of juist helemaal nog niet bekend zijn. Het is zeker niet de bedoeling om mensen te vergeten of te positioneren, want dat zou menig componisten oneer aandoen. Ze zijn allemaal goed in elk hun vak-domein. En dat is waar ik met deze filmmuziek-avonden u wil introduceren in tal van stijlen en componisten. De Poolse componist “Jan A.P. Kaczmarek” heeft onder andere een pracht van een nummer geschreven voor de gelijknamige film “Evening”, dewelke je deze avond ook zal horen. Elk land, continent heeft wel zijn componisten, die onze horizonten helpen verruimen met hun vaak culturele en artistieke achtergrond. Een absolute meerwaarde, zeker als ze dan nog eens over de continenten heen gaan samenwerken.

Allemaal goed en wel, maar als er over de hele wereld dan zoveel componisten zijn, welke te kiezen? Zoals gezegd zijn er regisseurs die altijd met dezelfde componisten blijven werken, maar er zijn tal van regisseurs waar vernieuwing, verrassing, wijziging … troef zijn. Toen ik een jaar geleden op een workshop in Krakau was, ging het erover dat componisten vaak de opdracht krijgen om 3 voorstellen (thema-songs) uit te werken en die dan op enkele minuten tijd voor te stellen. Soms krijgen ze het script reeds volledig te lezen, maar het kan evengoed zijn dat hij het moet stellen met louter enkele pagina’s tekst en uitleg. Laat staan dat ze al beeld zien. Het kan uiteraard omgekeerd, namelijk dat een film bijna volledig gemaakt is en dat de componist de muziek ervoor moet schrijven. Deze laatste is vaak de lastigste, want dan is de film bijna af en is het budget vaak al op of overschreden, en heeft de componist slechts beperkte middelen en/of tijd om iets neer te pennen. Wat me nog het meest verbaasde tijdens die workshop is dat – wanneer je als componist gekozen wordt – dat het lang nog niet zeker is of je dan effectief de muziek zal mag verder schrijven. Het gebeurt soms dat het dan in-house verder uitgewerkt wordt, of dat een andere componist het thema overneemt en er zijn/haar versie van maakt. Dus in dat opzicht is er toch sprake van enige concurrentie/financiële kwestie. Er zijn er maar weinig die ervan kunnen overleven. Maar als je “fun” hebt met je uit de hand gelopen hobby, wat kan een mens zich nog mooier inbeelden?

Het laatste nummer van vanavond wordt “The launch” over de mislukte Apollo 13-vlucht, geschreven door James Horner – de componist die mijn leven voorgoed heeft veranderd. Daar lees en hoor je alles over in de volgende editie van Cinema Classica.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Thema’s zijn de belangrijkste troeven binnen de filmmuzieks. Een thema is vaak hét uithangbord en identificatiemiddel bij uitstek. Het zorgt ervoor dat de luisteraars het meezingen, neuriën, of fluiten. Op termijn zal het de nostalgische waarde alleen maar verhogen, want bij het horen van een thema legt men onmiddellijk de link naar waar het stuk werd voor geschreven. Zo kan je bijvoorbeeld van bij de eerste noten al horen wanneer Star Wars speelt.

Vorige week gaf ik reeds aan dat vele componisten hun eigen stijl erop nahouden. Uiteraard is dit niet anders dan bij andere muzikanten. Het laat toe dat je uit de meeste thema’s kan achterhalen wie de componist is, door gewoon te luisteren. Doorheen de tijd wijzigt de stijl wel, en dan wordt het al wat moeilijker, maar hoe dan ook, het is altijd plezier om te raden wie de componist is van een filmscore. Tijdens onze vele filmmuziek weken zal je ongetwijfeld bepaalde gelijkenissen merken. Neem de muziek in je op, en tracht eens te raden wie de componist is. Je hoort vandaag gekende werken van o.a. de films “Indiana Jones”, “Amélie Poulin”, “Batman”, “Legends of the Fall”, “The pink panther”, “Mission impossible”.

