Şiir

"Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu. Eylül'dü." - Zafer Akkaş

Bilmem ki nemsin...

Yeri doldurulamayan bir kale inşa ediyorum sanırım içimde. Tarihte yapılan kaleler yıkılıp gitti de bu beyhûde kaleyi yıkamadım gönül kafesimde. Kapıların ardında beklerken hangi sancının miadını dinliyorum ki gözlerim böyle alev ırmağı. Hani bakamazsın o kapının ardından ve gidemezsin de. Nasıl bir dilemma... Düşünüyorum o halde varım diyorsun ya Decartes bir şeyi unutuyorsun; düşünebiliyorsan zaten varsın ancak ben düşündüğüm hâlde yokum bunu bilmiyor kimseler. Bazı şeyleri yaşayabilseydim çok farklı olacaktı. Nereye dönsem Rabbim beni biliyor bu ferahlıktır içimi ılıtan. Güz sancılarını duymuştum, güz sancılarını ölümün arifesine benzetirdim. Cânânını kaybettikten sonra doğan evladının sevincini yaşayamamış bir baba kırıklığı.

Şair: Yavuz Bülent Bâkiler

kopartılmış yapraklarımdan ibaretti hüzün
dedim rahmet yağar ben yürürken
gece benim ardımda
taşıdım kara gençliğimi dağların damarında

İsmet Özel, Yaşamak Umrumdadır.

●

Duman yükseliyor yalnızlık köşemden
Kim, nasıl haberdar olacak ki viranemden?
Söyleyeceklerim var yanmış gönlüme
Ne zaman sona erecek efsanem.

Çektim elimi gecenin eteğinden
Seherin zülüflerinden tutmak için
Suya attım kendimi sahilden
Lakin habersizim denizin derinliğinden.

Duvarlardaki desenler bozuldu
Kimse bir renk görmedi artık burada
Hayal, gözünü dikiyor gece-gündüz
Kalbimdeki umut resmine.

Ayak bastığımdan beri buraya
Kurtuldum kervanın gürültüsünden
Aslında canım içre yanıyorum bu ateşten
Lakin gönül vermişim bu yanışa ben.

Karanlık çekiliyor çatılardan
Şehrimin yoluna gülümsüyor sabah
Hâlâ duman yükseliyor yalnızlık köşemden
Söyleyeceklerim var yanmış gönlüme.

Şair: Sohrap Sepehri
Yorum: Furkan Özdemir

ÇOCUKLUĞUMUZ

Annemin bana öğrettiği ilk kelime

Allah, şahdamarımdan yakın bana benim içimde

Annem bana gülü şöyle öğretti

Gül, Onun, o sonsuz iyilik güneşinin teriydi

Annem gizli gizli ağlardı dilinde Yunus

Ağaçlar ağlardı, gök koyulaşırdı, güneş ve ay mahpus

Babamın uzun kış geceleri hazırladığı cenklerde

Binmiş gelirdi Ali bir kırata

Ali ve at, gelip kurtarırdı bizi darağacından

Asyada, Afrikada, geçmişte gelecekte

Biz o atın tozuna kapanır ağlardık

Güneş kaçardı, ay düşerdi, yıldızlar büyürdü

Çocuklarla oynarken paylaşamazdık Ali rolünü

Ali güneşin doğduğu yerden battığı yere kadar kahraman

Ali olmaktan bir sedef her çocukta

Babam lambanın ışığında okurdu

Kaleler kuşatırdık, bir mümin ölse ağlardık

Fetihlerde bayram yapardık

İslam bir sevinçti kaplardı içimizi

Peygamberin günümüzde küçük sahabileri biz çocuklardık

Bediri, Hayberi, Mekkeyi özlerdik, sabaha kadar uyumazdık

Mekkenin derin kuyulardan iniltisi gelirdi

Kediler mangalın altında uyurdu

Biz küllenmiş ekmekler yerdik razı

İnanmış adamların övüncüyle

Sabırla beklerdik geceleri

Şimdi hiçbirinden eser yok

Gitti o geceler o cenk kitapları

Dağıldı kalelerin önündeki askerler

Çocukluk güzün dökülen yapraklar gibi

Sezai KARAKOÇ

Bir çiçek bahçesinde geceye durgun kalışın yağmur sıcağı gibi
öptüm sonsuz gidişinden. Saçlarının seyriyle seni

yolları aşklara davul çalıp çağrılmış yalnızlarla dolduran
akrepleridir duygunun. Karanlık ordulara güneşsiz sokulan

bunlar canlanınca ne ateş kirli taşlar ne böcek
şakakların sıcağında kuytu bir büzülüp ölecek

sabahsız kuşlara koşarsa durur mu evreni omuzlarında
bahar şenlikleriyle. Sürdüren ellerini yangın borularında

