Toska | پادکست فارسی

منو از قهرمان پوچی به قهرمانِ زندگیت تبدیل کردی و مسیر اعجازم شدی.

نیازی نیست جهان و آدم هاشو چهار تا چهارتا ببینم تا یه چیز خاص توی تو ببینم

شاهزاده سوار بر اسب سفیدت نبودم که سوار اسبت کنم و به جای کتابی که دستته، کتابخونهِ قلعه ام رو بهت هدیه بدم

همه آدما سردردِ بعد خوابِ بعد از ظهر بودن و تو هات چاکلت وسط پاییز

حل میشم توی عطر بودنت و آروم میشم با گذاشتن سرم روی شونه لاغرت

قول داده بودیم همه چی رو فراموش کنیم اما نشد که از هم دل بکنیم و ردِ سرخیِ لب هامون مثل نقش و نگار روی تنم هم نزاریم

چه پارادوکسِ خنده داری. چه داستانِ عاشقانهِ احماقه ای

برای تویی که دلت رفتن میخواست، موندن من کافی نبود

ممنونم ازت که ماه نقص دارتو قبول کردی

برای رویاهامون که اینقدر قشنگن که حیفن به واقعیت تبدیل نشن

همون موقع ها که زندگیه سخت تر بود ولی خب واقعی تر بود

یه بچه بودم که از دوچرخه افتاده و زانوهاش زخمی شده، دور زخم هام ستاره کشیدی و منو به از یک مصرعِ ناقص به یه رمانی تبدیل کردی که آغازش اشک بود و پایانش رفتن.

مرور خیالِ خام و خاطرهِ سوخته ورق میخوردن و داستان تکراری رو تازه نگه میداشتن

وسط دعواها ناقافل یه بوس به پیشونی به طرفت شلیک کنم و با یه بغل محکم خلع سلاحت کنم و توام بعد کلی بالا و پایین پریدن، آروم بگیری

فکرمیکردم همه قشنگی های عالم یه قصه و خیالِ محال واسه آدمای رویا بافه که شبا مثل یه مادربزرگِ مهربون کنار شومینه میشنن و به جای شالگردن و دستکش، رویا میبافن

بهار اومد وقتی حال در حال گذشتن بود و منی که توی گذشته، دنبال اتفاق جدید

بیست و هشت نوامبر بود… یه پنجشنبه معمولی مثل همه پنجشنبه ها

لحظه به لحظه انعکاستو توی چشمام ببینم و توی چاله سمت راست لپت یه دل سیر بخوابم

برخلاف چیزی که آخرین بار بهم گفتی، منو به یاد میاری

موضوع مورد علاقه ناخودآگاهم برای فکرکردنی

تو عطر های خوبِ بهشتی ، من بویِ یاس و ناامیدی

تو قشنگ ترین جادویِ زمینی…

میخندیدن میگفتن تو که حالت خوبه

سرنوشتی که از قبل نه و همون لحظه نوشت و بینِ نزدیکی قلب و دوریِ تن یه دیوار با خشتِ جدایی ساخت…

تو رو نفس کشیدم و از تو پیشِ خودم معما ساختم و هرروز، به ذوق و شوقِ حل کردنش، کل روز رو نفس میکشیدم.

دلم میخواد تو خیابون، به جای دزدیدن کیف پولت، دستاتو بدزدم و تا خود خونه دستاتو ول نکنم

عطر صدات مثل خرد شدن تیکه های قهوه تو سرم پخش میشه

بهت قول میدم هربار که نگات کنم، برق چشام دلت رو روشن کنه

خوب ببین که نخواستن تو، چه نتونستنی برای من رقم زد.

تو یه رازی تو سمتِ چپِ سینمی که خونمو به جریان میندازه

حس میکنم زمین آسمون شده و آدما پرنده های غمگینی که هنوز پرواز میکنند

مرا ببوس که بوسه های تو نقطه پایانِ اضطراب و اندوهِ منه

از قرار معلوم قراره هر قطره بارون منو به یاد تویی که عاشقِ بارون و هوای ابری بودی بندازه

بریم یه جای دور ، برای حال خوبمون ، برای خودمون

تو توی سلول به سلول من نفس میکشی اما بزار به همه بگم که فراموشت کردم

من اون رو توی ملایمات و ناملایمات زندگیم نفس میکشیدم

یه وقتا نمیشه اونی که بشه

بغلت میکنم ولی دور شدی از خودِ واقعیت

 چشمام بغض میکنند و اشک هام میخندن  

دلم میخواد یه فیلمنامه بنویس از تو …

ساعت پنج و پنج دقیقس 

تو بغل این سیگار و قهوه لعنتی تا خودِ خودِ صبح گریه میکنم 

اتاقِ خاکستریِ دلم هنوز نفس های به جا مونده از تو رو بغل میکنه و دورت میگرده

خدا خندید و نقاشی کرد

از غم مهر به آبانی خسته میرم و با اشک آذرم را میخندانم

حس خوب توی خنده ها و اشک شوق روی گونه هامی

صدایی شنیدم . گفت نزدیک تر بیا

خدارو چه دیدی ؟

شاید یه روزی ، یه جایی ، یه زمانی ، حال هممون اونقدر خوب بود که برامون مهم نباشه فردایی هست یا نه

پسرم روزی مرد میشی که پشتِ خنده هات اشک بریزی

جمعی را که نمیدانیم برای چه آمده بودند و  به کجا میرفتند 

چه نگاهای نفرت انگیزی کردم به مردمانی که هم خوشی را از من گرفتند و هم در عشق برایم سوگند نفرین و تنهایی خواندند

پروازِ زیبایی ها که انعکاسش ، چشم هایم را به دیدنِ قشنگی ها عادت داد 

یادت باشه که هر خورشیدی یک روز طلوع میکنه و یک روز غروب

زمستون بود ... که دیدمش ...

بزار و برو وقتی همه چی قشنگ شد

ما همینیم برای خودمان ، برای دیگران 

کسی را دیدم سلول به سلول خسته

نویسنده : امیرحسین خبازیان
گوینده : یونس محمدی

دخترم اینقدر قوی شو که دست هیچ نامردی ، قشنگی هاتو لمس نکنه 

نشود فاشِ کسی آن عطرِ نفس هایت که آیه خوشبختی را زمزمه میکند 

دلم میخواد با تو تموم بهار هارو دوره کنم و بین شکوفه ها ، دستای تو رو بگیرم

و ماتِ نگاهت بشم

آرزو ها دود میشن توی خلسه از سکوت و تنهایی 

توی این تنهایی ، به زندگی ادامه میدم ...

تو پرتقال منی ...
یه آیینه از مقدسات و یه دیوار با خشت آزادی

روشنک ... دور بمان از من و قصه هایم که همانند من متظاهر نباشی
متظاهر به زندگی کردن
به خنده از ته دل
به خوشبختی های به دار آویخته شده

همانم که عاشق آن خنده هایت شد ... و جلوی آیینه تو را به جای خویش میبیند ...

نویسنده : امیرحسین خبازیان
گوینده : یونس محمدی

خوش و بشم خلاصه میشود در زیر لب این نیز بگذرد ها ...
قاصدک ... در دنیای من مردم زنده ها را خفه میکنند و برای مردگان دلبری میکنند ...
قاصدک ... از همیشه خودم دور تر شدم ...

رویای یک شب آرام
رویای دوباره عاشق شدن و دوباره خندیدن
رویایی که رویایش ، برآورده شدن باشد نه از دست دادن ...

دیدی ... یه وقتا زندگی کردن چقدر سخته ؟