Het zal je ongetwijfeld niet ontgaan zijn dat we regelmatig een bepaald thema kiezen om te beluisteren. Dit doen we bewust om de nostalgie en het belonings-sentiment op te wekken. Vaak middels een thema krijg je ook nog eens een climax. Als je je volledig laat opgaan in de muziek – en je kent het stuk – dan zal je merken dat hoe dichter de climax nadert, hoe vlugger je kippenvel krijgt. Dit is wat we het belonings-sentiment noemen. Je weet dat er iets heel mooi aankomt, en de aanloop ernaar is zo vervullend, dat je hele lichaam daarop reageert. En dat, dames en heren, is wat ik graag met u wil delen: het sentiment, de vreugde, het verdriet, de intensiteit waarmee ik reeds 25 jaar non-stop luister naar filmmuziek. Want voor elke gemoedstoestand waarin ik me bevind is er wel een nummer waar ik mijn emotie in kwijt kan. Wetende dat filmmuziek niet louter en alleen klassieke muziek is, maar een veelvoud van oneindig vele genres laat toe dat je als het ware in het midden van een bibliotheek staat met een ongelimiteerd aantal keuzes.

Beginnen doen we vandaag met een heel vrolijke noot: The City slickers. Een humoristische western film, waarbij de muziek geschreven werd door Marc Shaiman. Daaropvolgend horen we het epische werk van de eerste Batman films (eind jaren 80, begin 90). Danny Elfman, composer van de film “Batman Returns”, is samen met Marco Beltrami, Elliot Goldenthal en nog vele anderen, toch een van die composer die heel donkere, diepe filmmuziek kan maken. Voor films als Batman, terminator, I robot … is dat wel een geslaagde combinatie. En dat brengt ons terug bij het thema, want je merkt dat composers een geslaagde thema song graag gaan hergebruiken in andere films, weliswaar in een wat omgewoelde vorm. Maar toch kan je horen dat het van de hand is van een bepaalde componist die vaak dergelijke soort muziek schrijft.

Toen de Harry Potter spin-off film “Fantastic Beasts and where to find them” uit kwam, was ik bijzonder onder de indruk van de score, geschreven door James Newton Howard. De hele cd bevat zo’n krachtig mooie muziek en ‘k luister er nog heel vaak naar. Dit is een waardige cadeautip voor menig (film)muziekliefhebber.

Toen Clint Eastwood zei dat hij zelf ging regisseren en muziek schrijven had niemand gedacht dat hij zo succesvol zou worden. Hij slaagt erin om de emotie zowel op beeld als met geluid/muziek zodanig te versterken dat hij er vaak voor genomineerd werd doorheen alle mogelijke muziek- en film-award shows. Wat hij met “Mystic River”, om maar een te noemen, gemaakt heeft is ronduit adembenemend. De scene waarin Sean Penn - als vader - probeert naar zijn zonet gevonden en overleden dochter te gaan en waarbij een dozijn agenten heeft proberen tegenhouden/behoeden voor de vreselijke moordscene doet me nog steeds naar de keel grijpen en haalt diepe emoties in me naar boven. Je hoeft de film niet eens gezien te hebben om die emoties te voelen.