şaşkınlıkla başladı bu atlar bu savaşlar insan buluşlarından
burda biter düğün. Gidilir mi evin soğuğuna çölün sıcağından

gemilerimiz saklanır. Ağzımızda bir aşk kaçışı vardır buluşmaların
saplandık tadına. Durduk alnında yüreğe vuruşların

yollar sellere gider. Açılır parklar artık kuşlar dağılır
bir aşkı gözyaşlarıyla bulvara çağırmak hiç keseye mi kalır

çizildi yalnızlar. Senin gelişin ne de süvari köprünün diplerinde
geçer üstümüzden yağmur alan donanmalar. Kürek sesleriyle

koşu bitince aşk bir yorulmadır kaçılmaz kırbacından
sayılır günü geçmiş anlar boşalan hangi tüfeğin arkasından

oturur iki bakış ormanından gerilip bir masaya kollar
uzayıp uzaya giden akrebe katlanıp zincire gelmeyen yolcular

bu bizim sesimiz denizlere ateş gibi eller açılır ortasından
su konuşmaz toplanmaz kuşlar. Ne kazandık yaşamamızdan

biz harcandık anam hem kelimesiz kapandık
sevgi ektik. Sonsuz seçtik. Beğendik. Ama toprağı kazandık

sevinçle kaçın kurtulun ölümlerinizle. Yalnızlıkla ben kaldım
sevindiniz işte alın koşturun. Aha size son atım…

Cahit Zarifoğlu

Burada yağmur yağıyor
Aralıksız yağıyor günlerdir
Ama sen yine de şemsiyeni
Almadan gel ilk otobüsle

Buğulanan camlara usulca
Yüzünü çiziyorum ki yüzün
Bir yağmur damlası olup
Düşüyor yapraklarına gülün

Güller de bozamıyor bu uzun
Karanlık sessizliğini kentin
Anılarını yitiriyor sokaklar
Bezirgânlaşıyor bulvar ışıkları

Tarih de kekemeleşiyor bazan
Ki o zaman aşktır tek bilici
Aşksa yürümek gibi bir şey
Duyabilmek kuşların gelişini

Anısı bizsek eğer bu kentin
Unuttuğu türküler bizsek
Acıyı rehin bırakıp bir güle
Anımsatmalıyız bunları bir bir

Sonra yürümeliyiz seninle
Sokaklara caddelere çıkmalıyız
Belki bir aşktır bu kentin
Belleğini geri getirecek olan

Burada yağmur yağıyor ama sen
Şemsiyeni almadan gel yine de
Özletiyor bu çılgın sağanak seni
Sırılsıklam özletiyor biliyor musun

Şair: Ahmet Telli
Yorum: Furkan Özdemir

ben seni alamam ah holofira

azığım tamtakır binitim nalsız

bir belde geçerim kalacağım yok

dostlarım bivefa düşmanım yalsız

kolum halat değil bakracımda kum

ben seni alamam ah holofira

sade yoksunluktan yokluktan değil

eline kir olsun elli üç lira

amma ki alamam, bir uzak sevi

gelmiş de çökmüştür taunlar gibi

ben seni alamam ah holofira

geç git hiç bakmadan eğlenme emi

pusatları parlak binbaş istesin

seni ulak, elçi, naib-i kral

ben hoyrat söylesem el bana hoyrat

gelip de ne derim şu dillerim lâl

ben seni alamam ah holofira

baban kafirine kılıç üşürsem

hem de gece bassam, iti uykulu

şöyle ya allah'la bohçanı dürsem

amma ki alamam, yaradan beni

ne ardıç, ne çınar: ufarak çayır

koşumum gıcırdar ölmek dilerim

bağrım kaynıyordur yüklerim ağır

sen bir düş imişsin kuşluk çağında

soluma tükürdüm: rabbım gafurdur

bilesin kavuşmak yok islamlıkta

kavuşan kısmısı ancak gavurdur.

benim annem yüz lisan bilir
yüzü de güzel
her bedende bir insan bilir
sözü de güzel
sözü de güzel
özü de güzel
benim annem yüz lisan bilir
yüzü de güzel
benim annem yüz mevsim açar
yüzü de bahar
kan ağlasa da gülücük saçar
sözü de bahar
sözü de bahar özü de bahar
benim annem yüz mevsim açar
yüzü de bahar
benim annem yüz can kuşanır
yüzü de melek
her biri bir ömür yaşanır
sözü de melek
sözü de melek özü de melek
benim annem yüz can kuşanır
yüzü de melek

Dostumsan
Yardım et senden uzaklaşayım
Yok eğer sevgilimsen
Yardım et senden şifa bulayım

Bileydim aşk bu kadar tehlikelidir
Sevmezdim
Bileydim deniz derin bu kadar
Açılmazdım
Sonumu bileydim
Hiç başlamazdım

Özledim seni
Öğret bana özlem duymamayı
Öğret bana yüreğimin derinliklerinden
Nasıl çekip koparırım köklerini sevginin
Nasıl ölür?
Öğret bana
Gözlerimde gözyaşların
Öğret bana bir kalp nasıl ölür?
Ve nasıl intihar eder arzular

Ermişsen
Kurtar beni bu büyüden
Bu inkardan
Aşkın sanki reddediştir
Nolur arındır beni bu inkardan

Güçlüysen
Çıkar beni bu ummandan
Çünkü bilmiyorum ben yüzmeyi
Mavi dalga gözlerinde
Çekiyor beni derinliklerine
Mavi..
Mavi..
Yok maviden başka renk
Ne tecrübem var aşkta
Ne de bir kayığım
Değerliysem senin için gerçekten
Tut elimden
Aşığım sana baştan ayağa

Ben suyun altında soluyorum
Boğuluyorum,
Boğuluyorum,
Boğuluyorum...

Şair: Nizar Kabbani
Yorum: Furkan Özdemir

hiç söylenmemiş sözler söylemeliyim,
el değmemiş, duru sözler sevdiğim için

sevdiğim! şehir giysilerini kıskanır
ve bu yüzden bürünür geceyi
güneş gözlerinden beslenir
ve saçlarını kollar görmek için.

sensizken şehrim,
boş meydanlarında yürüdüm
kalın puntolarla iri laflar ettim
öfkemi saldım iri dişli postallar üzerine.

sevdiğim! Vera.. hangi çocuğu okşadın,
ellerinle gülden kokular..
dilinde aşk nameleri,
söylesene Vera hangi çocuğun adını andın.

sahi Vera en son ne zaman görmüştük Sena’yı?
hatırlasana deli kız, sana emanet etmişti o bombaları
sevdiğim bak, umut kan pıhtısı rengine döndü

sen Vera, Filistin’den geçerken
sakın eteklerini toplama
biraz kan bulaşmış halde çık karşıma
ve sakın unutma
o ilk çocuğumuzdur
asırlardır dillerde olan Leyla’dır,
Meryem’in suskunluğunda can bulan
gözleri vardı Züleyha’nın
henüz düşmeden kirli kelimeler diyarına

bilir misin Vera bu kaçıncı çocuk?
bu kaçıncı kertik yüreğe atılan?
eskisi gibi değil… artık daha da sancılı

sevdiğim özgürlük meydanları,
budalalardan geçilmiyorsa
bil ki bu şehirde çocuklar ölüyor

asırlardan uzat ellerini Vera..
ellerini bulur ellerim,
bir Grozni kuşatmasında,
dağları görüyor musun Vera?
her bir dağa bir çocuğumuzun adını koymuşlar
Berat’ım, Emin’im, Murat’ım
hani omuz omuza vermiştik ya bir namaz kıyamında
hani beraber açmıştık orucumuzu
kimi Marmara’da kimi Yıldız’da

koş Vera koş
ülkemin sürgün yerlerine koş
ağlama deli kız ben ağlarım
seni böyle görmemeli
her okul kapısında türkümüzü söyleyen kızlarımız
ve annelere de söyle ağlamasınlar
ve sakın onlara ölüler demesinler

söylesene Vera
çocuklara sıkılan hangi kurşun kahpece değildir?

öfkemiz taş doğursun Vera taş!
yüreğimizi söksün yerinden
bak her tarafta sapanlı ebabiller
Ebrehe’nin tankları kan kusturur
şimdi Firavunu boğan Kızıldeniz’i
ağlama duvarının dibinde görürüm
ki asa değil Musa’nın elindeki
çağın sökülmüş kalbidir

bir şubat gecesi kaybettik esrarımızı Vera
kendimizi odalarımızda bulduk
postallı korkularımızla
söylesene sevdiğim hangi rengini çaldılar
gökyüzünden
bak zulüm Çin Seddi’ni aştı

sevdiğim içimizdeki Musalardan ne haber vardır?
İbrahimler’den, Yusuflar’dan
yoksa Musa’yı Kızıldeniz’de yalnız mı bıraktık?
ellerimizle mi verdik İbrahim’i Nemrutlara
şimdi hangi kuyudan gelmede Yusuf’un sesi?
ki unutma Vera
Filistin’de yeni doğan çocuklar ilkin annelerinin
göğsüne
sonra da yerdeki taşlara uzanırlar

neredesin eyy İsmail’in boğazındaki merhamet?
içimizdeki bu sızıyı kaldır
ya ebabilleri gönder
ya bizi de oraya aldır

ve her taraftan bana yönelir
seni arayan sesim
Vera benim..Vera benim..