Eindigen doen we vandaag met een film die niet zoveel mensen kennen, maar de muziek des te meer. Children of Dune’s score is veelvuldig gebruikt in tal van avonturen-series/films zoals bijvoorbeeld “Peking express”, “Master and Commander: The Far Side of the World”, “The Golden Compass” en in nog zoveel andere. Dank je wel, Brian Tyler voor deze afsluiter met als gepaste titel “Farewell”.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Met James Bond hebben we altijd wel een gewaagde titlesong. Je bent ervoor of juist helemaal niet. Toegegeven, toen ik Sam Smith's titlesong voor het eerst hoorde was ik niet meteen enthousiast. Toch niet zo enthousiast als zijn voorganger, Adèle, die trouwens een pracht van een nummer heeft geschreven. Echter, wat geldt voor zovele (film)muziek, naarmate je het meer beluistert hoe meer je het leert appreciëren. Bij de Bond-films moet men zich als schrijver aan heel wat regels houden zodat het perfect binnen de franchise past. En kijk, in 2016 heeft Sam Smith een Oscar gewonnen voor het beste originele nummer. Spectre is de 4de Bondfilm met Daniel Craig in de hoofdrol. De hele score, uit de hand van Thomas Newman, is een absolute aanrader en is zeker een geschenk voor menig soundtrack-liefhebber.

Instant vrolijk wordt je met "Mr. Moustafa", geschreven door Alexandre Desplat. De gebruikte instrumenten omvatten de cimbalom (zo memorabel gebruikt door John Barry in The Ipcress File), citer (bekend van Anton Karras 'klassieker The Third Man) en balalaika (een driesnarig Russisch instrument dat te horen is in Maurice Jarre's score voor Dr. Zhivago). Deze kwaliteiten worden meteen duidelijk in het heerlijke hoofdthema van de score, voor het eerst te horen in "Mr Moustafa". Een vertederend stuk voor de eerder genoemde tokkelinstrumenten, het is zowel excentriek als mooi, en bottelt de essentie van Europa in vervlogen tijden. Het thema komt verschillende keren voor in de partituur en geeft een aangenaam gevoel van continuïteit en structuur.

Vorige week konden we al genieten van John Williams score "ET, The Extra-Terrestrial". Als je filmmuziek zegt, zeg je in één adem John Williams. Samen met nog vele anderen heeft hij als geen ander vorm gegeven aan filmmuziek. Zijn oeuvre is dan ook onvoorstelbaar groot. Hoewel hij heel trouw bleef aan zijn eigen stijl en daar niet zoveel van afweek is hij erin geslaagd vele films van een vast muziekthema te voorzien. Om maar enkele te noemen: Star Wars, Indiana Jones, Jurassic Park (evenzeer vorige week gehoord, gebracht door Michael Giacchino), Saving Private Ryan, en nog zoveel meer. Dat hij zelfs thema's uit het verre oosten durft aan te snijden kan je bewonderen in het immer mooie "Memoirs of a Geisha".

Voor de al wat oudere luisteraar, herinner je je nog die prachtige film "The Abyss"? Of het breken van de geluidsmuur in "The Right Stuff". Geschreven door respectievelijk Alan Silvestri en Bill Conti. Met de geselecteerde nummers zal je ongetwijfeld deze films herbeleven. En zelfs al heb je de films niet gezien, dan nog is deze muziek zo tijdloos mooi waarbij je ongetwijfeld zelf de beelden erbij kan verzinnen. Probeer het maar eens, je zou versteld staan hoe filmmuziek je creatieve brein kan stimuleren.

Dat filmmuziek van en voor alle generaties en muziekschrijvers is, bewijzen menig artiesten. Net hadden we nog Sam Smith, maar zelfs Daft Punk heeft er kaas van gegeten. De film Tron (Walt Disney) was, net als zijn voorganger niet echt een succes. De eerste poging was zelfs een regelrechte flop. Echter, dankzij Daft Punk heeft de film best veel bekijks gekregen. Mijn keuze viel voor het "Adagio for Tron", jawel, van Daft Punk. Ook Nick Cave maakte een ietswat zwaar nummer toch voor de film "The Road". Een aangrijpend verhaal over een vergane wereld waarin slechts enkele mensen trachten te overleven. "The beach" is het nummer van Nick Cave waarbij je te horen krijgt wat de emoties zijn van een jonge tiener, die net zijn vader op het strand heeft verloren. Zijn vader heeft hem heel de rit (the road) geholpen uit de klauwen van mensen met slechte bedoelingen, om op het einde toch te bezwijken aan zijn verwondingen. Intens beeld, aangevuld met nog intensere muziek.

Ennio Morricone

Deze week had ik graag veelzijdig componist Ennio Morricone op de voorgrond gebracht. Met Alexandre Desplat heb je reeds kunnen kennismaken met de verscheidenheid aan gebruikte instrumenten, maar Ennio (als klassiek componist wel te verstaan) spant toch wel de kroon. Hoewel hij net als John Williams eerder trouw blijft aan zijn eigen stijl, heeft hij vele pogingen ondernomen - vaak met overweldigend succes - om mensen, instrumenten en emoties bij elkaar te brengen. Zijn keuzes om vaak opera-zangeressen op de voorgrond te brengen, of grote koren te laten neuriën of uit volle borst meezingen was ongezien. Dit werd later door vele andere componisten opgepikt en zo zag je filmmuziek een andere dimensie krijgen. Namelijk die van de zang tijdens een film.

Hij werd bekend met zijn spagetti-westerns, maffia films, Conan the Barbarian, Red Sonja en zovele andere films. Zelfs met zijn gezegende leeftijd dirigeert hij nog steeds concerten, hoewel dit stilaan eindigt. Twee jaar geleden speelde hij nog in Gent zijn allermooiste nummers. En dit brengt me bij de nummerkeuze van deze avond. Groot was mijn verrassing dat ik het nummer nog niet kende tot enkele jaren geleden. The Legend of the Pianist is een ongelooflijk mooi nummer en hoewel ik de film nog niet gezien heb, spat de emotie ervan af en kan je in je eigen verbeelding er perfect iets bij voorstellen.

Geniet van de muziek en tot volgende week,

Christophe

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Vanaf vandaag brengen we filmmuziek in al haar emotie en melancholie tot in je woonkamer. Breng de familie samen, jong en oud, neem rustig plaats in de sofa, sluit je ogen en geniet van ’s werelds mooiste melodieën, geschreven voor de film-, tv- en gaming-industrie.

Deze eerste - niet thematische - week starten we met de animatiefilm Up. Een film die iedereen van in het begin meteen naar de keel grijpt met een heel herkenbare scene waarin een oude man terugblikt op hoe hij zijn vrouw leerde kennen, hoe ze samenleefden, hoe zij dan ziek werd en de oude man uiteindelijk helemaal alleen achter bleef. 

Michael Giacchino werd als start gekozen omdat hij als geen ander erin slaagt om de grote componisten te bundelen in één persoon. Het is niet voor niets dat je hem meer en meer ziet verschijnen als componist van een film of spel.  

Met Klaus Badelt’s werk krijgen we het meteen warm, want je hoort dat de acteur in de film vrolijk en verliefd rondloopt in Bleeker street. Net zoals Harry Potter de eerste liefdesgevoelens ervaart met het prachtige stuk geschreven door Patrick Doyle, gaan we over naar een andere missie, namelijk de oorlog. Oorlogsthema’s waren lange tijd in de voorbije paar decennia. En met Band of Brothers heeft Michael Kamen een groot succes gehaald.

Eindigen doen we met het immer bekende ET, the Extra-Terrestrial, the Deptarture. Dit epische werk van componist John williams is een van de meest tijdloze nummers ooit gemaakt.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Vanaf 14 september zit je bij La Classica in een rode pluche zetel op de eerste rij voor één uur lang de mooiste en meest memorabele filmmuziek.  Christophe Vanderhaeghen maakt 16 weken lang een indringende keuze uit de prachtigste soundtracks die ooit in de bioscoop weerklonken.

Elke zaterdagavond tussen 20.00 en 21.00u, in herhaling op dinsdagavond.  Of (her)beluister alle uitzendingen via de La Classica podcast.

See omnystudio.com/listener for privacy information.