Numan ARIMAN

Ben sana hep çiçek açarız güleriz eğleniriz demiyorum, kahroluruz ama birlikte oluruz.

Bir adam bir kadın var içimde iyice anladım
Bana bunu sessizce anlatıyorlardı...

Şair: Cahit Zarifoğlu
Yorum: Furkan Özdemir

günlerden bir özge gün müdür
yaprak dökümü müdür gizemli neylerin

Biz her şeye,
esirgeyen ve bağışlayan,
çokça esirgeyen ve çokça bağışlayan,
hep esirgeyen ve hep bağışlayan
rabbin adıyla başlayan adamlarız anna.

Ne bir portakal bahçesinde dolaştım ne de bir posta treninde yolculuk ettim. Çiçekler bir açmaya görsün, bir çılgınlık yapıp hatır için öleceğim…

Aslında seni çok özledim…

❝Söze sezdirmeden sevdiğini söylemek
Aşkın tarifi budur dilsizler lügatinde
Ürkmesin diye kuşlar, yolunu değiştirmek❞

Said Yavuz
(İtibar, 38)

Mehlikâ Sultan'a âşık yedi genç
Gece şehrin kapısından çıktı:
Mehlikâ Sultan'a âşık yedi genç
Kara sevdalı birer âşıktı.

Takvim sorup hudut çizdirme bana
Ben sana çiçeklerle geleceğim
-Ihlamurlar çiçek açtığı zaman.

O kadar güçsüzüm ki sesim bile çıkmıyor
Saat üçtür belki dört uyusaydım ya keşke
Uyanmaktan korkmasam yüz yıl uyurum sanki

Sen, kaçan ürkek ceylânsın dağda,
Ben, peşine düşmüş bir canavarım!
İstersen dünyayı çağır imdada;
Sen varsın dünyada, bir de ben varım!

En güzel örneğin en güzel örnekleri ne yaparlarmış bilir misiniz?
Onlar kış geldiği vakit seyahat ederlermiş;
Gündüz oruç tutmaya,
Gece namaz kılmaya.

Ruknettin'in aynalarda ağladığı kadar var.
Bir mevsimin kıyısından tutarsan Ruknettin
Kurak ovalara yağmurlar yağar,
Ayak bileklerinden kavrarsan bir harfi,
Kalbin şiir olup vadilerini sular.
Senin de vadilerin vardır Ruknettin!

Sen bana yeni yılsın her dakika
Her dakika bir yaşıma daha giriyorum

Sen benim üstüne titrediğim güzel ve yeni
Saatim kadar saadetimin gözbebeği zamansın
Ben bin parçaya bölündüm her parçasında
Her parçasındayım kırkayak sesli boğuk arkadaşlığın
Çalkantısız Üniversitenin yalnızlığın ve ağlamanın
Erkek ağlar mı diyeceksin
Hayberin kapısı ağlar mı erkek ağlar mı
Ben yel gibi erkekler ağlar diyorum

Aynı duyguyu paylaşan kederli ruhlar birbirleriyle karşılaştıklarında huzur bulurlar. 

Kırık Kanatlar, Halil Cibran (Sayfa 73)

Biz seninle eski mektuplar gibiyiz yalnız birbirimize açılır ve vaktimizi biliriz hem açan da çabucak kapatır bizi usanır utanır gibi mi unutmak ister unutur gibi mi utanır, ziyanı yok, sonunda bizi bize bırakır ama biz bırakmayız kendimizi birbirimizde çünkü eski mektuplar eski hesaplar gibidir hiç kapanmaz, unuturuz ne yazdığımızı biz bile tanıyamayız bazen bunları biz mi yazmışız, bazen cümleler bizden önce yaşlanır çünkü, bazen bizim gençliğimiz tutar, o zaman anlarız ki, ödünç almışız demek bazı cümleler gibi bazı duyguları da, aşk da böyle bir şeydir belki

Gel içimdeki uranyumu zenginleştir sevgilim!  Starbaksları kundaklayalım istersen! Yeşilay derneği başkanından ateş isteyelim sigaralarımıza, kahveden adam toplayalım apar topar bir akşam aniden, gökyüzündeki tabelaları değiştirelim. Gel içimdeki uranyumu zenginleştir sevgilim!  Emperyalistlere küfredelim istersen, kapitalistlere nasihat edelim, modernistleri en yakın hastaneye sevk edelim. Doğayı sevip, yeşili koruyan bir çocuğa çok masallar anlatalım sonra. Gel içimdeki uranyumu zenginleştir sevgilim!

Sonra eğildi sevgilinin yüzüne
Sürdü bulutlanmış gözlerini
O güzellikler ülkesine
Baktı baktı ve dedi:
-Hayatında güzeldin
Ölümünde güzelsin
Öldün
Bir daha ölmeyeceksin

Ey Kudüs, ey peygamber fışkıran şehir
Ey yer ve gök arasındaki en kısa yol

Güz suları bizim şehrin önünden akar
Kış savunması
Bizim şehir üs öbür şehirlere
Dakka şimdi bir doğu kamerası
Ölümü çeken
*
Geleceği parmakların bir bir gösterdi
Yeşil bir harmani dizlerinde
Çek denizi aradan
And anıtları koy
Eski çağ taşlarının üstüne
Yeni çağ silahları üstüne

Canım çocuk...Korkma!

Yine uçacaksın havalara.

Gülümsemen yayılacak Aksa'ya.

Kudüs sokakları seni kazıyacak hatırasına.

Kudüs unutmaz çocuk, korkma!

Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde  

Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu  

Varıp eşiğine alnını koydum  

Sanki bir yer altı nehr çağlıyordu  

Gözlerim yollarda bekler dururum  

Nerde kardeşlerim diyordu bir ses  

İlk Kıblesi benim ulu Nebi’nin  

Unuttu mu bunu acaba herkes  

Burak dolanırdı yörelerimde  

Mi’raca yol veren hız üssü idim  

Bellidir kutsallığım şehir ismimden  

Her yana nur saçan bir kürsü idim  

Hani o günler ki binlerce mü’min 

Tek yürek halinde bana koşardı  

Hemşehrim nebi’ler yüzü hürmetine 

Cevaba erişen dualar vardı 

Şimdi kimsecikler varmaz yanıma  

Mü’minde yoksunum tek ve tenhayım  

Rüzgarlar silemez gözyaşlarımı  

Çöllerde kayıp bir yetim vâhayım 

Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde  

Götür müslümana selam diyordu  

Dayanamıyorum bu ayrılığa  

Kucaklasın beni İslâm diyordu  

Mehmet Akif İnan

Ve Kudüs Şehri. 

Gökte yapılıp yere indirilen şehir. 

Tanrı şehri ve bütün insanlığın şehri. 

Altında bir krater saklayan şehir. 

Kalbime bir ağırlık gibi çöküyor şimdi. 

Ne diyor ne diyor Kudüs bana şimdi 

Hani Şam´dan bir şamdan getirecektin 

Dikecektin Süleyman Peygamberin kabrine 

Ruhları aydınlatan bir lâmba 

İfriti döndürecek insana: 

Söndürecek canavarın gözlerini 

İfriti döndürecek insana

Kalbime saklanıyorum, yoruldukça gündemin keşmekeşinden. Zarifoğlu yine alıp götürüyor bizi bir trenle bilmediğimiz yerlere. Dönebilen varsa yolu tarif etsin.

'Sessizlik sır saklamaz' diyor Uriah Heep bir şarkısında.
Asırlar öncesinden seslenen Mevlâna yankılar gibiydi:
'Dil, kelimeler pek çok şeyi açıklar ama aşk, üzerine kelimeler düşmediğinde daha berraktır.'

Sen hangi dağın zirvesisin Süveyda?
Kaç tepe aştıysam birinde yanmaz kandillerin...
Kaç çerağ söndürdü ise gözlerin,
Bir kuşluk vakti çöktü yükü omuzlarıma.

Heybemde biriktirdiğim yıllar, kimin?

Asırlar var, nice ayazlara direndi de
İki dudağın arasına asıldı tahtım,
Süveyda...
Yıkılıverdi üç harflik nefesine!
Ve benzimi soldurdu keskin yamaçları,
Aradığım zirvenin...

Aliya İzzetbegoviç'e...

Sevgili Dost,
Bir şehrin en güvenilir yeri sence neresidir?

Eylül